Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Σε τρεις μέρες έρχεται η αποφράς ημέρα της άλωσης της Πόλης. Το λέω αυτό όχι ως εθνοβλαμένος μεγαλοϊδεάτης, αλλά ως κατά την ιθαγένεια Νεοέλληνας.
Το θέμα της Άλωσης χρονικά είναι πολύ μακρινό και ιστορικά αμφιλεγόμενο και εν πολλοίς θύμα των πολιτικών σκοπιμοτήτων ακόμα και σήμερα. Οι μυθοπλασίες που το συνοδεύουν είναι αρίφνητες, είτε ως λαϊκές δοξασίες είτε ως επιστημονικές παραχαράξεις της ιστορίας. Για παράδειγμα ο κλασσικός εξαδάχτυλος Βασιλεύς Κωνσταντίνος, που θα επανακαταλάμβανε την Πόλη, με θύμα τον κακομοίρη τον Κοκό (Κωνσταντίνος Γλύγκσμουρκ για την ακρίβεια), που όταν μοίραζε τα βιβλιάρια των απόρων κορασίδων τη δεκαετία του ΄60, φορούσε γάντια με αποτέλεσμα η λαϊκή φαντασία να οργιάζει: “αυτός είναι ο εξαδάκτυλος Κωνσταντίνος και το κρύβει με τα γάντια να μην… το δουν οι Τούρκοι”.
Από την άλλη έχουμε τις “επιστημονικές” παραχαράξεις με την Κεκρόπορτα, το Κρυφό Σχολειό, τις τούρκικες θηριωδίες, την ύπουλη πολιτική των αιρετικών της Δύσης και ίσως την εγκατάλειψη της Πόλης από την Υπέρμαχο Στρατηγό, όπως δεν θέλουν να αποδείξουν οι “επιστήμονες” θεολόγοι.
Το θέμα του Βυζαντίου και της –οριστικής- Τουρκοκρατίας, μετά τις 29-5-1453, λειτουργεί σαν αγκάθι στην ιστορική, την εθνική, τη θρησκευτική και την εν γένει πολιτισμική μου συνείδηση.
Ιστορικά γιατί το ψέμα και η σκοπιμότητα βρίθει στις σελίδες της επίσημης ιστορίας.
Εθνικά γιατί λίγη -έως καθόλου- σχέση έχει η αρχαία ελληνικότητα με την θεοκρατούμενη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που πολύ αργότερα οι ξένοι τη βάφτισαν Βυζάντιο.
Θρησκευτικά γιατί εκεί έχει τις ρίζες της και κει είναι βουλιαγμένη η Εκκλησία μας, για την οποία ακόμα δεν κατέρρευσε ο αυτοκρατορικός και θρησκόληπτος σκοτεινός Μεσαίωνας.
Και πολιτισμικά, εν γένει, γιατί με τα τεράστια βυζαντινά και οθωμανικά βαρίδια στα πόδια μας, ποτέ δε θα μπορέσουμε να συντονίσουμε το βήμα μας στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, που μήτρα του έχει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τροφό του τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.
Πάντως ας μην ανησυχούν οι όπου ελλαδικής επικράτειας ελληναράδες είτε πεφωτισμένοι από το φωτοστεφανικό φως της ελαύνουσας θρησκοληψίας είτε συσκοτισμένοι από την αντάρα της επελαύνουσας φασιστίλας, γιατί Άγιος Παϊσιος το λέει καθαρά: Δυο στρατοί θα πολεμήσουν και θα σκοτωθούν όλοι και μετά θα πάνε οι Έλληνες -ως καραμπουζοκλήδες- και θα πάρουν την Πόλη, αφού σφάξουν το 1/3 των Τούρκων (περίπου 5 εκατομμύρια), διώξουν στην Κόκκινη μηλιά το άλλο τρίτο και το επόμενο τρίτο το εκχριστιανίσουν. Η γιαγιά μου. για δώσει περισσότερο σασπένς έλεγε πως θα χυθεί τόσο αίμα. που θα πνιγεί πενταήτικο δαμάλι.
Πάντως, ανεξάρτητα από τις μωρολογίες του Αγίου Παϊσίου, πρωτεύουσα του νεοελληνικού έθνους-κράτους έπρεπε να είναι η Κωνσταντινούπολη. Το Ναύπλιο στην αρχή και η Αθήνα τώρα, είναι πρωτεύουσες της Γραικίας ή Greeke ή Grecia ή Griechenland ή Grece ή όπως αλλιώς ανά τον κόσμο. Μήτρα του νέου Ελληνισμού δεν ήταν το τουρκοχώρι της Αθήνας, αλλά η λαμπρή τουρκοκρατούμενη Βασιλεύουσα.
