Πολιτικές Παρεμβάσεις

Γράφει ο: Μωυσής Μπερμπερής

                  Περιφερειακός Σύμβουλος ΠΕ Ευρυτανίας

                  Μέλος της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ Ευρυτανίας

Βρε μπας και ζούμε σε ένα καθολικό κοινωνικό βέρτιγκο, ή είναι μόνο  δίκια μου παραίσθηση; Και εξηγούμαι……

Tα μεγάλα έργα εθνικής κλίμακας ,όπως μετρό Θεσσαλονίκης, ο ΒΟΑΚ, το Πάτρα- Πύργος , θεωρητικά  μεν πάνε για παραπίσω, επί της ουσίας δε παραπέμπονται  στις καλένδες  και οι μπουλντόζες στο Ελληνικό έμειναν από μπαταρία.

Οι δημόσιες επενδύσεις στον προϋπολογισμό του 2020 σημείωσαν ιστορικό  χαμηλό εικοσαετίας και το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της αυτοδιοίκησης  Φιλόδημος, διεγράφη μονοκονδυλιά.

Αόριστες και αόρατες μέχρι  σήμερα  οι ξένες επενδύσεις και στο τιμόνι της ανάπτυξης ο Άδωνις στη θέση του Δραγασάκη ,ε κι αυτό είναι κάπως…….

Ο τζίρος των καταστημάτων στις γιορτές μειώθηκε κατά 30% και η ανεργία το Δεκέμβρη εκτινάχθηκε στο  υψηλό 24%.

Πολλά νοσοκομεία σταμάτησαν τις  χημειοθεραπείες και πάνω από τετρακόσια  φάρμακα λείπουν απ την αγορά. Τον δε  εφοδιασμό με σεντόνια στα Νοσοκομεία ανέλαβαν οι μεγαλόψυχοι εφοπλιστές.

Η αύξηση στα τιμολόγια  της ΔΕΗ άγγιξε μεσοσταθμικά το 15%

Μποναμάς Βρούτση με το νέο ασφαλιστικό για το  90% των ελευθέρων επαγγελματιών και για το σύνολο των αγροτών.

Οι πολιτικές πρόνοιας χαρακτηρίζονται αντιαναπτυξιακές και ψαλιδίζονται δραματικά και η  έστω κουτσουρεμένη  δέκατη τρίτη σύνταξη πάει περίπατο.

Αναφορικά  δε με τα εργασιακά  και την προστασία των  πληβείων πίσω ολοταχώς και σε καθεστώτα  τύπου γαλέρας.

Απ’ τον Απρίλη στο σφυρί και η πρώτη κατοικία και οι νέες αντικειμενικές θα ισοσκελίσουν το όποιο μικρό όφελος για τους πολλούς, απ’ τη μείωση του ΕΝΦΙΑ.

Οι συνταξιούχοι γίνονται πλέον μετακλητοί και με δεύτερο μισθό, αρκεί να έχουν τελειώσει το Λύκειο και τα χαρτιά των κολεγίων απ’ την Ομόνοια ισότιμα με αυτά των ΑΕΙ και ως νέου τύπου αριστεία.

Οι πρόσφυγες στη Μόρια ξεπέρασαν τους  είκοσι χιλιάδες, στους δε Τούρκους άνοιξε η όρεξη για καφέ στο Τουρκολίμανο. Το προεκλογικό δηλητήριο των υπερπατριωτών  έκανε με το παραπάνω τη δουλειά του και τούτο τώρα δύσκολα μαζεύεται.

Στεναχωριόμαστε μόνο γιατί η Γαλλία δεν θέλει τη Βόρεια Μακεδονία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσως γιατί μας στέρησε την δυνατότητα να ασκήσουμε  βέτο, σύμφωνα με την προεκλογική διακήρυξη της κυβέρνησης, αλλά  δε νομίζω, μάλλον πρόκειται για τη μεγάλη κωλοτούμπα.

Και όμως μέσα και έξω πάμε καλά, όπως τουλάχιστον λέει  η Όλγα Τρέμη με την παρέα της και  το μαρτυρούν άλλωστε και οι  δημοσκοπήσεις.

Θεαματικά ο καταλληλότερος ο Κυριάκος, ίσως γιατί  μιλάει καλά  Αγγλικά, όπου και αν του δίνεται η δυνατότητα, ντύνεται καλύτερα και είναι και ωραίος άντρας.

Σε ένα όμως είναι μάνες οι κυβερνώντες και εκεί τους βγάζω το καπέλο .                               Πήραν τις εκλογές  με μια άχαστη επικοινωνιακή τακτική και  εξακολουθούν να πορεύονται ανενόχλητοι με ένα τερατώδες επικοινωνιακό αφήγημα και τη στήριξη βέβαια ενός μηχανισμού εξουσίας και  μιας πολύ ισχυρής ολιγαρχικής ομάδας που κατέχει τα ΜΜΕ.

Μέχρι πότε βέβαια θα πορεύονται τοιουτοτρόπως  ως επικοινωνιακά επικυρίαρχοι  και  μαζοχιστικά  χειροκροτούμενοι απ’ τους πολλούς, άγνωστο.

Ίσως μέχρι που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει αν η επανάσταση θα έχει προλεταρικό ή αστικοδημοκρατικό  χαρακτήρα και η άλλη αριστερά πάψει να φαντασιώνεται τον Τσίπρα ως νέο Κερένσκι.

Ο ρόλος του ΚΙΝΑΛ βέβαια ήταν και είναι ξεκάθαρος, ιστορικά  άλλωστε οι προτιμήσεις τους ήταν σαφέστατες. Πάντα και σταθερά στα κρίσιμα οι ηγεσίες του διάλεγαν την δεξιά όχθη κατά τον ρου της ιστορίας.

Μια απορία έχω μόνο ,όλοι αυτοί οι λαγνοευρωπαϊστές του αντι ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και του ένθερμου φιλελευθερισμού,λίγο δεν θορυβούνται με την υπερ Μπερλουσκονικού  τύπου ενημέρωση, το οργιώδες επιτελικό  κράτος στην υπηρεσία του κόμματος και της κουμπαριάς. Γιατί  τέτοια παρατεταμένη σιωπή;

Το λέω γιατί ως μόνη τους αγωνία που ακούω και βλέπω είναι  το άβατο των Εξαρχείων,το Πανεπιστήμιο της ανομίας και το τι έγινε τότε  με την Μαρφίν.

Ένας νέου τύπου συντηρητισμός εξελίσσεται  με δόγμα το νόμος και τάξη, όπου γαργαλίζει τις πιο ταπεινές εκφάνσεις του κοινωνικού  αυτοματισμού, κάνοντας αποδεκτό ακόμα και το δημόσιο ξεβράκωμα και με τους διανοούμενους να ενοχλούνται πλέον μόνο με την μυρουδιά του ψαρόλαδου στο λακόστ του μακαρίτη του  Θάνου Μικρούτσικου.

Δημοσιογράφοι με μηδενική  αξιοπιστία  στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και οργανικοί διανοούμενοι  προσήλυτοι του συστήματος, με pet συμπεριφορές αυλοκολάκων έναντι των μεγάλων αφεντικών εξωθεσμικών και μη, δίνουν παράσταση υποκρισίας και φιλοτομαρισμού.

Το ζητούμενο πλέον στην τρέχουσα πολιτική δεν είναι το τι λες και το τι κάνεις , αλλά  πως το λες και πώς το κάνεις , ή με άλλα λόγια και παραφράζοντας την ποιήτρια, η πολιτική πλέον δε θέλει κόπο θέλει τρόπο.

Και στον τρόπο οι κυβερνώντες είναι ακτύπητοι, παλιές καραβάνες  άλλωστε και με ισχυρά ερείσματα στο κόσμο των ολιγαρχών. Η δεξιά στην Ελλάδα άλλωστε αυτή ήταν και αυτή θα είναι για πολύ ακόμη.

Το ζητούμενο είναι εμείς τώρα τι κάνουμε;