Όνομα: Γιάννης Καραγεώργος

Ιδιότητα: Συνταξιούχος Δήμου Καρπενησίου, πρώην γραμματέας Δήμου Κτημενίων

Τόπος διαμονής: Άγιος Χαράλαμπος, Λαμία

Τόπος καταγωγής: Άγιος Χαράλαμπος

Τον γνωρίσαμε με αφορμή ένα σχόλιο στο διαδίκτυο για την συνταξιοδότησή του. Μια ολόκληρη σχεδόν ζωή υπηρεσίας και αφοσίωσης, όπως τουλάχιστον οι συμπολίτες του δηλώνουν. Ο κ. Γιάννης Καραγεώργος είναι ένα μοναδικός συνδυασμός πρακτικού μυαλού και αδιαπραγμάτευτου συναισθηματισμού για τον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε….

ΕΠ. Συμπληρώσατε σχεδόν 40 χρόνια ως εργαζόμενος στον τόπο όπου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε. Τι θυμάστε από όλη αυτή την πορεία;

ΓΚ. Όντως γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Άγιο Χαράλαμπο και εδώ πήγα Δημοτικό Σχολείο. Για λίγα χρόνια έφυγα για να τελειώσω το εξατάξιο Γυμνάσιο στη Λαμία και μετά τη διετή μου στρατιωτική θητεία επέστρεψα πίσω στο χωριό μου το 1982. Από τότε ζω εδώ, εργάστηκα και συνταξιοδοτήθηκα από δω. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή μου διορίστηκα ως Κοινοτικός Γραμματέας στον Άγιο Χαράλαμπο. Στη συνέχεια για ένα διάστημα μετά είχα οριστεί γραμματέας και στα Πετράλωνα καλύπτοντας τη θέση του συναδέλφου που είχε πάρει σύνταξη και παράλληλα μετά το 1985 μου ανέθεσαν και εκείνη την κοινότητα και κατά διαστήματα και στην Αγία Τριάδα εργαζόμουν ως κοινοτικός γραμματέας, αλλά και στους Δομιανούς.

ΕΠ. Πόσο διαφορετικά ήταν τότε τα χρόνια;

ΓΚ. Τότε κάθε κοινότητα είχε από έναν υπάλληλο. Εκείνα τα χρόνια η κοινότητα είχε όλες τις δουλειές που έχει ένας Δήμος σήμερα. Δημοτολόγια, δημοτική κατάσταση, ληξιαρχείο, έργα της κοινότητας, όλα τα δικαιολογητικά για να πληρωθούν τα κοινοτικά εντάλματα κτλ, περνούσαν από τον έναν και μοναδικό υπάλληλο κάθε κοινότητας. Ήταν πολύπλευρη εργασία, αλλά το ευτύχημα τότε ήταν ότι υπήρχε βοήθεια. Θυμάμαι εγώ τότε σαν πρώτος υπάλληλος μου δώσανε ένα κλειδί και ένα γραφείο για να ξεκινήσω μόνος μου, αλλά η Νομαρχία τότε ενημέρωνε συχνά τους υπαλλήλους, γιατί έτρεχαν προγράμματα ή επιμορφωτικά σεμινάρια. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα εγώ σαν κοινοτικός υπάλληλος δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο στο γραφείο, μια γραφομηχανή ήταν αυτό που είχαμε όλο κι όλο. Φωτοτυπικά αντίγραφα δεν υπήρχαν και για να γράψουμε χρησιμοποιούσαμε καρμπόν. Ήταν με τα σημερινά δεδομένα αρκετά δύσκολη κι απαιτητική κατάσταση, αλλά  ήμασταν νέοι και δεν το βλέπαμε έτσι. Το χωριό τότε είχε μόνιμους 150 κατοίκους και σήμερα έχει 3, οι Δομιανοί είχαν 250 άτομα και σήμερα έχει 50-60 άτομα. Στην Αγία Τριάδα υπήρχε Γυμνάσιο μέχρι το 1985 και το 2005 δεν είχε ούτε Δημοτικό. Το χωριό είχε γιατρό, μαία, νοσηλεύτρια και τώρα περιμένουμε κάθε 15 μέρες τον γιατρό να γράψει φάρμακα και να φύγει.

ΕΠ. Από τις Κοινότητες στον Καποδίστρια. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;

 ΓΚ. Το 1999 έγινε η πρώτη ένωση του ‘Καποδίστρια’ με τον Δήμο Κτημενίων και μετακινήθηκα στην Αγία Τριάδα που ήταν η έδρα. Δυστυχώς τότε αυξήθηκαν και οι αρμοδιότητες για εμένα και άλλη μία συνάδελφο, για να στελεχώσουμε την έδρα του Δήμου. Πέντε κοινότητες στηρίζονταν πάνω μας και έπρεπε να οργανωθούμε από την αρχή, αλλά καλά, καλά δεν είχαμε ούτε γραφείο για να γίνονται τα δημοτικά συμβούλια που τότε είχαν 17 άτομα. Πολλά έργα στην αρχή, πολλές χρηματοδοτήσεις, ήταν πολύ δύσκολα και αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που αναγκαστήκαμε να μάθουμε. Στη συνέχεια όταν έγινε η ένωση με το Δήμο Καρπενησίου προστέθηκαν κάποιοι υπάλληλοι ως επιστημονικοί σύμβουλοι, οι οποίοι όμως πολλές φορές δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο ή έρχονταν περιοδικά με συμβάσεις έργων, αλλά συγχρόνως αυξανόταν και τα αντικείμενα και οι αρμοδιότητές μας. Για να σκεφτείτε τη δυσκολία εγώ ως υπάλληλος που είχα ξεκινήσει να δουλεύω με καρμπόν, έπρεπε επί ‘Καποδίστρια’ να στέλνω για δημοσίευση έργα στην εφημερίδα της ΕΟΚ στο εξωτερικό. Ήταν πολύ μεγάλη η αλλαγή. Από το 2010 με τον ‘Καλλικράτη’ παρέμεινα στην Αγία Τριάδα ως μόνος διοικητικός υπάλληλος μέχρι που συνταξιοδοτήθηκα πριν δυο μήνες.

ΕΠ. Σας έχει λείψει η δουλεία σας;

ΓΚ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει προλάβει να μου λείψει γιατί δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι έχω σταματήσει να εργάζομαι και πολλές φορές μετά την Κυριακή σκέφτομαι ότι αύριο Δευτέρα θα πάω στη δουλειά. Είμαι σίγουρος ότι θα μου λείπει γιατί δούλευα όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν ουσιαστικά 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αλλά μέχρι που συνταξιοδοτήθηκα το γραφείο στην Αγία Τριάδα δεν έκλεισε ούτε για μία μέρα, ούτε από κακοκαιρία, ούτε από καμία άλλη συνθήκη. Υπήρχαν πολλές φορές που πήγαινα ακόμα και με τα πόδια από τον Άγιο Χαράλαμπο στην Αγία Τριάδα προκειμένου να μείνει το γραφείο ανοιχτό. Έφευγα το πρωί στις 6:00 και γύρισα πολλές φορές 11:00 το βράδυ όταν υπήρχαν έκτακτες καιρικές συνθήκες. Άρα σίγουρα θα μου λείψει, αλλά από την άλλη όπως καταλαβαίνετε μεγαλώσαμε, γεράσαμε και όπως είναι φυσικό επέρχεται και μία φυσική κούραση και φθορά.

ΕΠ. Πιστεύετε ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση τα πρόσωπα και η αφοσίωση τους κάνει τη διαφορά;

ΓΚ. Η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό μεράκι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σε κάθε τόπο, βέβαια καλό θα ήταν να μην υπήρχε μόνο ένα άτομο, αλλά να υπήρχε μία εσωτερική άμιλλα θετικής προσπάθειας και συντονισμού για το καλό κάθε τόπου. Θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και θα έπρεπε να υπάρχει πιο μεγάλη συλλογικότητα και να βοηθιέται κάθε άνθρωπος που ήθελε να καταφέρει κάτι σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, γιατί τα χωριά καλώς ή κακώς έχουν αφεθεί πλέον στη μοίρα τους.

ΕΠ. Τι θα μπορούσε να συμβεί για να σωθούν τα χωριά μας από την ολοκληρωτική ερήμωση;

ΓΚ. Θα μπορούσε να γίνει μόνο με μελέτη για τη μελλοντική βιωσιμότητα του τόπου μας, και ένα συνολικό σχέδιο με βάθος χρόνου. Θεωρώ ότι αυτά που γίνονται που προσπαθούν με λίγες και σπασμωδικές κινήσεις, δεν θα έχουν αποτέλεσμα, ούτε με το να δώσεις ένα χωράφι, ούτε με το να ανοίξεις ένα δρόμο, θα δοθεί λύση πραγματική. Ευτυχώς υπάρχουν οι επιστήμονες που μπορούν να σχεδιάσουν κάτι σε βάθος χρόνου και με βάση ενός οργανωμένου σχεδίου. Υπάρχει και το πρακτικό κομμάτι για να ζήσεις σε ένα τόπο και σήμερα που όλα είναι ηλεκτρονικά, για να πούμε την αλήθεια εμείς ακούμε ακόμα επικοινωνία με καλώδια.

ΕΠ. Για ποιο πράγμα αισθάνεστε συγκίνηση και ευγνωμοσύνη κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια;

ΓΚ. Υπάρχουν περιπτώσεις που με μεγάλη κακοκαιρία έπρεπε να βοηθήσω έναν άνθρωπο να φτάσει με αντίξοες συνθήκες στο Νοσοκομείο στο Καρπενήσι επειγόντος και τα καταφέρναμε, αλλά και το ‘ευχαριστώ’ ενός ανθρώπου που τον εξυπηρέτησες και τον βοήθησε σε κάτι, μου δίνει την ίδια ικανοποίηση. Αυτή αρκεί, δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά πράγματα ή να σου πουν πολλά πράγματα. Επίσης αν κάνεις καλά τη δουλειά σου, μένεις ικανοποιημένος και ευχαριστημένος από τον εαυτό σου. Αισθάνομαι και ευγνωμοσύνη για την υπέροχη οικογένειά μου, που κατανοούσε την αγάπη μου για το χωριό μου και τον τόπο μου και έκανε υπομονή μαζί μου. Είχα υποστήριξη πολύ μεγάλη για να κάνω αυτό που έκανα, γιατί η αλήθεια είναι ότι αν η οικογένειά σου δεν σε βοηθάει, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να τα έχω καταφέρει.