Γράφει η: Καλλιόπη Κανακάκη
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Ανώτατης Εκπαίδευσης
Με αφορμή δύο άρθρα του Ευρυτανικού Παλμού της Τετάρτης 23 Νοεμβρίου 2022 :
α) «Επιστολή Διαμαρτυρίας για την αθέμιτη παροχή εξωσχολικής δραστηριότητας, ανταγωνιστικά προς Σύλλογο από το Δήμο Καρπενησίου» του Πολιτιστικού Συλλόγου Καρπενησίου
β) «Οι αυθαιρεσίες του δημάρχου!» της μείζονος αντιπολίτευσης «Αλλαγή Πορείας»
Διαβάζοντάς τα και σε συνδυασμό και με όλα αυτά που βγαίνουν στη δημοσιότητα, τον τελευταίο κυρίως καιρό (κακοποιήσεις παιδιών και ακατάλληλες συμπεριφορές σε διάφορες δομές, ακόμη και της εκκλησίας, στον αθλητικό και καλλιτεχνικό χώρο, κλπ), μου γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα και σκέψεις πάνω στις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και κυρίως αυτών της μικρότερης ηλικίας.
Δεν θα ασχοληθώ με τον ρόλο των εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Είναι αναμφισβήτητη η συμβολή τους στη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Το θέμα μου είναι ποιοι είναι οι κατάλληλοι να ασχοληθούν με αυτές είτε σαν διοργανωτές (άτομα, φορείς, ΜΚΟ, σύλλογοι κλπ) είτε σαν δάσκαλοι – εκπαιδευτές.
Με τι εχέγγυα – διαπιστευτήρια κάποιοι «χώροι» αναλαμβάνουν παιδιά;
Δεν πρέπει να έχουν «υποδομές» από ειδικούς και να έχουν την απόλυτη εποπτεία, κυρίως από το κράτος;
Με τι κριτήρια επιλέγονται οι «δάσκαλοι» και οι «δασκάλες» από τους παραπάνω «χώρους» που θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και άλλες παιδικές δραστηριότητες; Από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι επιλέγονται, σε γενικές γραμμές, από το φιλικό, συγγενικό, ομοϊδεολογικό, ομόθρησκο κλπ «ομο…» περιβάλλον.
Δεν πρέπει αυτός/ή που καλείται να διδάξει οτιδήποτε, είτε άθλημα είναι αυτό, είτε χορός, είτε θέατρο, είτε μουσικό όργανο, να είναι καλός γνώστης του αντικειμένου αυτού; Και πώς αλλιώς θα αποδειχτεί αυτό εκτός από το αντίστοιχο πτυχίο; Φυσικά, εκτός από τη γνώση του αντικειμένου, απαιτούνται και παιδαγωγικές γνώσεις για να διδάξουν παιδιά. Κατά συνέπεια οι μόνοι κατάλληλοι είναι οι εκπαιδευτικοί. Υπάρχουν πολλοί και πολλών ειδικοτήτων.
Και είναι ο/η κάθε γυμναστής/στρια – προπονητής/τρια, μουσικός, θεατρολόγος κλπ κατάλληλος/η να ασχοληθεί με μικρά παιδιά; Έχει την ωριμότητα και τον τρόπο να διαχειριστεί αυτή την ευαίσθητη ηλικία ώστε να βοηθήσει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, να το κάνει να αγαπήσει αυτό που κάνει ώστε να πετύχει και καλύτερες επιδόσεις; Και αν δεν είναι κατάλληλος/η και λειτουργεί τιμωρητικά ή ακόμη και κακοποιητικά ποιος τον/την ελέγχει; Εδώ χρειάζεται η ενεργή παρουσία των γονιών – μελών των αντίστοιχων «χώρων». Να μη σταματά η συμμετοχή τους στην εκλογή ενός Διοικητικού Συμβούλιου (Δ.Σ.), στην ουσία ενός Προέδρου, ο οποίος, είτε από ευαισθησία είτε από φιλοδοξία, σε κάποιες περιπτώσεις και από υστεροβουλία, είναι ο μόνος που ασχολείται. Δεν λύνονται τα προβλήματα με «Ανάθεση».
Όλα τα μέλη του «χώρου» πρέπει να είναι διαρκώς παρόντα και ενεργά. Να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των παιδιών, να εντοπίζουν τυχόν προβλήματα και να βοηθούν το Δ.Σ. στην αντιμετώπισή τους και στην πιο αποτελεσματική λειτουργία του προς όφελος των παιδιών. Προϋπόθεση: καλή διάθεση για συνεργασία μεταξύ γονιών – εκπαιδευτών – Δ.Σ.
Γενικά : Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με ανάθεση!
Οφείλουμε όλοι να είμαστε ενεργοί πολίτες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Στη γειτονιά, στον εργασιακό μας χώρο, στην κοινωνία, στην πολιτική.
