Όνομα: Χρήστος Ζουρζούκης, Λαμπρινή Ζουρζούκη
Τόπος κατοικίας: Ουάσιγκτον Η.Π.Α.
Τόπος καταγωγής: Κλαυσί, Μυρίκη
Ένα ζευγάρι, δύο απόδημοι Ευρυτάνες, βρίσκονται στη στήλη αυτής της εβδομάδας. Ο κ. Χρήστος και η κα Λαμπρινή, με γλυκύτητα, ταπεινότητα και ευγένεια, μας μιλούν για την ζωή τους στην Αμερική, την αγάπη τους για την Ευρυτανία και το ταξίδι της ζωής τους . Και μας θυμίζουν ότι για να τα καταφέρεις στη ζωή χρειάζεται να πας με υπομονή, επιμονή και εργατικότητα…
ΕΠ. Από την Ευρυτανία στην Αμερική… Πώς ξεκινάει το κοινό σας ταξίδι;
ΧΖ. Όλα έγιναν γρήγορα και τυχερά…Μέσα σ’ ένα μήνα η γνωριμία και ο γάμος μας. Εγώ είχα πάει πρώτος στην Αμερική για να βρω την τύχη μου και επιστρέφοντας για λίγο στην Ελλάδα, μας γνώρισαν με την Λαμπρινή και γρήγορα παντρευτήκαμε. Δεν μετάνιωσα ποτέ. Αμέσως φύγαμε για Αμερική και ξεκίνησε η κοινή μας ζωή και κάναμε την οικογένειά μας. Λίγο αργότερα γεννήθηκαν και ο Αθανάσιος και ο Κωνσταντίνος, οι γιοί μας. Εργαστήκαμε από την πρώτη στιγμή πολύ σκληρά και μετά από χρόνια ανοίξαμε τη δική μας επιχείρηση, την οποία κρατήσαμε με επιτυχία μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν και αποφασίσαμε να την πουλήσουμε για να ξεκουραστούμε. Το να είσαι ιδιοκτήτης εστιατορίου είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορείς ούτε διακοπές να κάνεις, ούτε κενά. Όταν το είχαμε ερχόμασταν στην Ελλάδα μια χρονιά ο ένας, μια ο άλλος, νόμιζαν στο χωριό ότι είμαστε χωρισμένοι… Σήμερα μπορούμε να χαρούμε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής και φυσικά τα καλοκαίρια μας, μαζί στην Ελλάδα.
ΕΠ. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε τα πρώτα χρόνια στην Αμερική;
ΛΖ. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Δεν γνωρίζαμε ούτε τη γλώσσα δουλεύαμε σε Έλληνες κυρίως. Η γλώσσα νομίζω ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα και περίπου μου πήρα δυο χρόνια να ‘λυθώ΄ και να μιλήσω στα αγγλικά, παρόλο που καταλάβαινα τα πάντα. Κάποιος για να πετύχει πρέπει να μάθει τη γλώσσα, να έχει υπομονή. Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι μας έλειπε ο τόπος μας και οι συγγενείς μας και κυρίως στις γιορτές, που ξέραμε ότι οι δικοί μας είναι όλοι μαζί.
ΕΠ. Η Αμερική θεωρείται η χώρα των ευκαιριών. Πόσο εύκολα όμως μπορεί κανείς να βρει τη δική του ευκαιρία;
ΧΖ. Χρειάζεται πολύ υπομονή και σκληρή δουλειά. Θυμάμαι που όταν είχα πρωτοπάει στην Αμερική, στη Νότια Καρολίνα, ήθελα απλά να μαζέψω χρήματα και να γυρίσω πίσω στην πατρίδα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σ’ ένα ξενοδοχείο το ΗolidayΙn γιατί ήθελαν να εκπαιδεύσουν μάγειρες και με έβαλαν την κουζίνα. Θυμάμαι μια μέρα που ο μάγειρας μου ζήτησε ανοίξω ένα κουτί κι είχε μέσα αστακούς. Μου είπαν να τους βάλω στην κατσαρόλα να βράσουν. Ούτε ήξερα από αστακούς, ούτε ότι θα τους έβρισκα ζωντανούς… Όταν άρχισαν να βγαίνουν από το κουτί, έπαθα πανικό και άρχισα να τους κυνηγάω…Είναι μια αστεία ιστορία, αλλά δείχνει το πόσο δύσκολο ήταν για έναν νέο από την Ευρυτανία, να προσαρμοστεί σε όλα τα δεδομένα της Αμερικής…. Η ζωή μας στην αρχή ήταν συνετή και ήρεμη, μαζεμένη. Βγαίναμε μια φορά την εβδομάδα και δουλεύαμε 10 με 12 ώρες καθημερινά. Θέλαμε να μαζέψουμε χρήματα να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Έτσι έκανα τα πρώτα βήματα σιγά σιγά και θέλησα να κάνω κάποια επιχείρηση δική μας. Δεν ήταν εύκολο. Εργαστήκαμε περίπου 15 χρόνια σε ξένους. Το 1994 φτιάξαμε τη δική μας επιχείρηση. Πάρα πολλά χρόνια δουλειάς.
ΕΠ. Το χειμώνα στην Αμερική, το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Πως βιώνετε αυτή την εναλλαγή;
ΧΖ. Η διαφορά είναι ότι στην Αμερική μετράς δολάρια ενώ στην Ελλάδα έχεις καλύτερη ποιότητα ζωής. Εκεί είναι έντονο το άγχος ενώ εδώ υπάρχει ξεκούραση και διασκέδαση. Η Αμερική είναι η χώρα των ευκαιριών ενώ η Ελλάδα η χώρα της διασκέδασης. Δεν υπάρχει ο γνωστός να μιλήσεις ούτε η έξοδος και βόλτα που υπάρχει στην Ελλάδα. Εμείς νοιώθουμε ότι έχουμε δυο πατρίδες, το σπίτι μας είναι στην Αμερική, και η καρδιά μας εδώ.
ΕΠ. Πώς ζουν οι ομογενείς της Ευρυτανίας;
ΛΖ. Από τα Ελληνικά έθιμα κρατάμε τα πάντα γιορτές όπως 25η Μαρτίου, παρέλαση, κλπ. Έχουμε εκκλησίες, συλλόγους που υπάρχουν όπως το ‘Βελούχι’ κάθε νομός έχει και το δικό του σύλλογο. Από τις ευρυτανικές γιορτές γιορτάζουν οι εκκλησίες μας όπως η Αγία Αικατερίνη κα. Υπάρχουν φεστιβάλ και από δωρεές ενισχύεται η ενορία. Η νέα γενιά δεν είναι τόσο ενεργή σήμερα, όμως προσπαθούμε να τα κρατάμε κοντά στην πατρίδα και την γλώσσα. Τα παιδιά μαςσυμμετείχαν σε σχολικές γιορτές, με παραδοσιακούς χορούς και τα δικά μας για παράδειγμα πήγαν και σε ελληνικό σχολείο, μέχρι το Δημοτικό.
ΕΠ. Πώς σας αντιμετώπιζαν οι Αμερικάνοι σαν Έλληνες;
ΛΖ. Όσο είχαμε το μαγαζί είχαμε πολύ καλή σχέση με τους πελάτες Αμερικάνους, Αφρικανούς, Κινέζους. Κρατούσαμε φωτογραφίες τους και τις ιστορίες τους. Μπορεί να τους συναντούσαμε και μετά από πολλά χρόνια. Ζητούσαν πράγματα από την ελληνική κουζίνα. Φέτα, ψάρια, λάδια τα φέρνουμε από την Ελλάδα. Δεν μας λείπει κάποιο ελληνικό προϊόν. Και φυσικά τα ελληνικά φαγητά ήταν τα αγαπημένα τους και ακόμα μας τα ζητάνε όταν συναντιόμαστε, παρόλο που δεν έχουμε πια το εστιατόριο.Μας έβλεπαν σαν δικούς τους και αγαπούσαν την ελληνική φιλοξενία και φροντίδα μας.
Το παζλ μιας ζωής από το χθες στο σήμερα…
