Γράφει ο: Μωυσής Μπερμπερής
Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς
«Στην Ουκρανία σήμερα παραβιάζεται κάθε έννοια ανθρωπισμού και διεθνούς δικαίου.
Είναι η επιβολή της βούλησης του ισχυρού επί του αδυνάτου.
Είναι μια ωμή, αδικαιολόγητη και εγκληματική επέμβαση επί ενός ανεξάρτητου κράτους.
Τελεία και παύλα.
Η ιστορία της ανθρωπότητας γράφτηκε με πολέμους, μακάρι να μην συνεχίσει έτσι και στο μέλλον αν και δεν το νομίζω, καθότι και οι όποιες πασιφιστικές προσεγγίσεις σήμερα τείνουν να αποτελέσουν ύβρη.
Η ανάγκη βέβαια για την ανάπτυξη ενός μαζικού φιλειρηνικού κινήματος είναι επιτακτική όσο ποτέ, μπορεί δε και υπό όρους να αποτελέσει το μοναδικό μηχανισμό ανάσχεσης της απόλυτης καταστροφής.
Κάθε πόλεμος στον πυρήνα του είναι άδικος και για τους πολλούς, περιέχει δε πάντα θάνατο, καταστροφή, οδύνη, αίμα, δάκρυ, ανεπούλωτα τραύματα.
Σήμερα βέβαια και την εποχή των εικόνων οι προσλαμβάνουσες για το τι σημαίνει πόλεμος είναι μεροληπτικά διαφορετικές και ο δε Ευαγγελάτος είναι πιο εύπεπτος και σίγουρα πιο πειστικός από κάθε Χεμινγουέι.
Το να προσπαθείς να αιτιολογήσεις μια κατάσταση για τον πόλεμο και με ένα δικό σου σκεπτικό ίσως και λαθεμένο, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι αυτομάτως τον δικαιολογείς.
Για την Ουκρανία βέβαια σήμερα αν ο λόγος σου δεν είναι, καταδικάζω απερίφραστα τελεία και παύλα, υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηρισθείς ως Πουτινάκι. Νεολογισμός κι αυτός της φιλελεύθερης σκέψης, των Ιεροεξεταστών του ΦΒ και των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Φτάσαμε δε στο σημείο να μπερδεύουμε τον Πούσκιν με τον Πούτιν και τον Γκαγκάριν με τον Ρώσικο μιλιταρισμό, τόσο καλά.
Φαντάζει δε το όλον σαν μια ανομολόγητη ιδεολογική και πολιτική λύτρωση για ό,τι ιστορικά έχει συμβεί τα τελευταία πολλά χρόνια στη Δύση και μετά τον περιβόητο Διαφωτισμό.
Απ’ την αποικιοκρατία του Λεοπόλδου του Βελγίου και του Τσώρτσιλ ,ως τους Ναπολεόντιους πολέμους, τους δυο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα και τις πρόσφατες αποκοτιές του Μπιλ Κλίντον, του Τόνυ Μπλερ και άλλων.
Ακόμα και η πρόσφατη επέμβαση των Ρώσων εκτός Ευρωπαϊκού εδάφους βέβαια στη Συρία, ερμηνεύεται με άλλα μέτρα αν δεν αποσιωπάται τελείως.
Γενικότεροι συμψηφισμοί σαφώς και δεν χωράνε επ’ ουδενί, ομοίως όμως δε χωράει και η ιστορική αμνησία.
Υπάρχει βέβαια στη χώρα μας ένα ισχυρό ιστορικό ρεύμα συμπάθειας προς τους Ρώσους, όπου διαπερνά οριζόντια την Ελληνική κοινωνία και τούτο είναι αρκετά ερμηνεύσιμο.
Αρχίζοντας απ’ την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους για να μην πάω και παλιότερα, ας θυμηθούμε την Φιλική Εταιρεία και τις προσδοκίες της, τον Υψηλάντη, τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και κατόπιν τον Καποδίστρια.
Η θρησκευτική συγγένεια επίσης των δυο λαών είναι πολύ ισχυρή, το Ρωσικό Μοναστήρι στο Όρος, οι προφητείες διαφόρων περί ξανθού γένους και διάφορα άλλα παράξενα.
Ο Αη Γιάννης ο Ρώσος βέβαια ήταν Ουκρανός, κακώς λοιπόν τα μπερδεύουμε μαζί και με διάφορα άλλα μεταφυσικά και ως παρηγορητική στρεψοδικία.
Το φαντασιακό όμως ενός λαού, εύκολα θρύψαλα δεν γίνεται.
Ερχόμενος δε και στην όψιμη ιστορία μας, ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού και όχι κατ’ ανάγκη μόνο οι κομμουνιστές, για ένα μεγάλο διάστημα φαντασιώνονταν ότι όλοι οι δρόμοι της κοινωνικής απελευθέρωσης περνάνε απ’ τη Μόσχα.
Η ΕΣΣΔ φιλοξένησε χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες με το τέλος του εμφύλιου σε μια απόλυτα αδιέξοδη στιγμή για τους ηττημένους και ανέστιους.
Ακόμα και σήμερα σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι στρεβλά καταγραμμένος ο Πούτιν και ως η ιστορική συνέχεια του Στάλιν, λόγω των δυνάμεων αδρανείας κυρίως στις μεγάλες γενιές, αδυνατώντας να κάνουμε το ιστορικό άλμα για την προβολή του ορθού, ήτοι του Πούτιν ως Τσάρου.
Ακούγονται δε και διάφορα άλλα περί χρηματοδότησης διαφόρων ακροδεξιών ομάδων ανά την Ευρώπη απ το καθεστώς Πούτιν, ένας επικοινωνιακός αχταρμάς δηλαδή με λίγα λόγια.
Η τύχη δε αρκετών Ελλήνων στο Βορρά είναι σήμερα άμεσα συνδεδεμένη και ως όρος επιβίωσης με το Ρωσικό κεφάλαιο, επί παραδείγματι το Μακεδονία Παλλάς, το Πόρτο Καρράς, ο ΠΑΟΚ και διάφορα άλλα.
Όλα τα παραπάνω ίσως να αποτελούν ελαφρυντικό για κάποιους με το ναι μεν αλλά, η και να ακυρώνουν τον ηθικό μανιχαϊσμό του, ο μη ων μεθ ημών καθ ημών.
Είναι βέβαια κυρίαρχο ένα πολιτικό σχέδιο επικοινωνίας Δυτικόστροφο και παρόμοιο με εκείνα που τα τελευταία χρόνια ζήσαμε με ένταση και από τις ίδιες πηγές εκπομπής .
Αναφέρομαι στις εσωτερικές αντιθέσεις που μας πλήγωσαν, για τα μνημόνια, τη Μακεδονία, τα εμβόλια και τόσα άλλα.
Νομίζω δε ότι και στις μέρες μας γίνεται μια ανομολόγητη αλλά σαφής προσπάθεια να καταγραφούν οι όποιες διαφοροποιήσεις για τον πόλεμο πολωτικά και ως η αντίθεση ανάμεσα στην Πολάκειο Αριστερά και τους φωτισμένους Δυτικότροπους και με το βλέμμα βέβαια στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο.
Είναι μια ασυνάρτητη και ανιστόρητη προσπάθεια, ακόμη και ως κοινωνική η ιδεολογική απενοχοποίηση να τη δει κάποιος, πόσο μάλλον ως Εθνική προοπτική στα μελλούμενα, τα δύσκολα και μη προβλέψιμα
Ελπίζω να μην περάσει…».
