«Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα. Στ’ αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ’ ομολογώ. Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα `ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει» Αυτό το τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη άκουγα πριν από λίγες μέρες και σιγοτραγουδούσα ασυναίσθητα χωρίς να δίνω παραπάνω σημασία στα λόγια, άλλωστε είναι από χρόνια αγαπημένο. Ξαφνικά όμως συνειδητοποίησα μια μεγάλη αλήθεια. Κατάλαβα ότι, αν θελήσει ο Θεός, έφτασα στα μισά περίπου χρόνια της ζωής μου. Πάντα λαμβάνοντας υπ’ όψιν το μέσο όρο ζωής ενός ανθρώπου και το κάρμα του. Χαμογέλασα και άρχισα να σκέφτομαι πόση αλήθεια έχουν οι παραπάνω στίχοι του Ελύτη, τουλάχιστον για μένα προσωπικά. Πριν από 22 χρόνια που ξεκινούσε η ενήλικη ζωή μου ούτε που φανταζόμουν πώς θα ήμουν στα σαράντα. Είχα μια συγκεχυμένη εικόνα, κάπως θολή, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι γι’ αλλού ξεκίνησα. Με διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές επιθυμίες και εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Με τις ίδιες βάσεις αλλά χωρίς ιδιαίτερους στόχους. Τους στόχους μου τους βρήκα στην πορεία αργότερα. Στην ανηφόρα. Εκεί που σου κόβεται η ανάσα να ανεβείς, εκεί συμβαίνουν τα μαγικά. Εκεί ανακαλύπτεις τα όριά σου, αναγνωρίζεις τις πραγματικές σου ανάγκες και ξεφορτώνεσαι τα βαρίδια που σε κρατούν χαμηλά, βρίσκεις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι είχες, δείχνεις συμπόνια στους συνοδοιπόρους σου και το κυριότερο σου γεννάται μια τεράστια ανάγκη να βοηθήσεις να γίνει λίγο πιο εύκολη η ανηφόρα και για άλλους. Τώρα, έχοντας περάσει ένα κομμάτι του δύσκολου δρόμου, του κακοτράχαλου που λέγεται συνειδητή ζωή, κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι όντως σαν να ‘μουν άλλη κι όχι εγώ πορεύτηκα με σωστά και λάθη που με οδήγησαν και με οδηγούν στον πραγματικό μου εαυτό. Επιλογές και σταυροδρόμια που μου έδωσαν την ευκαιρία να εξελιχθώ, να δυναμώσω, να στρώσω χαρακτήρα(!). Κι εξακολουθεί να είναι πολύ το στρώσιμο. Όλο στρώνω, αλλά πάλι κάπου κάπου ξεστρώνεται… Αυτό που έχω καταλάβει όμως, είναι ότι έτσι κι αλλιώς για αυτό το λόγο ερχόμαστε στον κόσμο, για να στρώσουμε καμιά λακκούβα ή χαντάκι (αναλόγως) τι κουβαλάει ο καθένας μας. Για να ελαφρύνουμε το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξής μας, αυτό το υπέροχο δώρο στην αγωνιώδη αναζήτησή μας προς το Θεό. Εδώ στου δρόμου τα μισά λοιπόν, έχω λάβει πολλά δώρα από τη ζωή και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων τόσο για τα εύκολα δώρα όσο και για τα δύσκολα. Τα πρώτα μου έδωσαν την αίσθηση της ευδαιμονίας και τα δεύτερα τη χαρά της αυτοπραγμάτωσης. Για να καλύψουμε όλα τα ενδεχόμενα βέβαια, αν στα σαράντα μου δεν είμαι στα μισά αλλά πιο κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου μου σε αυτή την ενσάρκωση, και πάλι η ευγνωμοσύνη μου είναι τεράστια που μπόρεσα να ζήσω σε μία, συμπυκνωμένες εμπειρίες και γνώσεις δέκα ζωών. Όπως και να έχει ο μέχρι τώρα απολογισμός μόνο χαρά κι ελπίδα με γεμίζει. Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα Εκδότρια
