Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Τα αιωνόβια δέντρα είναι ίσως τα παλιότερα τεκμήρια του πολιτισμού μας των περασμένων αιώνων. Είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες τούτου. Είναι όμως και μάρτυρες με την χριστιανική έννοια, γιατί υπέστησαν βασανιστήρια από ανεμοθύελλες και χιονιάδες, από λιοπύρια και ξηρασίες, που συναγωνίζονται τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανών. Οι ινδοϊστές μοναχοί θέλοντας να σώσουν αυτούς τους μάρτυρες από τον αδηφάγο πολιτισμό μας και την απληστία των πολιτών του, αλλά και από τη φθορά και την οργή του χρόνου, τους “χειροτονούν”. Έτσι, αν γινόταν και δω μια τέτοια μεταφυσική χειρονομία, θα είχαμε την φυσική ύπαρξη των μοναδικών ίσως τεκμηρίων του πολιτισμού μας.
Δικοί μας τέτοιοι μάρτυρες είναι τα στάλια, δηλαδή τεράστια γεροέλατα με πολλά “αδέρφια” που στα καλοκαιριάτικα λιοπύρια στάλιζαν και δροσίζονταν τα πρόβατα κι οι τσοπάνηδες. Πολλές φορές κάτω απ΄ αυτά, αρκετοί έστηναν την τσαρδάκα τους και ξεχειμώνιαζαν τους πρώτους χειμώνες του ηδυπαθούς έγγαμου βίου τους.
Τα περισσότερα ξωκλήσια σκιάζονταν από αιωνόβια δέντρα, αδιάψευστοι μάρτυρες της μακραίωνης ιερής ιστορίας αυτών και φυσικό κλιματιστικό στην υπηρεσία της ξεκούρασης των στρατοκόπων και της άνεσης των πιστών και των πανηγυριστών του ομώνυμου Αγίου. Μεγάλα δέντρα ξακρίζονταν στα χωράφια και παρείχαν τις
πολύτιμες υπηρεσίες τους σε ανθρώπους, ζώα και γεννήματα, επίσης σκιερά μεγάλα δέντρα παρέστεκαν στις κρυόβρυσες και συμπλήρωναν την ηδονή του ξεδιψάσματος.
Αιωνόβια δέντρα σ΄ απρόσιτες πλαγιές ήταν το κόσμημα και οι φυσικοί βιγλάτορες του τόπου.
Αυτά τα αιωνόβια δέντρα, παλιά τα προστάτευαν αρχαίες νύμφες και θεοί, στη συνέχεια τα ευλογούσαν εξοχίτες άγιοι και τα δοξολογούσαν
αγραυλούντες γεωργοί και τσοπάνηδες. Σήμερα τα
αλυσοπρίονα κι οι γερανοί εξορθολόγησαν όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες και τα εξολόθρευσαν.
Εκτός από τις “εγκληματικές δράσεις” εις βάρος των αιωνόβιων δέντρων έχουν ενσκήψει και θανατηφόρες αρρώστιες, που ξέραναν κυρίως πολλές καστανιές και φτελιές και απειλούν τα πλατάνια.
Η εποχή μας νομίζω είναι η πιο ανάλγητη απέναντι στα αιωνόβια δέντρα -ή μάλλον ήταν γιατί τώρα μας τελείωσαν αυτά τα δέντρα- και τούτο γιατί οι άνθρωποι έχασαν την οργανική σχέση, που είχαν με αυτά. Άλλο που δεν ήθελε η κάθε “εξαχρειωμένη” εξουσία για να κάνει και εδώ τα παιγνίδια της. Πριν από κάποια χρόνια, τα
Χριστούγεννα, με απόφαση της Δημοτικής Αρχής, διακόσμησαν την κεντρική πλατεία με τμήματα κορμών αιωνόβιων δέντρων. Δεν άκουσα διαμαρτυρία από κανέναν. Μάλιστα πολλοί θαύμασαν το φυσιοκρατικό καλλιτεχνικό αισθητήριο των αρχόντων μας.
Τώρα που ο “μαύρος χρυσός” λόγω κρίσης ακρίβυνε σχεδόν όλοι στραφήκαμε στον
“πράσινο χρυσό” του τόπου μας και ότι γέρικο δέντρο υπήρχε έγινε στάχτη στα τζάκια,
αιθαλομίχλη στην πόλη και βεσπασιανά στις τσέπες των αλυσοπριονάδων. Οι αρμόδιοι
δασικοί πειθαρχώντας στην επιχειρηματική δασοπονία τα ξεπάτωσαν με ιδιαίτερο ζήλο, πουλώντας ταυτόχρονα εκδούλευση στους εμπόρους του είδους.
