‘Τι ‘χες Γιάννη, τι είχα πάντα’. Η χώρα μας, ο λαός μας το ξέρει πολύ καλά, να εκτονώνει τις αδυναμίες, την αβεβαιότητα και τα προβλήματα με το να διχάζεται. Κάθε ανάρτηση στο διαδίκτυο, κάθε ενημερωτικό και μη τηλεοπτικό πάνελ, κάθε κουβέντα του καφενείου και της γειτονιάς και δυστυχώς και του οικογενειακού τραπεζιού, εκφράζει πια αυτόν το διχασμό. Τα καταφέραμε λοιπόν. Διασπαστήκαμε. Η κάθε πλευρά όχι μόνο θεωρεί ότι έχει το δίκιο της, αλλά ότι παράλληλα υπάρχει κάποιος, κάποιοι απέναντί της, με αντίθετες αντιλήψεις και επιλογές, που της απειλούν ένα κεκτημένο δικαίωμά της. Ελευθερία και ασφάλεια τα κεκτημένα που και οι δυο πλευρές θεωρούν ότι απειλούνται από την άλλη πλευρά. Είναι στ’ αλήθεια το θέμα του εμβολιασμού ή μη εμβολιασμού αυτό που δημιούργησε ουσιαστικά αυτό το χάσμα στην κοινωνία μας;
Για την ταπεινή μου συλλογιστική προφανώς δεν είναι και χωρίς να παραθέσω μια πιθανά επίφοβη διχαστική ανάλυση, απλά αναρωτιέμαι θα ήταν ίδια τα δεδομένα αν υπήρχε διαφορετική τοποθέτηση στην ενημέρωση μας από τους κυβερνόντες και τα ΜΜΕ; Ή για να το θέσω και ανάποδα, μήπως ο τρόπος που επικοινωνείτε το θέμα της αναγκαιότητας του εμβολιασμού είναι υπεύθυνος για την πόλωση που αντιμετωπίζουμε; Και μήπως το να δημιουργούνται τέτοια κοινωνικό -πολιτικά ρήγματα είναι ο καλύτερος τρόπος κάποιος να εξουσιάζει χωρίς έλεγχο, να περνάει την πολιτική του χωρίς περιορισμούς, μιας και ‘τα φώτα’ της πληροφόρησης έχουν πέσει αλλού και οι πολίτες αναλώνονται σε κοκορομαχίες που ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο;
Η γνωστή στην πολιτική ιστορία φράση «διαίρει και βασίλευε», αν και χρεώθηκε ότι διατύπωσε για πρώτη φορά από το Μακιαβέλι στον «Ηγεμόνα», με μια γρήγορη ιστορική αναζήτηση θα ανακαλύψει κανείς ότι είναι μια παλιά τακτική για να κυβερνάς ένα λαό, που δεν έχει χρώματα και μάλλον δεν έχει και πατρίδα. Απλά στη δική μας την πατρίδα ο διχασμό αυτός έχει πληρωθεί πολύ ακριβά και μας άφησε πολύ πίσω. Το πόση μηχανορραφία μπορεί να κρύβεται πίσω από το διχασμό ενός λαού κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, αλλά ότι κάτι δεν πάει καλά με όσα βλέπουμε και διαβάζουμε καθημερινά, τυχαία δεν μπορεί να είναι και ούτε επίσης αποτέλεσμα ενός μεγάλου κινδύνου που αντιμετωπίζουμε, βλέπε πανδημία, γιατί αν ήταν έτσι ο λαός μας έχει αποδείξει πολλές φορές ότι τότε έχει έναν μηχανισμό, αυτόν της συσπείρωσης.
Το να στρέφεις ένα μέρος της κοινωνίας εναντίον του άλλου, αφήνει το πεδίο ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις όταν έχεις την εξουσία, την ώρα που οι άλλοι θα παίζουν το παιχνίδι των «καλών» και των «κακών», των «νομοταγών» και των «παρανόμων», των «υπευθύνων» και των «ανεύθυνων». Το μόνο σίγουρο ότι το καλό, το νόμιμο και η ευθύνη, είναι ‘παιδιά’ μονό της ομόνοιας και όταν μια κοινωνία σηκώνει ‘τα σπαθιά της’ το ‘αίμα’ που θα χυθεί θα είναι το δικό της.
