Έχοντας την τύχη να μεγαλώσω στη δεκαετία ’80 – ’90 και να ζήσω τα πρώτα εννέα χρόνια μου σε χωριό των Αγράφων, πάντα εκτιμώ τα μικρά επαρχιακά σχολεία, με τη συνδιδασκαλία, την ανεμελιά και το παιχνίδι στη φύση. Τότε που το σχολείο δεν είχε καλοριφέρ αλλά ξυλόσομπα και κάθε παιδί κουβάλαγε τις δικές του κλάρες για προσάναμμα από κάθε περίπατο και σχολική εκδρομή στη φύση κι όχι σε προαύλια ή γήπεδα. Τότε που δεν υπήρχαν καθαρίστριες κι επιστάτες, αλλά ολόκληρο το σχολείο, μαθητές και δάσκαλοι συνεργαζόμασταν αρμονικά και κάθε Παρασκευή μεσημέρι μετά το μάθημα καθαρίζαμε τις αίθουσες αλλά και τον προαύλιο χώρο, ενώ παράλληλα βοηθούσαμε τους δασκάλους στη φροντίδα του κήπου. Τι υπέροχα τριαντάφυλλα που είχαμε σχεδόν όλο το χρόνο! Δεν θυμάμαι ποτέ και κανένα παιδί ή γονιό να παραπονιέται για αυτή τη συμμετοχική σχολική λειτουργία. Θυμάμαι μόνο ότι συναγωνιζόμασταν με κέφι και χαρά ποιος θα κάνει τα περισσότερα, ποιος θα έχει μεγαλύτερη ευθύνη στις δουλειές για να είναι το σχολείο μας καθαρό και όμορφο. Θυμάμαι έτσι να διδασκόμαστε στην πράξη τη δημοκρατία και την ισονομία, παρόλο που τίποτα δεν ήταν τότε ‘political correct’ όπως τόσο αυστηρά και μυγιάγγιχτα είναι σήμερα.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε, αποφάσισα να κάνω οικογένεια στα Άγραφα και το παιδί μου να έχει το πολύ 10-12 συμμαθητές. Για το λόγο αυτό χαίρομαι όταν γυρνάει με τρύπιο παντελόνι και γεμάτο χώματα γιατί στο διάλειμμα μαζεύουν μυρμήγκια ή κάνουν ‘βαρελάκια’ στο λόφο πίσω από σχολείο τους ή αναγνωρίζουν τα βότανα που απλόχερα η ευρυτανική φύση μας χαρίζει.
Χαίρομαι που τα βλέπω να συνεργάζονται για να φτιάξουν κέικ, συνυπάρχουν με παιδιά με ιδιαιτερότητες και τα αποδέχονται στην ομάδα, βοηθά το ένα το άλλο να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει.
Χαίρομαι που είναι ατίθασα αλλά πρώτα στα παιχνίδια ενσυναίσθησης στο σχολείο, στις θεατρικές παραστάσεις, στους χορούς και τα τραγούδια και αυθόρμητα εντελώς σαν παιχνίδι αντίδρασης στους μεγάλους μαζεύονται και τραγουδούν με έξαψη τον Εθνικό Ύμνο..!
Ο καθαρός αέρας των βουνών, η αίσθηση της ελευθερίας και η δύναμη της ίδιας της φύσης γύρω τους είναι αυτή που τους χαρίζει την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας αλλά διαμορφώνει και το χαρακτήρα των αυριανών ενηλίκων. Η ίδια η φύση όταν ζούμε συνειδητά μέσα της μας δείχνει το δρόμο της συνύπαρξης και της τάξης στα πράγματα, χωρίς τις υπερβολές και του ακραίου φτιασιδώματος της εποχής μας.
Υ.Γ. Έμπνευση μου έδωσε η περίπτωση του Ataxia School που «φέρει τον φρέσκο αέρα των βουνών και των τόπων μας. Φέρει ένα μήνυμα αποκέντρωσης, βασισμένης στις αξίες της κοινότητας με τις κατά πρόσωπο σχέσεις, της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, της ισότητας και της Δημοκρατίας» όπως αναφέρουν οι ιδρυτές του. Το Ataxia School στο Δίστομο, που όπως αποκαλύπτει και το ίδιο του το όνομα είναι ένα σχολείο χωρίς τάξεις, το οποίο περιλαμβάνει τις βαθμίδες πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή νηπιαγωγείο και όλες τις τάξεις του Δημοτικού. Ψάξτε γι’ αυτό το ιδιαίτερο σχολείο στο ataxiaschool.com.
