Χειρόγραφα
Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
Λόγια ειπωμένα στης νύχτας την πλάνη./ Υποσχέσεις που με το πρώτο χάραμα εκπνέουν./ Σβήνουν… σαν τα βήματα της βροχής.
Τον Ιούνιου της φετινής χρονιάς κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο του φίλου και ποιητή Γιώργου Βαγγελάκη με τίτλο «ΤΗ ΖΩΗ ΜΕΤΡΑΩ ΣΕ ΑΝΑΣΕΣ» από τις εκδόσεις Πηγή. Από τον τίτλο ακόμη εισπράττει ο αναγνώστης την ιδέα του ποιητή για την ζωή κι αυτή δεν είναι άλλη από το πως πρέπει απλώς «ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ».
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Βήματα αχνά στης γειτονιάς τα δρομάκια./ Η νύχτα αυτή δεν υπόσχεται τίποτα/ Ψηλά, ξεκινά να τραβά μονάχο τη δική του στράτα/ καθάριο, ολόγιομο, αγουροξυπνημένο,/ σ’ αδιάκοπο αλισβερίσι με τον χρόνο/ παρηγοριά…./ Το θάμπος της απρόσμενης συνάντησης, θολώνει μια σκέψη σαν ρίγος στο κορμί./ Στην πίσω όψη είν’ η αλήθεια/ λες και βγήκε, για να χαράξει/ τη δική μας πορεία/ στης νύχτας τον μαύρο μανδύα./ Είναι η θλίψη μας μες στα σκοτάδια της πόλης,/ που το φεγγάρι φωτίζει.
Οι ανάσες δεν είναι μόνο το οξυγόνο… αλλά και οι ανάσες της χαράς, της ελπίδας, της πίστης, της λαχτάρας, της απογοήτευσης και της ενδυνάμωσης.
ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΙΚΕΤΗΣ
Περπατώ φοβισμένος,/ υπό το άγρυπνο βλέμμα σου. Εσύ κι εγώ σ’ έναν αιώνιο διάλογο./ Στάχυα ριζωμένα στα πέρατα του ορίζοντα,/ σαν μια αέναη κίνηση της Τερψιχόρης στ’ ανέμου τον σκοπό. Το φως σου ισχνό./ Ίσα – ίσα που φωτίζεις το διάβα μου,/ καθώς με φέρνει σε λειμώνα αφιλόξενο/ των ζωντανών ανατριχίλα./ Η αναπνοή κοφτή/ ο τρόμος απ’ άκρη σ’ άκρη στο κορμί μου./ Κρυώνω…/ Σε κοιτάζω, σου φωνάζω κι ικετεύω: «Μη μ’ αφήσεις εδώ!»/ Η νύχτα σίγασε κι εγώ ικέτης μονάχος, τρελός/ στο ψύχος του Άδη,/ ν’ αναζητώ τον βαρκάρη για την αντίπερα όχθη.
Ο Γ.Β. με μία άνευ όρων εξομολογητική διάθεση διεισδύει μέσα από την δική του «ανάσα» στις ανάσες του όλου. Της κοινωνίας. «Καπετάνιος σ’ ένα χάρτινο καραβάκι» έχει σαλπάρει στην θάλασσα της ανθρώπινης ψυχής, «σαν έτοιμος από καιρό» και με θρησκευτική ευλάβεια ρίχνει φως επάνω στις όψεις Της.
ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΝΟΥ
Πρόσωπα φθαρμένα στ’ αλώνι του χρόνου/ γκρεμίδια μιας ζωής λησμονημένης./ Ένδεια ψυχών, αισθήσεων νάρκη,/ βλέμματα κενά./ Σκιές στην άκρη του ματιού/ ν’ αναμοχλεύουν ψήγματα ευτυχίας./ Ζωή παράταιρη, άγονη./ Αδικίας γέννημα./ Μα δαύτη σαν δαίμονας στο σώμα φωλιάζει/ κι αχόρταγα απομύζει κάθε ικμάδας στάλα.
Ο Σενέκας είπε πως: η ψυχή είναι ένας θεός που βρήκε καταφύγιο στο σώμα του ανθρώπου. Μια άποψη που φαίνεται πως ενστερνίζεται και ο ποιητής Γιώργος Βαγγελάκης.
ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Απομεινάρια μιας αγάπης,/ αποτυπώματα σ’ ενός χαρτιού την όψη./ Και μονομιάς, το άψυχο τυλίγει την ψυχή μου,/ ξεχειλίζει σκέψεις κι αισθήματα./ Στο λιβάδι μιας ανείπωτης αγάπης,/ η γραφίδα οργώνει την καρδιά μου/ σπόροι οι στιγμές που ζήσαμε/ και καρποί της ελπίδας η δικαίωση./ Ελπίζω./ Προσμένω./ Υπομένω./ Θα πουν αγαπώ./
Αποστολέας: η ψυχή μου/ Παραλήπτης: άγνωστος.
Μια ποιητική συλλογή με Μικρές γιορτές, Όνειρα στον εξώστη, Σιωπές, Κρυφτό, Μνήμες, Με τα φώτα της πόλης να φωτίζουν τους στίχους του Γ. Β. Κι ανάσες πολλές, μεγάλες, μικρές, συνεχόμενες….!
ΛΕΥΚΟ
Λευκό/ φόντο στο γκρι των δρόμων/ περιτύλιγμα στα γυμνά κλώνια των δέντρων/ Χρώμα τ’ εξαγνισμού/ λύτρωση απ’ το σκοτάδι της νυκτός/ που ‘χει ριζώσει μέσα μας./ Χαράζει σε λίγο/ κι η λευκή σιγή αντιλαλεί διάχυτα στην πλάση.
[…] Πηγή Ευρυτανικός Παλμός […]