‘Η ανεμελιά δεν είναι μαγκιά, είναι ανευθυνότητα’ στην παρούσα φάση, μόλις άκουσα να λέει ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του προς τους πολίτες και συνέχισε τονίζοντας ότι δεν βρισκόμαστε σε διακοπές, από τις οποίες όταν γυρίσουμε θα βρούμε την ίδια πραγματικότητα που αφήσαμε. Βρισκόμαστε σε πόλεμο είπε πολλές φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ένα μήνυμα τόσο άμεσο και μια στάση τόσο υπεύθυνη που του βγάζω το καπέλο – κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν.

Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις και οι πληροφορίες που πραγματικά δεν ξέρω από πού να πιάσω την άκρη αυτού του τόσο μπλεγμένου κουβαριού που ζούμε. Είμαστε στην αρχή μιας εξαιρετικά επικίνδυνης πανδημίας –έτσι τουλάχιστον μας λένε οι ειδικοί – εν μέσω καραντίνας και με την Τουρκία να βρίσκεται ένα βήμα πριν πατήσει το κουμπί του πολέμου στα σύνορά μας.

Αυτό που βλέπω καθαρά, πια, είναι ότι ο πόλεμος που ζούμε είναι σίγουρα ο Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος. Ένας πόλεμος που μόλις άρχισε και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει, χωρίς ορατό εχθρό, αλλά με πολλά μέτωπα και σαφώς πάρα πολλές και πολύπλευρες επιδιώξεις. Είναι η ευκαιρία να μειωθεί ο πληθυσμός, είναι η ευκαιρία να πειθαρχήσουμε σε νέες πραγματικότητες, είναι η μέθοδος να χρησιμοποιούμε μόνο ‘πλαστικό’ χρήμα κι όχι ρευστό, είναι η δοκιμή μιας ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και γενικότερα εργασίας, είναι ο τρόπος όχι μόνο να δεχτούμε αλλά να παρακαλάμε για εμβόλιο το οποίο θα περιέχει τι(;), είναι ο λόγος για να γίνουμε πιο ευάλωτοι ψυχολογικά και να υποταχθούμε σε οποιαδήποτε νέα πραγματικότητα. Είναι η ώρα να κάνει επανεκκίνηση το χρηματοοικονομικό σύστημα του πλανήτη γιατί απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει πια.

Κι εμείς; Οι Έλληνες οι χαλαροί, οι μάγκες που τα ξέρουμε όλα και δεν υπολογίζουμε τίποτα; Εμείς βγαίνουμε στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς και νοσηλευτές που δίνουν μάχη με έναν άγνωστο ιό και μας εκλιπαρούν να μην βγαίνουμε από τα σπίτια μας και να μη συνωστιζόμαστε γιατί ο ιός είναι εξαιρετικά μεταδοτικός και τα αποτελέσματα θα είναι ραγδαία και τρομακτικά. Το βράδυ χειροκροτούμε, παρόλο που το πρωί πήγαμε για ψώνια στο σούπερ μάρκετ χωρίς καμία προφύλαξη και καμία λογική και το μεσημέρι πήγαμε μια βολτίτσα στην παραλία μαζί με άλλους 500 ο ένας δίπλα στον άλλον ή μπήκαμε με άλλους 50 σε ένα λεωφορείο για να πάμε στην πόλη μας και στο χωριό μας όπου ζουν άνθρωποι ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας κλπ. Εγώ σε αυτό το χειροκρότημα δεν συμμετέχω.  

Με όλη μου την ψυχή όμως χειροκροτώ, υποκλίνομαι και στέλνω ευλογίες στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που μάχονται μέρα νύχτα χωρίς εφόδια, στους ένστολους που βρίσκονται πάντα μέσα στη φωτιά, στους πιτσιρικάδες φαντάρους που είναι στα σύνορα και δεν ξέρουν αν θα ξημερώσουν, στους ανθρώπους που δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ και σε όλα τα άλλα καταστήματα χωρίς καμία προστασία και πρέπει να εξυπηρετήσουν με χαμόγελο κι ευγένεια, ακόμα κι αυτόν που μπαίνει μέσα μαζί με τα τρία του παιδιά και στριμώχνονται με άλλους 200 σε μια ουρά μπροστά τους. Στους οδηγούς των λεωφορείων που απροστάτευτοι μεταφέρουν κάθε μέρα υγειονομικές βόμβες, χωρίς να μπορούν να αρνηθούν. Τέλος, ντρέπομαι να χειροκροτήσω, αλλά ταπεινά κατεβάζω το κεφάλι μου μπροστά στους γονείς που έχουν τα παιδιά τους με καρκίνο ή με άλλα νοσήματα και τρέμουν μην προσβληθούν από τον ιό, στους καρκινοπαθείς που προχθές στην ογκολογική είδα να κάνουν χημειοθεραπείες με μάσκες και έναν ακόμη φόβο να έχει προστεθεί στην πραγματικότητά τους και γενικά σε όλους όσους αληθινά αγωνίζονται να επιβιώσουν από μια τέτοια απειλή και να σώσουν και τους άλλους.

Ας μη χειροκροτούμε, λοιπόν, ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και τον εγωισμό μας στα σκουπίδια, κάνοντας αυτό που πρέπει.

Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα

Εκδότρια