Στον Μιχάλη Γκανά Κανένας δεν έψαλε απόψε εδώ
το Χριστός Ανέστη, οι άγιοι ασάλευτοι
κρυμμένοι στο σώμα της αγιοσύνης τους .
Οι τριανταφυλλιές στέρφες
δεν άνθισαν κόκκινο εφέτος!
Κι πατέρας από χρόνια πεθαμένος,
δεν γυαλίζει μάταιες προσμονές
δίπλα στο γκρεμισμένο τζάκι
σαν τον πατέρα του Μιχάλη*
Κι όμως μια αόρατη κάνη
Είναι στραμμένη
Απόψε καταπάνω μου.
Οι καρδιές παγωμένες
αν κι έχει ανθίσει από μέρες
Ο ήλιος του έαρος.
Κοντεύει μεσάνυχτα
Κανένας δεν θα ψάλλει
Το Χριστός Ανέστη εδώ,
έχει εγκατασταθεί
ένας διαρκής αβάστακτος πόνος
και μια ασυναίρετη λύπη.
Μονάχα μια μάνα ξαγρυπνά
προσμένοντας το Φώτη της!
κι όσο η αγρύπνια ορθώνεται
Τόσο η Ανάσταση
κι ο γυρισμός του ξεμακραίνει…
*Ο πατέρας του ποιητή Μιχάλη Γκανά, από το ποίημα του «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»
καλό Πάσχα συνταξιδιώτες του Χάους και να με συμπαθάτε για την μη εορταστική μου διάθεση
