Όνομα: π. Σταύρος Παπαχρίστος
Ιδιότητα: Ιερέας (1929 -2021), Θεολόγος, Νομικός
Τόπος διαμονής: Αττική
Τόπος καταγωγής: Καστανιά
Τον παπα -Σταύρο δεν τον συναντήσαμε και δεν τον γνωρίσαμε ποτέ από κοντά. Έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες ενώ βρίσκονταν, όπως συνήθιζε κάθε καλοκαίρι, στο χωριό του την Καστανιά Προυσού. Για να μάθουμε περισσότερα για αυτόν, για την επαναστατική και ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του, τους αγώνες, αλλά και το έργο του, αφορμή στάθηκε η ανάρτηση στο διαδίκτυο του συγχωριανού του και Θεολόγου κ. Ζαχαρία Ζηνέλη, που πάντα μέσα από τη γνήσια αγάπη του για την Καστανιά, τους ανθρώπους και την ιστορία της, μας σύστησε και αυτή τη φορά με μοναδικό τρόπο την προσωπικότητα του παπα – Σταύρου. Η ανάρτηση του κ. Ζηνέλη χαρακτηριστικά αναφέρει:
‘‘Έφυγε από τη ζωή σήμερα το απόγευμα, στις 16:40 ο παπα-Σταύρος, ειρηνικά από το σπίτι του στην Καστανιά, πλήρης ημερών, σε λίγες μέρες θα έμπαινε στα 92 χρόνια.
Ο παπα-Σταύρος ήταν ο τελευταίος της μακράς καστανιώτικης ιερατικής γενιάς Παπαχρίστου, που ιεράτευσε συνεχώς στην Καστανιά μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Εγγονός του αγαθού ιερέα παπα- Χρήστου (του Β΄), γιος του επίσης αγαπητού παπα – Κώστα, δεν ευτύχησε να τους διαδεχτεί και να ιερατεύσει στην Καστανιά, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή του.
Απόφοιτος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, χειροτονήθηκε το 1963 στην τότε Μητρόπολη Αττικής, υπηρέτησε με αφοσίωση στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα, στον Άγιο Σπυρίδωνα Καματερού και τελευταία επί σειράν ετών ως πρωτοπρεσβύτερος στον Άγιο Νικόλαο Ιλίου.
Ήδη από τα χρόνια της ιερατικής του δράσης και παρά τα οικογενειακά και υπηρεσιακά βάρη, έχοντας μεγάλη δίψα και όρεξη για “διά βίου μάθηση” συμπλήρωσε τη μόρφωσή του παίρνοντας τα πτυχία της Θεολογικής αλλά και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παντού, όπου και αν υπηρέτησε υπήρξε αγαπητός από τους ενορίτες του και ένθερμος υποστηρικτής τους σε κάθε δίκαιο αίτημά τους. Πρωτοπόρος σε κοινωνικές διεκδικήσεις, μπροστάρης σε πορείες, ήταν ένας σύγχρονος Παπαφλέσσας, μέχρι απεργός πείνας διετέλεσε μπροστά στο προαύλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, έσχατος τρόπος διαμαρτυρίας για όσες έκρινε και υφίστατο αυθαιρεσίες της Εκκλησιαστικής Ηγεσίας.
Ήταν από τους πρώτους που οργάνωσε στην Ενορία του συσσίτια για τους απόρους για εκατοντάδες άτομα καθημερινά, στις αιμοδοσίες αιμοδοτούσαν επίσης εκατοντάδες ενορίτες του, οργάνωσε πολλές θρησκευτικές εκδρομές, ενώ ταυτόχρονα μεγάλο μέρος της αγωνίας και της δραστηριότητά του αφορούσε τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων μετά τη Μεταπολίτευση. Ήταν ο πρώτος που εισηγήθηκε και πέτυχε την αναγνώριση της Μακρονήσου ως Εθνικού Μνημείου, κάτι που όταν οι διατελέσαντες Μακρονησιώτες σκέφτηκαν και άρχισαν να ενεργούν για το σκοπό αυτό, διαπίστωσαν πως το όραμά τους ήταν ήδη πραγματικότητα!
Παρών πάντοτε σε όλες τις εκδηλώσεις του Συλλόγου μας, στην Αθήνα και στο χωριό, τακτικός εισηγητής – ομιλητής, στο Πολιτιστικό μας Κέντρο κάθε καλοκαίρι, όπως επίσης και στο Σύλλογο Τορνιωτών και Λειτουργός στο χωριό του Τόρνου όταν βρισκόταν εδώ στις διακοπές του. Η εξόδιος ακολουθία και ταφή έγινε στη γενέτειρα του την Καστανιά, την Τρίτη 24 Αυγούστου 2021.’’
Παρά τα 92 του χρόνια ο παπα- Σταύρος διατηρούσε ένα πολύ ενεργό και ενημερωμένο προσωπικό λογαριασμό στο facebook και μάλιστα μέχρι και λίγες μέρες πριν το θάνατό του, αν και καταβεβλημένος από τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια, έκανε όχι μόνο αναρτήσεις, αλλά δημοσίευε ολόκληρα κείμενα με το κήρυγμά του, βγαλμένα κυρίως μέσα από την Αγία Γραφή και τους Βίους των Αγίων, αλλά και άλλες φορές από την ελληνική ιστορία και από αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Πάντα στο επίκεντρο των σκέψεων του ήταν ο άνθρωπος, ο ανθρωπισμός, η κοινωνική δικαιοσύνη. Εξάλλου ο παπα- Σπύρος ήταν όπως φαίνεται ‘αριστερός’ ακριβώς για να αγωνίζεται όλη του τη ζωή υπέρ των δικαιωμάτων των συνανθρώπων του, κατά της αδικίας και των ανισοτήτων. Από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που υπάρχει στο προφίλ του, φανερώνεται πως ο παπα- Σταύρος από τα νεανικά του χρόνια βγήκε στους δρόμους και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Πότε σε πορείες και συνέδρια για την ειρήνη σε Ελλάδα και εξωτερικό, πότε σε πορείες κατά των βάσεων του ΝΑΤΟ, πότε σε συνέδρια για κοινωνικές δράσεις, πότε σε πρωτοβουλίες για τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, έως ότου και όταν η γενειάδα του άσπρισε, συνέχιζε να κατεβαίνει με τους νέους στην πρώτη γραμμή στις πορείες για το Πολυτεχνείο. Στάθηκε μια ζωή πρωτοπόρος και πρωτεργάτης στους αγώνες όπως για την αναγνώριση της Μακρονήσου ως Εθνικού Μνημείου και σε συνδυασμό με τη μόρφωση που είχε και τις γνώσεις του, δούλεψε αδιάκοπα μια ζωή για όσα πίστευε.
Αλλά και από τον άμβωνά του δεν σταμάτησε να εκφράζει με το δυναμικό του χαρακτήρα και το επικοινωνιακό του χάρισμα, όσα πίστευε. Από το Κυριακάτικο κήρυγμα, το κατηχητικό, τα συσσίτια, τις εκδρομές με τους ενορίτες του, κάθε στιγμιότυπο φανερώνει τον ξεχωριστό χαρακτήρα αυτού του διαφορετικού ιερέα, με την ‘αντάρτικη’, ορεσίβια ιδιοσυγκρασία, που αγάπησαν για δεκαετίες οι ενορίτες του που έφτασαν πριν λίγες μέρες από τον Άγιο Νικόλαο Ιλίου, την ενορία που διακόνησε για δεκαετίες, στην Καστανία για να του πουν το τελευταίο αντίο.
