‘Αυτή είναι η σταν, αυτό το γάλα βγάν’… ήταν η ατάκα που άκουσα πριν λίγους μήνες από έναν άνθρωπό που ξέρει από πρώτο χέρι του τι συμβαίνει στον τόπο μας, σε μια κουβέντα για το αποτέλεσμα των τότε επερχόμενων εκλογών. Τότε η τοποθέτησή του ότι δεν πιστεύει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στον ταλαιπωρημένο τόπο μας, με είχε προβληματίσει πολύ, για το ποια στ’ αλήθεια πραγματικότητα δικαιούμαστε σε σχέση με αυτό που είμαστε, αυτό που προσφέρουμε στον τόπο μας, αυτό που οραματιζόμαστε και πιστεύουμε γι αυτόν. Για καλή μας τύχη κάτι φαίνεται να ξεκουνάει στον τόπο μας και πιθανά η σφυγμομέτρηση της στάνης δεν ήταν η σωστή.

 Από τη μια κάνεις ένα πέρασμα από την πλατεία Καρπενησίου αυτές τις μέρες και χαίρεσαι να βλέπεις επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο, περιμένεις να δεις τους κορυφαίους αθλητές ιστιοπλοΐας στη λίμνη Κρεμαστών σε λίγες μέρες στο δήμο Αγράφων, πρωταθλητές και πρωτοκλασάτες ομάδες λίγο πιο μετά στο Αθλητικό Κέντρο Καρπενησίου, μιλάμε για αναπτυξιακό πρόγραμμα στα Άγραφα δια στόματος Πρωθυπουργού και τόσες άλλες ακόμα προσπάθειες να αλλάξει ο τόπος μας σελίδα. Από την άλλη υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση να προχωρήσουμε μπροστά και θέλει να μας κρατήσει κολλημένους σε ένα παρακμασμένο από καιρό σύστημα, μιας άλλης εποχής, με πολύ λαϊκισμό, εκδούλευση και φαμφάρες, αλλά με αποτέλεσμα μηδέν. Και το περίεργο είναι ότι οι αντιστάσεις αυτές δεν προέρχονται από τους συντοπίτες μας που ζουν στα χωριά του νομού, ξεχασμένα απ’ τον Θεό δεν θέλω να το πω, αλλά από όλους τους άλλους. Προέρχονται από ανθρώπους που έχουν όλο το υπόβαθρο και κάποιες φορές και τις θεσμικές θέσεις, να καταλάβουν το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος μας και που πολύ δύσκολά μπορεί να αντιστραφεί.

Ποιος άραγε είναι ο βαθύτερος λόγος μιας τέτοιας στάσης; Είναι πολύ κρίμα να ασχολείται κανείς με ψυχογράφημα ψάχνοντας να βρει τις βαθύτερες αιτίες, όταν απλά και μόνο η στάση μπορεί να αφορά την προσπάθεια διασφάλισης παλιών ‘τσιφλικιών’ και μικροσυμφερόντων. Είναι μεγαλύτερο κρίμα να πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά και τρία πίσω σ’ αυτό τον τόπο. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να σωθεί κάτι και δεν βοηθάει πουθενά το σαμποτάρισμα θετικών προσπαθειών. Να καταλάβουμε ότι όταν ένας από μας βάλλεται και έχει πρόβλημα, ο τόπος μας είναι πολύ μικρός και ο αντίκτυπος σε όλους τους άλλους, έστω και αν δεν συνδέονται άμεσα, είναι καταστρεπτικός. Τα πράγματα αλλάζουν κάποια στιγμή και η πέτρα που δεν χορταριάζει είναι αυτή που κυλάει, θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος στην δυσοίωνη μεταφορά της στάνης και του γάλακτος που βγάζει…