Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας (1776 – 1831) δολοφονήθηκε σαν προχθές 27 Σεπτεμβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τους Μανιάτες Μαυρομιχαλαίους.
Βιογραφικά και για το τεράστιο έργο του μεγάλου πρώτου Κυβερνήτη και Εθνάρχη της χώρας, φρονώ ότι δεν χρειάζονται τη συγκεκριμένη στιγμή, είναι παγκοίνως γνωστά.
Δούλευε αφιλοκερδώς για την πατρίδα και πλήρωνε κι όλα τα έξοδα μόνος του. Οι μεταγενέστεροι Κυβερνήτες και πολιτικοί μέχρι και σήμερα, της ‘’κοτζαμπασικής’’ λογικής, κυβερνούν κατά βάση (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ζώντας πλουσιοπάροχα από τον κρατικό κορβανά με την ψήφο του λαού, δυστυχώς.
Στη μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια παρατίθεται το παρακάτω απόσπασμα από τις ‘’ Ιστορικαί Αναμνήσεις’’ του Νικολάου Δραγούμη, που φανερώνει την τιμιότητα του ανδρός:
«…Το βράδυ μετά την επίσκεψη στην Κόρινθο, ο Καποδίστριας και η συνοδεία του (μεταξύ αυτών και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης) κατέλυσαν στον Άγιο Γεώργιο. Ότε δε επλησιάσαμεν εις τον Άγιον Γεώργιον:
-Που θα καταλύσωμεν απόψε; ηρώτησε ο Κυβερνήτης τον πάριππον στρατάρχην της Πελοποννήσου.
-Εις του Δεσπότου. –Πρέπει λοιπόν να φροντίσω, επανέλαβε μετά βραχείαν σιωπή, να πληρωθώσιν όλα τα έξοδα. -Ποία έξοδα; Ηρώτησεν ο γέρων.
-Της τροφής μας, της τροφής των αλόγων και καθεξής.
-Και ποίος, υπερεξοχότατε, πληρώνει τοιαύτα έξοδα; Ο Δεσπότης μάλιστα είναι άνθρωπος αγαπών την καλήν βούκαν και θα έχει πολλά και καλά φαγητά να μας δώσει.
Και αληθώς ο μακαρίτης ο Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Κύριλλος, προγάστωρ και πολύσαρκος υπέρ το μέτρον, ήτο τρυφηλός ως άλλος καρδινάλιος.
-Δεν τα πληρώνετε εσείς, ανεφώνησεν οργίλος ο Κυβερνήτης και διά τούτο παραπονείται εξ αιτίας σας ο λαός. –Και τι έχει να κάμει, υπερεξοχότατε ο λαός με το φαγητόν του Δεσπότου;
-Τι έχει να κάμει ανέκραξεν εντόνως ο Κυβερνήτης, προσβλέψας βλοσυρώς τον ερωτήσαντα. Μόλις αύριον θ’ αναχωρήσωμεν και θα ρίψουν έρανον εις τους χωρικούς δια τα έξοδα του Κυβερνήτου και το χειρότερον θα τα συνάξουν διπλά. Ούτω πως είσθε συνηθισμένοι εσείς.
-Ηξεύρεις πως το πάγει η υπερεξοχότης σου; Είπε γελών ο Κολοκοτρώνης. Μιαν φοράν έπεσ’ ένας ποντικός εις ένα πιθάρι λάδι κι επνίγηκεν. Ο οικοκύρης τον ηύρε μετά δυο ημέρας και, ενώ τον ανέσυρεν, εφώναζε η νοικοκυρά, ‘’πρόσεξε μη στάξ’ η ουρά του και βρωμίσει το λάδι’’.
-Δεν εννοώ ποιαν σχέσιν έχει ο μύθος σου με τα έξοδα του Δεσπότου, είπε αδημονών ο Κυβερνήτης.
-Μεγάλην υπερεξοχότατε, διότι είτε πληρώσωμεν είτε μη, ο Δεσπότης θα συνάξει τα γρόσια. Τα ειδικά μας τα έξοδα είναι το λάδι της ουράς του ποντικού.
Και εσιώπησεν μεν ο Κυβερνήτης, την δ’ επιούσαν απέτισε μέχρι λεπτού τα δαπανηθέντα. Ότε δε εζητήθη ο λογαριασμός της δαπάνης, ο οικοδεσπότης προσβληθείς, εγέλασεν υπεροπτικώς. Μαθών όμως ότι τοιαύτη ην η εντολή του Κυβερνήτου, τόσον ωργίσθη ώστ΄εσημείωσε και του άλατος την αξίαν…»
Δεν είναι τυχαίο βέβαια, όπως φαίνεται από ιστορικές και δημοσιογραφικές πηγές πως ο σχετικός φάκελος περί των έργων και ημερών του πρώτου Έλληνα Κυβερνήτη, όσον αφορά την μεγαλοσύνη και τιμιότητά του, παραμένει Απόρρητος στις Αγγλικές υπηρεσίες 200 χρόνια μετά!
