Χειρόγραφα
Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
Πολυτεχνείο! Εδώ καλώ
βοήθεια, πρόφτασε, λαέ,
βοήθεια, πρόφτασε, λαέ,
σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!
ΡΩΤΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
«Φοβάμαι», Μανώλης Αναγνωστάκης
Φοβάμαι/ τους ανθρώπους που εφτά χρόνια/ έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι/ και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–/ βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας/ «Δώστε τη χούντα στο λαό»./ Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου./ Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που σου ‘κλειναν την πόρτα/ μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια/ και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο/
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν./ Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που γέμιζαν τις ταβέρνες/ και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια/ κάθε βράδυ/ και τώρα τα ξανασπάζουν/ όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη/ και έχουν και «απόψεις»./ Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν/ και τώρα σε λοιδορούν/
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο./ Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους./ Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», Τάσος Λειβαδίτης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι/ για την ειρήνη και για το δίκιο./ Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις/ τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές./ Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες/
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω./ Κάθε κραυγή σου θα΄ ναι μια πετριά/ στα τζάμια των πολεμοκάπηλων./ Κάθε χειρονομία σου θα΄ ναι/ για να γκρεμίζει την αδικία./ Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,/ ούτε στιγμή να ξεχαστείς./ Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε./ Μια στιγμή αν ξεχαστείς,/ αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται/ στη δίνη του πολέμου,/ έτσι και σταματήσεις/ για μια στιγμή να ονειρευτείς/ εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα/ θα γίνουν στάχτη απ΄ τις φωτιές./ Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου/ αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος./ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις/ για να ζήσουν οι άλλοι./ Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι/ ένα οποιοδήποτε πρωινό./ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι/ μπρος στα ντουφέκια!
«Ο εκφωνητής», Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη φωνή σου γενναίο παιδί: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων! Είχες βραχνιάσει να μιλάς με τις ώρες μα πιο πολύ ήταν το πάθος που ράγιζε το πυρωμένο μέταλλο της φωνής σου γεμίζοντας τους αιθέρες μ’ ανατριχίλες και δάκρυα. Κι ο πλανταγμένος λαός συσπειρωμένος μισός στους δρόμους και μισός στα σπίτια ρουφούσε λαίμαργα το τραύλισμα της λευτεριάς που σπαρταρούσε μέσα στο στήθος σου κι αγωνιούσε και παθαίνονταν κι έκανε προσευχές, Χριστέ μου, να μη σωπάσεις. Γιατί χρόνια και χρόνια σ’ αυτό τον τόπο είναι στη μοίρα του ν’ ακούει αυτό το τραύλισμα που δεν προφταίνει να γίνει φωνή που δεν προφταίνει να γίνει φθόγγος και μουσική αναστάσιμη. Γιατί χρόνια και χρόνια στην κρίσιμη στιγμή τα δολερά χέρια των τυράννων υπογράφουν το διάταγμα της σιγής σου.
« 1050 Χιλιόκυκλοι», Κωστούλα Μητροπούλου
[…]
Και τα κορίτσια και τ’ αγόρια που μιλούσαν/ τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,/ δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,/ κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία./ «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
[…]
