Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός
theofanhspap@outlook.com
Κι ήρθα εδώ χωρίς να φορέσω
το πιο μαύρο απ’ τα μαύρα που έραψα
Γ.Χ.
Το θεατρικό μονόπρακτο «Εμείς κορίτσια δεκατριών δεκατεσσάρω χρόνων» του ποιητή και εκδότη κ. Γιώργου Χρονά κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Οδός Πανός σε μια αυτόνομη έκδοση και -γράφτηκε το 1974 και πρωτοεκδόθηκε αναθεωρημένο μαζί με άλλες δραματικές συνθέσεις στο βιβλίο του ”Κίτρινη Όχθη Β’- μεταφρασμένη στα Αγγλικά (Ειρήνη Βρης),στα Γαλλικά (Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου) και στα Ιταλικά (Τζίνα Καρβουνάκη).
Το εξώφυλλο κοσμεί ένα έργο του ζωγράφου Δημήτρη Λαλέτα. Πρόκειται για μια τραγωδία 1.118 στίχων.
Η τραγική είδηση για ένα νέο κορίτσι που αυτοκτόνησε επειδή δεν πέρασε στις εξετάσεις από την Πρώτη στη Δευτέρα Γυμνασίου έδωσε το έναυσμα στον ποιητή Γιώργο Χρονά να συνθέσει μια τραγωδία μεταξύ θεατού και αθέατου κόσμου.
«Τα κορίτσια ενός σχολείου, στο Ρέντη, έχουν ζητήσει το προαύλιο ενός εργοστασίου, στο Ρουφ για να κάνουν το μνημόσυνο μιας συμμαθήτριας τους, που αυτοκτόνησε γιατί δεν πέρασε στις εξετάσεις από την Πρώτη στη Δευτέρα Γυμνασίου. Από τον έξω κόσμο καλούν μόνο τη μάνα της που έρχεται χωρίς να ξέρει τι θα συμβεί και πότε. Το έργο αρχίζει μόλις μπαίνει στην είσοδο η Μητέρα και ο Χορός κλείνει πίσω της την πόρτα. Κοιτάει έκπληκτη το χώρο. Στο προαύλιο ενός εργοστασίου.»
Τα πρόσωπα του έργου είναι: Η μητέρα της νεκρής μαθήτριας, ο Χορός που αποτελείται από τα κορίτσια δεκατριώ δεκατεσσάρω χρόνων, η νεκρή μαθήτρια -Κόρη- που συνοδεύεται από τον θίασο του Κάτω Κόσμου.
ΜΗΤΕΡΑ
Τώρα κατάλαβα./ Όταν ήρθε η δική σας Βιολέττα/ και με φώναξε/
από τούτα τίποτα δεν ήξερα/ Έλα, θεία, μου ‘πε, έχουμε μνημόσυνο
Και ήρθα χωρίς να πάρω/ μια φωτογραφία του κοριτσιού μου
που χάθηκε/ του κοριτσιού μου που λιώνει/ στο μαύρο νεκροταφείο./
Τρεις μήνες χαμένο/ και νομίζω πως είναι χθες/που μ’ άφησε/ το γράμμα στο κομοδίνο./
Κι ήρθα εδώ χωρίς να φορέσω/ το πιο μαύρο απ’ τα μαύρα που έραψα/
χωρίς να δέσω στα μαλλιά/ μια κορδέλα/ ένα σημάδι μωβ στο χέρι.
(στ. 19-37)
ΧΟΡΟΣ
Εμείς κορίτσια εδώ/κάθε σχέση με τον έξω κόσμο κόβουμε.(στ. 58-59)
Το έργο είναι μια σύγχρονη τραγωδία που δεν αφήνει τον αναγνώστη ασυγκίνητο. Πλούσιο σε εικόνες και νοήματα παρά την σύντομη έκταση γραφής. Ο σπουδαίος ποιητής Γιώργος Χρονάς μας δείχνει την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού με στίχους φυτεμένους στον ουρανό της ποίησης.
Τέλος, το έργο παρουσιάστηκε σε μορφή θεατρικού αναλογίου στο Θέατρο Τέχνης της Οδού Φρυνίχου – στην Πλάκα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Φιλιππίδου.
Στα μαύρα όλοι.
Σε μία φορτισμένη ατμόσφαιρα – με τα λόγια – χορικό
των μαθητριών – η μητέρα της μαθήτριας διηγείται τη ζωή της, τη μοίρα που της
έτυχε. Τα σημάδια της πορείας της. Τα λόγια της κόρης της που δεν μπορούσε να
εξηγήσει μέχρι την αυτοκτονία της.Μέσα σ’ αυτή την μεγάλη ταραχή – μανία –
όργιο ψυχών, βγαίνει με βοή η νεκρή κόρη ακολουθούμενη από τον θίασο του Κάτω
Κόσμου – γριές με αχτένιστα μαλλιά, ζητιάνοι, μωρά νεκρά σε χάρτινα κουτιά,
ανάπηροι με πατερίτσες, παιδιά με ρουλεμάν…(Απόσπασμα οπισθόφυλλου)
