Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιάρας
Εμείς πιστοί στις πολεμικές παραδόσεις της φυλής μας και εκκολαπτόμενοι μαχητές της εθνικής μας ελευθερίας και της προσωπικής μας ασφάλειας, δεν γινόταν να μην έχουμε στη φαρέτρα των παιγνιδιών μας αντίστοιχα παιγνίδια του πολέμου.
Υπήρχαν πολεμικά παιγνίδια, που ως εξοπλισμό είχαμε ότι μας προίκισε η φύση. Πολεμούσαμε σαν τους αρχαίους ελληνόπαιδες στις παλαίστρες, μόνο που δεν ήμασταν ξεβράκωτοι. Υπήρχαν και παιγνίδια που εξοπλιστική μας υπεροπλία μας χάριζε τον κότινον της νίκης. Ήθελα να κάνω μια αναφορά στα βασικά εκηβόλα μας όπλα, μετά βέβαια από τις σφενδόνες μας και τα λάστιχά μας.
Η βροντάρα ή τσουτσού-μπέκα (από το ουσιαστικό τσουτσού και την προστακτική του ρήματος μπαίνω) ή τσουφλέκα (βλαχ. tsufleka). Ήταν ένα ένσφαιρο εκηβόλο όπλο. Αποτελούνταν από ένα σωλήνα από ΄φροξυλιά μετά την αφαίρεση της εσωτερικής εντεριώνης (ψίχας) και ένα ξύλο, εν είδει εμβόλου. Ο κοίλος σωλήνας ταπωνόταν, στην μια του άκρη, μ΄ ένα κεδρομπούπουλο (καρπός του κέδρου). Εφαρμόζοντας, στην άλλη άκρη το έμβολο και χτυπώντας το απότομα, εκτινασσόταν θορυβωδώς το κεδρομπούπουλο και σκότωνε τους εχθρούς μας!
Το παφλοκούμπουρο (1) ήταν ένα ακόμα όπλο στο παιδικό μας οπλοστάσιο, το οποίο δεν διέθετε βλήμα για να… σκοτώσει τον αντίπαλο αλλά εκπυρσοκροτούσε δυνατά, αξιοποιώντας τις εκρηκτικές δυνατότητες της σπιρτάδας των παλαιών σπίρτων και τρόμαζε τους εχθρούς μας!
Ήταν ένα ομοίωμα ξύλινου πιστολιού, που στην κάνη του είχε μια αυλακιά, που σκεπαζόταν μ΄ έναν πάφιλα (τσίγκο) και σχηματιζόταν έτσι η τρύπα της κάνης του όπλου. Τα εξαρτήματά του ήταν ένα κρανίσιο ξυλάκι, που δρούσε σαν έμβολο κρούσης με την βοήθεια του, προσδεδεμένου σ΄ αυτό, λάστιχου. Ο εκρηκτικός του μηχανισμός ήταν ένα βλήμα όπλου με σκαμμένο το εσωτερικό του μολύβι. Μέσα εκεί έμπαινε ή σπιρτάδα, η οποία «ταπωνόταν» με μια αρβυλόπροκα. Πάνω σ΄ αυτήν χτυπούσε το έμβολο κρούσης και η σπιρτάδα εκπυρσοκροτούσε. Τότε αφθονούσαν οι διάσπαρτες σφαίρες απομεινάρια του εμφυλίου θαμμένες στην ύπαιθρο. Εμείς τις βρίσκαμε και τις επεξεργαζόμασταν πολύ προσεκτικά φοβούμενοι μην τυχόν ήταν οι σφαίρες ντουμ-ντουμ που εκρήγνυνταν, όπως μας έλεγαν. Βέβαια οι σφαίρες ντουμ-ντουμ δεν έφεραν εκρηκτικό μείγμα, απλά είχαν στη μύτη τους χαρακιές διάφορες, για να προκαλούν σίγουρο και βασανιστικό θάνατο. Μας το λέει και ο Νικόλας Άσημος στο τραγούδι του.
«Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ ντούμ
κι εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατζούμ-ταρατατζούμ για ένα κουστούμ».
Ένα άλλο ομοίωμα κουμπούρας ήταν το ξυλοκούμπουρο (2). Τούτοέφερε για κάνη έναν κάλυκα από σφαίρα, πακτωμένον σ΄ ένα ξύλινο κουμπουροειδές σώμα. Το οπλίζαμε με λίγο μαύρη μπαρούτι, το ταπώναμε και μ΄ έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό εκπυρσοκρότησης τρομάζαμε τον αντίπαλο, οσφρητικά από τη μυρωδιά του μπαρουτιού και ακουστικά από τον κρότο της εκπυρσοκρότησης.
