Του Μπερμπερή Μωυσή
Περιφερειακού Συμβούλου Στερεάς Ελλάδας
Με την ελπίδα ότι το εμβόλιο ή και τα όποια νέα φάρμακα, θα δώσουν μία άμεση λύση και καθαρή λύση στο υγειονομικό πρόβλημα, θα βρεθούμε πλέον μπροστά σε μία νέα ζοφερή πραγματικότητα και στο επίπεδο της οικονομίας.
Διαπιστώνουν οι διάφοροι εμπλεκόμενοι συλλογικοί φορείς και τα επιμελητήρια ότι με το καθολικό άνοιγμα της αγοράς:
1) Διακόσιες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις δε θα μπορέσουν ουσιαστικά να ξαναλειτουργήσουν.
2) Το τραπεζικό σύστημα για τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων που, καλώς ή κακώς, δομούν την εθνική μας οικονομία, είναι απροσπέλαστο
3) Το 50% αυτών που πήραν επιστρεπτέες προκαταβολές ή έχουν αναβαλλόμενες πληρωμές, δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν.
Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι η άμεση ομαλή επανεκκίνηση και η στιγμή που θα μπει το κλειδί στην πόρτα του μαγαζιού και μετά από ένα μεγάλο διάστημα αδράνειας που ήρθε τούτο προσθετικά σε μια προηγούμενη δεκάχρονη βαθιά οικονομική κρίση.
Αποτελεί λοιπόν επείγουσα ανάγκη να σπάσει ένας φαύλος κύκλος ελλείμματος ταμειακών διαθέσιμων και υπερχρέωσης των επιχειρήσεων.
Σημαντικότατος παράγοντας στην επανεκκίνηση είναι βέβαια και η προστασία της εργασίας.
Στη νέα πραγματικότητα δεν μπορεί να θέλουμε οι εργαζόμενοι να γίνουν κακοπληρωμένοι και ανυπεράσπιστοι, πόσο μάλλον λάστιχο.
Τώρα αναφορικά με τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές.
Παρηγορητικός παράγοντας στην παρούσα συγκυρία, είναι ότι τούτο αφορά καθολικά την Ευρώπη, ίσως και τον πλανήτη.
Εξαγγέλθηκαν σημαντικά οικονομικά εργαλεία για την επόμενη περίοδο, όπως το Πρόγραμμα Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ, που όμως προσωπικά έχω τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο αφορούν μικρές οικονομίες σαν τη δική μας.
Και εξηγούμαι:
1) Τα εν λόγω προγράμματα έχουν περιορισμένη αναφορά σε έργα υποδομών, που εμείς εκεί έχουμε τις μεγάλες ανάγκες.
2) Αναφέρονται σε μεγέθη κλίμακας που είναι μάλλον έξω από τη δική μας εμβέλεια.
3) Υπάρχουν τοπικές και περιφερειακές αδυναμίες στελέχωσης των φορέων που θα κληθούν να υλοποιήσουν τις εν λόγω δράσεις ώστε να πετύχουμε τη μέγιστη απορροφητικότητα. Η Π Ε Ευρυτανίας έχει να κάνει προσλήψεις τεχνικού προσωπικού απ το 2007.
Βέβαια πρέπει να θυμίσω ότι ο κύριος προσανατολισμός αυτών των προγραμμάτων και ορθώς, στρέφεται κυρίως στην πράσινη μετάβαση και την ψηφιακή αναβάθμιση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους εμπλεκόμενους.
Απαιτούνται λοιπόν στοχευμένες και ιδιαίτερες δημόσιες πολιτικές, για ισχνές οικονομίες σαν τη δική μας, ενταγμένες βέβαια σε ένα γενικότερο επαναπροσανατολισμό της παραγωγικής βάσης.
Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε λογικές προστατευτισμού που κατά το παρελθόν είχαμε βιώσει ή και έχουμε εθιστεί.
Οι μεροληπτικές ευνοιοκρατικές πολιτικές, ίσως προσωρινά βοηθάνε, αδυνατούν όμως να δώσουν βιώσιμες λύσεις.
Ακόμα χειρότερα οι συνήθεις πελατειακές σχέσεις αποδυναμώνουν την όποια αναπτυξιακή προοπτική.
Θα προσπαθήσω μεθοδολογικά και εκ του προχείρου, να προσεγγίσω τον πυρήνα του προβλήματος.
Η Ευρυτανία ιστορικά ουδέποτε παρακολούθησε την οικονομική διαδρομή της υπόλοιπης χώρας, για λόγους γεωγραφικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς.
Ούτε τσιφλικάδες είχαμε ποτέ, ούτε βιομηχανική επανάσταση βιώσαμε και δύσκολο θα παρακολουθήσουμε τα νέα παραγωγικά επισυμβαίνοντα, σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλέον περιβάλλον.
Τα μετρήσιμα οικονομικά και δημογραφικά στοιχεία του νομού και την προ covid εποχή, ήταν ήδη απογοητευτικά.
Ο τουρισμός και ως μονοκαλλιέργεια αδυνατεί να δώσει ουσιαστικά βιώσιμες προοπτικές. Έχει δε και αυτός τα δικά του δομικά προβλήματα.
Αναφέρεται μόνο στην εσωτερική αγορά και ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ σκληρός.
Έχει μάλλον λιγοθεματικό και, σαφώς περιορισμένο χρονικά χαρακτήρα, απευθύνεται δε και σε μικρά έως μεσαία βαλάντια.
Οι υποδομές του, δε, είναι μάλλον γηρασμένες μετά από μία δεκάχρονη αμυντική τακτική.
Το σημαντικότερο όλων η δυσκολία πρόσβασης στο Νομό, όπως και η αναφορά του, κατά κανόνα στην ευρύτερη περιοχή του Καρπενησίου.
Απαιτούνται λοιπόν πλέον γενναίες δημόσιες πολιτικές, ένα δικό μας newdeal με την επιστράτευση όλων των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου κι ως η απαρχή μόχλευσης της ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας.
Αυτή τη φορά δε, δεν κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε κρατικιστές, καθότι έχουμε πλέον και ως ιδεολογικό άλλοθι τις ευρωπαϊκές πολιτικές χαλάρωσης, αλλά και τις διακηρύξεις του Αμερικανού Προέδρου, ως νέος Ρούσβελτ.
Ας εμβολιαστούμε λοιπόν όλοι για να είμαστε υγιείς και καλό κουράγιο για την αβέβαιη συνέχεια.
