Προοίμιο Ευρωεκλογών

7814
arve570

*

‘‘Ποια είναι η Ευρώπη; Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Για την Ευρώπη του χιονιού; Για την Ευρώπη του ήλιου; Για την ορθόδοξη; Για την καθολική; Για την προτεσταντική; Μιλάμε για την Ευρώπη των 28; Ποια είναι η Ευρώπη; Η Ευρώπη είναι ένα κοινό βιβλίο, δηλαδή μια κοινή βιβλιοθήκη, διαβάζουμε όλοι τα ίδια βιβλία∙ μια κοινή μουσική, όλοι ακούμε πάνω κάτω την ίδια μουσική, αλλά αυτό το ακούει και η Αμερική, το ακούει και η νότια Αφρική, το ακούει και η Αυστραλία, το ακούει και η Νέα Ζηλανδία. Λοιπόν για ποια Ευρώπη μιλάμε; … Δεν είναι θέμα ζωής καθημερινής. Γιατί μία Σικελιάνα μάνα, μια Κρητικιά δεν έχει τίποτε να κάνει με τη Σουηδέζα ή με τη Νορβηγέζα. Η Ευρώπη, επιμένω, είναι θέμα κορυφής. Διανοητικό, δηλαδή πνευματικό. Αυτή η Ευρώπη δεν κινδυνεύει. Αυτή δεν κινδυνεύει. Γιατί; Γιατί ακριβώς έχει όλο τον πλούτο πίσω. Και όλο τον πλούτο πίσω δεν μπορεί να τον χάσει. Τι θα χάσει; Αλλά κινδυνεύει από το να έχει το μονοπώλιο της Ιστορίας. Μέχρι τώρα η Ευρώπη είχε σχεδόν το μονοπώλιο της Ιστορίας. Τώρα αυτό τελείωσε με την παγκοσμιοποίηση. Η Κίνα, η Αμερική… δεν ξέρω ποιος, τελείωσε. Όσο για την Ευρώπη της κορυφής νομίζω ότι πάντοτε θα είναι μια κορυφή. Αλλά ως δύναμη ευρωπαϊκή, βεβαίως όχι. Αλλά είναι ανάγκη να έχει δύναμη η Ευρώπη; Στρατιωτική; Όχι. Γιατί; Για να έχει πνευματική δύναμη.

**

«Η Ευρώπη ήταν ο χώρος, ο οποίος μονοπωλούσε την παγκόσμια ιστορία. Αυτό έπαψε. Η Ευρώπη δεν μονοπωλεί την παγκόσμια ιστορία, πράγμα που σημαίνει -κατά τους ιστορικούς- μία παρακμή, η οποία είναι οικονομική, πολιτιστική, δημογραφική και ηθική. Λοιπόν, διατείνομαι ότι η Ευρώπη έχοντας χάσει ακριβώς τον πρωτεύοντα ρόλο στην παγκόσμια ιστορία, μετακινήθηκε ο πρωταγωνιστής δυτικά, εννοώντας την Αμερική, αλλά και ανατολικά… Οι Ευρωπαίοι πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να έχουν μια ευρωπαϊκή ταυτότητα, δηλαδή ευρωπαϊκό συμφέρον, κοινό συμφέρον, γιατί δεν υπάρχει πόλεμος μεταξύ αυτών που έχουν το ίδιο συμφέρον. Η Ευρώπη, όμως, είναι το πρώτο πολιτικό μόρφωμα, το οποίο είναι πολυεθνικό χωρίς να είναι αποτέλεσμα στρατιωτικής επέμβασης. Αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει κάτι που με φοβίζει πολύ. Έγινε μια μεγάλη δημοσκόπηση από επίσημους οργανισμούς σε 35 κράτη. “Τι πιστεύουν οι νέοι και για ποιο πράγμα θα ήθελαν να πεθάνουν”. Οι μόνοι οι οποίοι απάντησαν ότι θα θέλανε να πεθάνουν για την πατρίδα τους είναι οι Τούρκοι. Ούτε Γάλλοι, ούτε Άγγλοι, ούτε Έλληνες. Λοιπόν, αυτή η αποξένωση, όχι από τον πατριωτισμό, αλλά από ένα είδος υπερηφάνειας να κρατήσουμε αυτό μας δώσανε οι παππούδες μας, είναι πρόβλημα».

*Συνέντευξη της Ελένη Αρβελέρ στον Στέλιο Παρασκευόπουλο (2016).

** Συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (2013).