“Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε, και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην, ην εφύτευσεν η δεξιά Σου” Ευλογημένη άμπελος την οποίαν ο Θεός εφύτευσε με την δεξιάν του, η… Δεξιά δεν ξέρω πόσο ευλογημένη είναι. Παρά ταύτα όμως στα μέσα του 18ου αιώνα ο απόστολος του Κυρίου ο Πατροκοσμάς παρότρυνε τους κατοίκους και προφήτευε “Αμπέλια μη φυτεύετε, διότι θα χαλάσουν καθώς εκείνα στη Δρυϊνούπολη” Οι άνθρωποι όμως δεν τον άκουσαν καλλιέργησαν την άμπελον και φύτεψαν αμπέλια. Μετά από έναν αιώνα ήρθε “οργή Θεού” και τα κατέστρεψε. Έτσι από κείνον τον αμπελουργικό οργασμό μας έμειναν μόνο κάποια τοπωνύμια, για να μας τον θυμίζουν. Στο χωριό μου, το Κρίκελλο, υπάρχουν τα τοπωνύμια Παλιάμπελα, Περαμπέλια και Μεσαμπελιά, που όμως δεν έχουν καθόλου κλήματα. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στα υπόλοιπα χωριά της περιοχής.
Μετά την καταστροφή οι κάτοικοι του χωριού μου, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, αφού έκαναν τις σχετικές λιτανείες και δοξολογίες, πήραν την αξίνα κι έφτιαξαν τα νέα αμπέλια τους στις Λάκες, στον Αη-Γιάννη και αλλού, φύτεψαν αράδες κλήματα στις πατωσιές των χωραφιών τους κι ακλαδιές στα δέντρα και τα σπίτια τους τα στόλισαν με τις κρεβατίνες.
Όλο το χρόνο δούλευαν και περιποιούνταν τα κλήματά και τ΄ αμπέλια τους και το φθινόπωρο ανταμείβονταν με τον τρύγο, που ήταν η δόξα των αμπελότοπων και η ανταμοιβή των κόπων τους. Τέτοια εποχή δηλ. το σαραντάημερο, ο κύκλος των αμπελοεργασιών έκλεινε με το άνοιγμα των βαρελιών. Το γιοματάρι ήταν η επιβράβευση των χρονιάτικων κόπων τους με μυστικές ευωχίες, εφρόσυνες κρασοκατανύξεις κι ανέμελες περιπτύξεις με την κυρά τους στη θαλπωρή της βελέντζας.
Πριν 50 χρόνια οι κάτοικοι εκμαυλισμένοι από τις σειρήνες του βιομηχανικού-καταναλωτικού πολιτισμού εγκατέλειψαν τους νέους αυτούς αμπελότοπους. Η ορμή και η… οργή της βιομηχανικής επανάστασης τους κατάστρεψε και οι οινοποιητικές βιομηχανίες εξαφάνισαν και το πτώμα τους.
Ας είναι τούτη η αναφορά ένα μνημόσυνο, για τον πρόωρο και άδοξο χαμό των αμπελότοπων, των χωραφιών και των περιβολιών μας, για την ερήμωση των δασών και των βοσκότοπων, για την φυγή των ποιμενίδων και των αιπόλων και τη σιγή των τραγουδιών και των κυπροκούδουνων. Ας είναι ένα σάλπισμα για να κεράσουμε “στα νέα ποτήρια τ΄ αρχαίο πιοτί” όπως μας λέει ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς.
Και πιστεύοντες και μη πιστεύοντες ας έχουμε υπ΄ όψη και τις προφητείες του Πατροκοσμά: “Ω! ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές και γυναικόπαιδα θα σώσεις όταν έλθουν τα χαλεπά χρόνια” ή και την άλλη την καλύτερη: “Καλότυχοι σεις, οι οποίοι βρεθήκατε δώ πάνω στα ψηλά βουνά, διότι αυτά θα σας φυλάξουν από πολλά δεινά. Θα ακούτε και δεν θα βλέπετε τον κίνδυνο”.
