H νεαρή δασκάλα που άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας
Η Ελένη Νέρουππου μας δηλώνει χωρίς περιστροφές πως της λείπει η ζωή στο Παγκράτι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν ξεχωρίζει και πολλά θετικά στη ζωή που επέλεξε να χτίσει στο Βασιλικό τα τελευταία τέσσερα χρόνια γύρω από τα αμπέλια του συντρόφου της, ενός από τους νεότερους οινοποιούς πρώτης γενιάς στη χώρα.
Παρακάτω μας εξιστορεί η ίδια τα βήματα της ζωής της που την έφεραν από το κέντρο της Αθήνας σε μια κωμόπολη της Εύβοιας.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παγκράτι. Έμενα σε ένα διαμέρισμα με τον πατέρα μου και τα δυο αδέρφια μου. Τα σχολεία στα οποία φοιτούσα ήταν πολυπολιτισμικά κι αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξω φιλίες με παιδιά από διάφορες περιοχές της Γης. Όταν μεγαλώσαμε λίγο, κάπου στο γυμνάσιο, οι γονείς μας μας άφηναν να βγαίνουμε στη γειτονιά κι εμείς πηγαίναμε να δούμε την ταινία που έπαιζε στο σινεμά εκείνη την περίοδο, μαζευόμασταν σε συνοικιακές καφετέριες με επιτραπέζια και παίζαμε με τις ώρες.
«Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω ότι η ζωή στην πρωτεύουσα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Μπορεί να προσφέρει πολλές επιλογές για διασκέδαση και ενασχόληση, όμως βιάζεσαι τόσο να τα κάνεις όλα μαζί μονομιάς που, τελικά, δεν τα απολαμβάνεις, και η εύκολη πρόσβαση σε τόσα δρώμενα ίσως να σε κάνει να μην τα εκτιμάς πραγματικά».
Κάποια Σαββατοκύριακα πηγαίναμε να επισκεφτούμε τη θεία της μητέρας μου, τη γιαγιά Νίτσα, η οποία έμενε στον Μύτικα Χαλκίδας. Εκεί παίζαμε με τα αδέρφια μου στην αυλή και στη γύρω γειτονιά. Ο πατέρας μου, θέλοντας να πραγματοποιήσει το όνειρο της μητέρας μου, την οποία έχουμε χάσει, έχτισε ένα εξοχικό σε μια κοντινή περιοχή, το Λευκαντί Ευβοίας. Το Λευκαντί είναι η παραλία του Βασιλικού. Σε αυτό το μέρος, από την πέμπτη δημοτικού και μετά, ξόδευα τα καλοκαίρια μου.
Ένα καλοκαίρι πριν από τις Πανελλήνιες, ερωτεύτηκα ένα παιδί από το Βασιλικό, γιο αγροτών, τον τωρινό σύντροφό μου, τον Σπύρο Σκουμπρή. Ο Σπύρος είχε όνειρο να σπουδάσει οινολογία-αμπελουργία στη Νεμέα και το έκανε. Τον θαύμαζα γι’ αυτό. Ήθελε κότσια εκείνη την εποχή να σπουδάσεις κάτι σχετικό με το κρασί, όταν δεν έχεις το υπόβαθρο, ειδικότερα όταν όλοι μας οι φίλοι επέλεγαν σχολές μηχανικών και πληροφορικής. Ο Σπύρος όμως κατάφερε το 2015 να είναι ο νεότερος οινοποιός στην Ελλάδα, σε ηλικία 20 χρόνων, φτιάχνοντας το δικό του οινοποιείο, το Οινοποιείο Σκουμπρή, από το μηδέν. Σήμερα είναι ένας από τους νεότερους οινοποιούς πρώτης γενιάς της χώρας. Πέτυχε τόσο νωρίς τα όνειρά του κι εγώ τον θαυμάζω που τα κρασιά του βραβεύονται από την πρώτη κιόλας χρονιά.
Αν με ρωτούσες τότε, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι η σχέση μας θα κρατούσε μέχρι σήμερα, 12 χρόνια. Εκείνος με στήριξε στις Πανελλήνιες, όταν βγήκα στο εξωτερικό για σπουδές, στο πτυχίο μου, στο μεταπτυχιακό μου και σε όλα μου τα βήματα. Μετά το πτυχίο μου, δούλεψα για 1,5 χρόνο σε ένα ιδιωτικό σχολείο και για μισό σε ένα δημόσιο σχολείο στον Νέο Κόσμο. Τα καλοκαίρια μου, ωστόσο, συνέχιζα να τα περνάω στο Βασιλικό, απλώς με λίγο διαφορετικό τρόπο: ξόδευα ώρες ατελείωτες βοηθώντας τον Σπύρο σε οποιαδήποτε δουλειά του αμπελιού.
Αποκορύφωμα ήταν πάντα το τέλος του καλοκαιριού, όποτε και ξεκινάει ο τρύγος. Πάντα ξυπνούσα πρώτη, αχάραγα, έβαζα ένα τουρμπάνι στο κεφάλι και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη.[…]
Είμαι, λοιπόν, από το 2021 μόνιμα στην περιοχή. Έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια και δεν σου κρύβω ότι μου λείπει πολύ η ζωή στο Παγκράτι. Είχα μάθει να πετάγομαι όπου θέλω και όποτε το θέλω· να παίρνω το τρόλεϊ και να κατεβαίνω κέντρο για έναν περίπατο· να σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και να βλέπω τη φωτισμένη Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.
Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω ότι η ζωή στην πρωτεύουσα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η κίνηση, τα ενοίκια που ακριβαίνουν και η πτώση αξιών είναι παράγοντες που απωθούν τους νέους, τους διώχνει μακριά της. Μπορεί να προσφέρει πολλές επιλογές για διασκέδαση και ενασχόληση, όμως βιάζεσαι τόσο να τα κάνεις όλα μαζί μονομιάς που, τελικά, δεν τα απολαμβάνεις, και η εύκολη πρόσβαση σε τόσα δρώμενα ίσως να σε κάνει να μην τα εκτιμάς πραγματικά. Ίσως απλώς ακολουθείς τους ρυθμούς της πόλης για να μπορέσεις να συμβαδίσεις με τους ανθρώπους γύρω σου. […]
(Πηγή: Δημήτρης Κυριαζής – lifo.gr)
