Μετά το 1970 η βελτίωση του στόλου των οχημάτων του ΚΤΕΛ υπήρξε αλματώδης, ομοίως και η αναβάθμιση των… εφοπλιστών του στόλου στο κραταιό καραπιπερικό καπετανάτο.
Το εικοσιτεσσάρι λεωφορείο αντικαταστάθηκε από το τριανταδυάρι. Οι δρόμοι είχαν βελτιωθεί κατά πολύ κι έτσι μπορούσε να κυκλοφορήσει η νεόκοπη φρεγάτα μας. Οι λεωφορειούχοι την πρόσεχαν σαν τα μάτια τους και ο λαός χαιρόταν το ταξίδι, αφού πρώτα συνερχόταν από μια ιδιότυπη βρώμα, που απέπνεε το εσωτερικό της.
Ο ευήθης και ανοικονόμητος Θανάσης, είχε δέσει την ομπρέλα του στο τροβαδόσχοινο και η μύτη της έξυνε το χρώμα του λεωφορείου. Το βλέπει ο λεωφορειούχος οδηγός, που θυμάμαι καλά τη φάτσα του αλλά όχι το… όνομα και λέει άγρια στο Θανάση.
-Πρόσεχε ρε γκαούνι, εγώ παντρεύτηκα γ@μημένη γυναίκα για να πάρω καινούργιο λεωφορείο και συ μου ξύνεις το χρώμα;
Μ΄ ένα τέτοιο λεωφορείο πήγαμε την πενταήμερή μας, τηρουμένων των αναλογιών. Οδηγός και λεωφοριούχος του οχήματος ήταν ο Τσαμπούλας, οποίος αισθανόμενος τη θέση του και το μεγαλείο του έλεγε για παράδειγμα: “το σκάφος αναχωρεί”. Μάλιστα ευρισκόμενοι σ΄ μια περίοπτη κορφή μιας ράχης, παρασυρμένος ίσως από τις αεροπορικές δραστηριότητες του ομογάλακτου Ωνάση είπε: “το αεροσκάφος αναχωρεί”. Βέβαια για να μιλήσουμε δίκαια ο αείμνηστος Τσαμπούλας εύθυμη ατμόσφαιρα ήθελε να δημιουργήσει και όχι να διαλαλήσει το μεγαλείο του.
Με αυτά τα λεωφορεία αναπτύχτηκε μια διαπολιτισμική και κοινωνική κινητικότητα. Μια εξωχώρια κυρία καθόταν στις πρώτες θέσεις, δίπλα σ΄ ένα επιχώριο βλαχοποιμένα. Βλέποντας τα πρώτα έλατα ρωτάει με μεγάλη περιέργεια: “Καλέ τι είναι αυτά, που έχουν στην κορυφή τα έλατα;” “Αγριόπ΄τσες” τις λέει ο βλαχοποιμήν. Και ο οδηγός διορθώνει: “Tι αγριόπ΄τσες κυρία μου και σαχλαμάρες, εδώ δεν έχουμε τι να κάνουμε τις ήμερες, οι άγριες μας έλειπαν. Ρέτσια είναι!”
Η αναβάθμιση του ΚΤΕΛ συνεχίστηκε ακάθεκτη. Το τριανταδυάρι αντικαταστάθηκε από το υπερυψωμένο πενηντάρι, χωρίς σχάρα, το οποίο βελτιώθηκε έτι περαιτέρω με τον κλιματισμό και βέβαια με την απαγόρευση του καπνίσματος. Μόνο η αίγλη των οδηγών και των εισπρακτόρων ξενέρωσε και ως επάγγελμα και ως περιζήτητοι εραστές. Το ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο ήταν και είναι ο σημαντικότερος εχθρός του ΚΤΕΛ. Τη περίοδο της ευμάρειας φαινόταν να κερδίζει στα σημεία τα λεωφορεία, σήμερα όμως κάτι η φτώχεια, κάτι η ασφάλεια και η άνεση του ταξιδιού, φαίνεται να προσδίδουν στα λεωφορεία την παλιά τους αίγλη και δόξα. Βέβαια για τα χωριά μας προέκυψε ένα μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα: Δεν υπάρχει πλέον λαός να μεταφέρει το λεωφορείο και είναι γνωστό ότι την αξία στα πράγματα τη δίνουν πρώτα και κύρια οι άνθρωποι!
