John Grisham
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΝΟΡΚΟΣ του John Grisham, είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά αστυνομικά μυθιστορήματα που διάβασα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ένας φόνος στην Κομητεία Φορντ του Μισισιπή θα αναστατώσει όλη την περιοχή, ο δολοφόνος συλλαμβάνεται κι ενώ θα περίμενε κανείς να ακολουθηθεί η σχετική διαδικασία προς την δικαιοσύνη, η υπόθεση παίρνει μια απρόσμενη τροπή γιατί ο Ντάνι Πάτζιτ – κατηγορούμενος- είναι μέλος μιας διαβόητης οικογένειας κακοποιών.
Γουίλι Τρέινορ. Ένας νέος δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας, δημοσιεύει κάθε εβδομάδα νέα στοιχεία, φωτογραφίες και άρθρα για την υπόθεση. Η κοινωνία του Κλάντον διαβάζει αχόρταγα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς ο Ντάνι Πάτζιτ, διαβόητο μέλος μιας οικογένειας εγκληματιών, βίασε και σκότωσε μια νεαρή μητέρα. Τον κατηγορούν για κιτρινισμό. Τον απειλούν. Όμως, εκείνος συνεχίζει το έργο του, με οποιοδήποτε ρίσκο. Αντισυμβατικός, νέος, ορεξάτος αλλάζει την θεματολογία της εφημερίδας που πλέον αγοράζει και οι κάτοικοι αρχίζουν να τον κοιτάζουν καχύποπτα.
Ο δολοφόνος Ντάνι Πάτζιτ, καταδικάζεται σε ισόβια δεσμά, ορκίζεται όμως ότι θα εκδικηθεί τους ενόρκους, έναν προς έναν. Κι όταν μετά από μόλις 9 χρόνια αφήνεται ελεύθερος, αρχίζει να εκπληρώνει την απειλή του. Οι ένορκοι αρχίζουν να εξαφανίζονται. Και ο εκδότης Γουίλι Τρέινορ νιώθει καυτή την ανάσα του δολοφόνου, όλο και πιο κοντά του…
Η Κομητεία Φορντ είναι ένα φιλήσυχο μέρος, με κατοίκους που είτε είναι χριστιανοί είτε ισχυρίζονται ότι είναι. Οι καβγάδες ήταν κάτι συνηθισμένο, αλλά στις κατώτερες τάξεις, που σύχναζαν σε μπιραρίες και τα παρόμοια. Μια φορά το μήνα κάποιος θερμόαιμος ρατσιστής πυροβολούσε τον γείτονα του, ή ακόμα και την ίδια τη γυναίκα του, και κάθε Σαββατοκύριακο είχαμε τουλάχιστον ένα μαχαίρωμα στα καταγώγια όπου σύχναζαν οι μαύροι. Αλλά αυτά τα περιστατικά σπάνια οδηγούσαν σε κάποιο θάνατο. Η εφημερίδα ήταν στα χέρια μου δέκα χρόνια, από το 1970 μέχρι το 1980, και στο διάστημα αυτό γράψαμε για πολύ λίγους φόνους στην Κομητεία Φορντ. Κανένας φόνος δεν ήταν τόσο βίαιος όσο της Ρόντα Κάσλοου και κανένας δεν ήταν τόσο προμελετημένος. Ακόμα και σήμερα, τριάντα χρόνια αργότερα, τον σκέφτομαι κάθε μέρα.
[απόσπασμα,οπισθόφυλλο]
Ο Γουίλι καλύπτει την ιστορία με εκτεταμένα ρεπορτάζ και όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και από τη μια μέρα στην άλλη η κυκλοφορία της εφημερίδας του φτάνει στα ύψη. Η δίκη διεξάγεται σε μια κατάμεστη αίθουσα και ο Ντάνι Πάτζιτ καταδικάζεται σε ισόβια. Αλλά καθώς οδηγείται στη φυλακή, ορκίζεται δημόσια ότι θα εκδικηθεί τους ενόρκους. Όπως, όμως, θα διαπιστώσει με απογοήτευση ο Γουίλι, στον Μισισιπή τα ισόβια δεν σημαίνουν απαραίτητα ισόβια…
