Ο επιστήθιος φίλος μου, γιατρός, πρώην Δ/ντής της Ωτολαρυγγολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, Πάνος Κολιομιχάλης, με μεγάλο κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο κατά την 40χρονη επαγγελματική του θητεία, μου παρέθεσε την μαρτυρία του για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τότε:
«…Απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου 1973, εφημέρευα στη Β’ Χειρουργική Κλινική του Ρυθμιστικού Κέντρου (Γενικό Νοσοκομείο Γεννηματάς, σήμερα).
…Το Ρυθμιστικό, το 1973, ήταν το μόνο Νοσοκομείο που εφημέρευε επί 24ώρου βάσεως σε ολόκληρη την Αττική. Συγχρόνως με την ειδικότητα, υπηρετούσα και την στρατιωτική μου θητεία. Το απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου, έπαιρνα το λεωφορείο στην οδό Ακαδημίας, για να πάω να εφημερεύσω… Δεν ξέραμε τι συνέβαινε! Έφτασα στο Πεντάγωνο με δυσκολία, πέρασα απέναντι στο Ρυθμιστικό. Έτρεξα γρήγορα στα εξωτερικά Ιατρεία κι εκεί είδα το συνάδελφό μου που θα αντικαθιστούσα να ειδοποιεί τους επιμελητές μας, λέγοντάς μου: ‘’Πάνο, γρήγορα, κάτι σοβαρό συμβαίνει !’’
Βλέπω στα δυο κρεβάτια, στα εξωτερικά χειρουργικά ιατρεία να υπάρχουν τραυματίες. Η πρώτη ήταν μια κοπέλα με μια σφαίρα στην έσω επιφάνεια του μηρού να αιμορραγεί, νομίζω, αν θυμάμαι καλά, ήταν ηθοποιός. Η δεύτερη μια εργάτρια, που από γκλόπ αστυνομικού, είχε ένα μεγάλο θλαστικό τραύμα στο τριχωτό της κεφαλής, που αιμορραγούσε. Αυτή μας είπε ότι στο Πολυτεχνείο, απ’ όπου την έφεραν, υπήρχαν συμπλοκές μεταξύ στρατού, αστυνομικών και φοιτητών. «Εσύ, της είπα, δεν είσαι φοιτήτρια, είσαι εργάτρια, πως έμπλεξες;». «Έ και! μου απάντησε. Από τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό ‘’Εδώ Πολυτεχνείο’’, που μας καλούσε όλους τους Έλληνες να ξεσηκωθούμε κατά της Χούντας». Της έραψα το τραύμα και εν τω μεταξύ οι νοσοκόμοι μας ειδοποίησαν ότι έξω στην πόρτα υπήρχαν Αστυνομικοί που συνελάμβαναν, όσους τραυματίες εξέρχονταν.
Έτσι όσους ράβαμε και προσφέραμε πρώτες βοήθειες, γράφαμε άλλα ονόματα στο βιβλίο και τους φυγαδεύαμε από το παράθυρο του εξεταστηρίου, που ήταν στο ισόγειο, δίπλα στο δάσος, από την πίσω μεριά του Νοσοκομείου. Στους βαριά τραυματισμένους, όπως ερχόντουσαν, δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τα στοιχεία και γράφαμε ότι στοιχεία έδιναν. Εν τω μεταξύ ήρθαν και οι επιμελητές μας και οι βαριά τραυματισμένοι, μετά από τις στοιχειώδεις εξετάσεις, πηγαίνανε στο χειρουργείο, όπως κάποιος Νίκας, ο οποίος από σφαίρα που δέχτηκε στην κοιλιά, είχε εκσπλάχνωση και τα έντερα ήταν έξω. Ένας κύπριος φοιτητής, ονόματι Ιωαννίδης, τραυματισμένος από σφαίρα στο συκώτι είχε χάσει πολύ αίμα και πήγε απ’ ευθείας Χειρουργείο. Θυμάμαι, μια κοπέλα είχε κτυπηθεί στο μάτι από σφαίρα και είχε διαπεράσει το κρανίο της. Την έφεραν νεκρή !
….Σε κάποια στιγμή από ενδιαφέρον να δω πόσοι ήταν θανάσιμα τραυματισμένοι, κατέβηκα στο Νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου, όπου είδα τον Διοικητή του Νοσοκομείου με ένα πιστόλι στο χέρι να μου λέει: ‘’Γιατρέ, πήγαινε στη δουλειά σου, επάνω γρήγορα !’’…
Δεν μας παίρνει ο χώρος να γράψουμε και τα υπόλοιπα, που αναγράφονται στο υπό έκδοση αυτοβιογραφικό βιβλίο του φίλου μου γιατρού. Ίσως στο επόμενο…!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
