Τα μεγαλύτερα δεινά ανέκαθεν στην χώρα μας επήλθαν μετά από έναν εθνικό διχασμό. Ιδιαίτερα στους νεότερους χρόνους τρείς είναι οι μεγάλοι εθνικοί διχασμοί με τα αντίστοιχα δυσάρεστα αποτελέσματα, που τόσο κόστισαν στον τόπο σε απώλεια ζωών, καταστροφές και οπισθοδρόμηση.
Ο πρώτος εθνικός διχασμός κατά την διάρκεια της εθνικής παλιγγενεσίας ήταν οι δύο απανωτές εμφύλιες διαμάχες μεσούσης της ελληνικής επανάστασης του ’21. Οι πρώτες αιματηρές συγκρούσεις στρατιωτικών και πολιτικών αποτέλεσαν τον α’ εμφύλιο (φθινόπωρο του 1823 – Ιούλιος 1824) με αντιπάλους κυβερνητικούς (Κωλέτης) και αντικυβερνητικούς (Κολοκοτρώνης). Από τον Ιούλιο 1824 – Ιανουάριο 1825 ήταν ο β’ εμφύλιος με την διαμάχη των Πελοπονησίων από την μια πλευρά και των Στερεοελλαδιτών και Νησιωτών από την άλλη. Σ’ αυτή την περίοδο έχουμε την δολοφονία του Ανδρούτσου και την φυλάκιση του Κολοκοτρώνη. Και στους δύο εμφύλιους τα λάφυρα ήταν η εξουσία και οι “λουφέδες” (αμοιβή).
Ο δεύτερος εθνικός διχασμός (1914-1917) υπήρξε μια σειρά γεγονότων και επικεντρώνεται στη διένεξη του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Τα κύρια γεγονότα της διένεξης αφορούν διαδοχικά την παραίτηση του Βενιζέλου, την δημιουργία ξεχωριστού κράτους, με πρωτοβουλία του, της βόρειας Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θεσ/κη και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά την στρατιωτική παρέμβαση της Αντάντ. Η διένεξη αυτή χώρισε τη χώρα στους βασιλικούς και αντιβασιλικούς μέχρι την δικτατορία του Μεταξά. Κάποιες επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το 1974. Η Μικρασιατική καταστροφή ήταν σε μεγάλο βαθμό η απόρροια του εθνικού διχασμού.
Ο τρίτος και μεγαλύτερος διχασμός ήταν ο ελληνικός εμφύλιος (1946-1949). Ήταν ο εμφύλιος σπαραγμός μετά την απελευθέρωση από την ιταλογερμανική κατοχή, με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα από το 1830 μέχρι τις μέρες μας. Ήταν η περίοδος των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων (Εθνικού Στρατού) και του Δημοκρτατικού Στρατού Ελλάδας (υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ) με αποτέλεσμα την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν πάνω απ’ όλα ένας διεθνής πόλεμος και η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου. Σημαντικό ρόλο για τα διαδραματιζόμενα εκείνης της εποχής έπαιξαν οι ξένες δυνάμεις με προεξέχοντες τους Βρετανούς. Με το τέλος του εμφύλιου γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια, με τους περισσότερους να είναι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
Kι όλα αυτά σε μια τέτοια συγκυρία έπειτα από την επίλυση ενός ευαίσθητου μακροχρόνιου ζητήματος της εξωτερικής πολιτικής (Μακεδονικό), που οι πολιτικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές με τον διχασμό κομμάτων, βουλευτών, πολιτευτών καθώς και του ίδιου του ελληνικού λαού. Σ’ ένα διχασμό αντιπαράθεσης με τους “προδότες” από τη μια και τους “εθνικιστές” ακροδεξιούς από την άλλη και τον ευτελισμό του κοινοβουλευτικού έργου με τις ανήκουστες αλληλοκατηγορίες να είναι προφανής.
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
