Όνομα: Γιώργος Κ. Σταυράκης
Ιδιότητα: Κοινωνιολόγος, μεταφραστής, συγγραφέας
Τόπος καταγωγής: Μεγάλο Χωριό
Η εικόνα του παγκόσμιου χάρτη αυτές τις μέρες φαντάζει λες και ζούμε όλοι στο ίδιο κράτος. Έχουμε όλοι απέναντί μας την ίδια απειλή, τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους, τα ίδια ερωτηματικά. Αυτός ο χάρτης με δεδομένη την παγκόσμια ανακατανομή του πληθυσμού τις επόμενες δεκαετίες, με τα εκατομμύρια κύματα προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν νέες πατρίδες, όπως όλα δείχνουν θα αλλάξει δραματικά. Για τους Ευρυτάνες που πριν από έξι αιώνες ξεκίνησαν αδιάκοπα το ταξίδι της μετανάστευσης, ξεκινώντας από την φτωχή Ευρυτανία, για την Θεσσαλονίκη στην αρχή, την Κωνσταντινούπολη στη συνέχεια, την Ευρώπη και φτάνοντας ως την άλλη άκρη του πλανήτη, την Αμερική και την Αυστραλία, όπου δημιούργησαν μεγάλες κοινότητες. Κόπος, όνειρα, μόχθος, νόστος, το όνειρο της πατρίδας, ο ρατσισμός, η ελπίδα για μια καλύτερη μέρα, η θύμηση του χωριού, η αγωνία να κρατηθεί ζωντανή η θύμηση της πατρίδας, όλα όσα υπάρχουν στο νου και στην καρδία κάθε Ευρυτάνα μετανάστη, βρέθηκαν στο επίκεντρο του συγγραφικού έργου του Μεγαλοχωρίτη Κοινωνιολόγου Γιώργου Σταυράκη.
Τα χρόνια στην Αυστραλία
Ο Γιώργος Σταυράκης γεννήθηκε στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας και το 1956 μετανάστευσε στην Αυστραλία. Εργαζόμενος σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και ειδικεύτηκε στους κλάδους της Ιστορία της εξέλιξης του Δυτικού Πολιτισμού, την κοινωνικοποίηση και κοινωνική προσαρμογή του ανθρώπου, την κοινωνική ψυχολογία και συμπεριφορά της μάζας. Ξεχωριστή θέση στο συγγραφικό έργο του και την έρευνα που έκανε ήταν το κομμάτι της ιστορία της μετανάστευσης και του ρατσισμού και της εξέλιξής του μέσα στο χρόνο. Εργάστηκε σε δημόσιες υπηρεσίες στην Αυστραλία με τελευταία στο Υπουργείο Υγείας στη Βικτώρια, ως υπεύθυνος κοινωνικός λειτουργός και μεταφραστής για τη μεγάλη Ελληνική παροικία. Εκεί πήρε μέρος ως εισηγητής σε συνέδρια με θέματα κοινωνιολογικού και μεταναστευτικού περιεχομένου, στην Αυστραλία, την Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Αποκόμισε σπουδαίες γνώσεις και πλούσιες εμπειρίες στις αναζητήσεις σε ολό τον πλανήτη, αφού ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Αγγλία, Δυτ. Ευρώπη, Κύπρο, Τουρκία, Ινδία, Νησιά του Ειρηνικού, το Μεξικό, τον Παναμά και αλλού.
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μαζί με την σύζυγό του Ελένη Κοντογιάννη, με καταγωγή από το Μικρό Χωριό, δούλεψε ως καθηγητής Αγγλικής γλώσσας σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών με αναγνωρισμένη προσφορά στην ξενόγλωσση εκπαίδευση στην Ελλάδα επί τριάντα χρόνια. Αλλά ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το αφιέρωσε στη συγγραφή βιβλίων και την αρθρογραφία σε περιοδικά και εφημερίδες τοπικού ενδιαφέροντος σε κοινωνιολογικά θέματα. Υπήρξε ενεργό μέλος του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών, της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, της Πανευρυτανικής Ένωσης και του Συνδέσμου των Μεγαλοχωριτών. Επίσης διατέλεσε συνεργάτης της Ελληνικής Εστίας Ελεύθερης Έρευνας και Ενημέρωσης και γραμματέας του Πνευματικού Κέντρου Πεντέλης.
Το συγγραφικό έργο
ΒΑΛΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ
Έγραψε και εξέδωσε τα βιβλία ‘Ταξιδιώτες του ανέμου’, ‘Κάτω από ξένους ουρανούς’ (το βιβλίο έτυχε επαινετικής κριτικής από τον κορυφαίο ιστορικό Σαράντη Καργάκο στον ‘Οικονομικό Τχυδρόμο’), στα ‘Στα βήματα του Οδυσσέα’. Τα δύο τελευταία αποτελούν μια κοινωνιολογική και ιστορική αναδρομή για την ελληνική μετανάστευση σε Αμερική και Αυστραλία και τα 4 εκατομμύρια Έλληνες της διασποράς. Παραθέτει σε αυτά πολλές μαρτυρίες και ντοκουμέντα, αλλά και δικές του εμπειρίες και αναμνήσεις, αφού έζησε και εκείνος πολλά χρόνια σαν μετανάστης. Στα βιβλία καταγράφονται τα προβλήματα και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων στις κοινότητες που δημιούργησαν στην ξενιτειά. Οι δεσμοί των μεταναστών με την Εκκλησία, τα πλοία της ξενιτιάς, τα επαγγέλματά τους, οι έλλειψη από νύφες, η εθνική περηφάνια, η άγνοια της γλώσσας, η φιλοτιμία των Ελλήνων, ο τύπος των Ελλήνων της διασποράς, η πρόοδος τους, είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται σε αυτά τα δυο βιβλία.
Το βιβλίο του ‘Ταξιδιώτες του ανέμου’ είναι μυθιστόρημα και η υπόθεση του βιβλίου ξετυλίγεται γύρω από ένα ορεινό κεφαλοχώρι στην Ευρυτανία. Είναι οι δεκαετίες του 1930-1960. Η ιστορία του Μήτσου, της Διαμάντως, της Μπιρμπίλως και των άλλων ηρώων, παρότι μυθιστορηματική, φωτογραφίζει τη ζωή των χωρικών τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και μετά. Ο αναγνώστης που έχει πέντε-έξι δεκαετίες στην πλάτη του, ίσως βρει κάποια ξεχασμένα κομμάτια από τη δική του ζωή. Ταξιδιώτες του ανέμου θα μπορούσε να είναι όλοι εκείνοι που, από αιτίες πέρα από τη θέλησή τους βρέθηκαν μακριά από τον τόπο τους με την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Από κοινωνιολογική άποψη αναδεικνύεται η βαθιά ιδεολογική ρήξη, ο ταξικός ρατσισμός και ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, εκείνα τα πέτρινα χρόνια.
