Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Προεκλογική περίοδο διανύομε και λόγους δεκάρικους ακούμε από τους εραστές της τοπικής μας και μη Εξουσίας. Προεκλογικούς τους λένε, όμως εμένα μου φαίνονται επικήδειοι, μπροστά στο ιερό σκήνωμα της Ευρυτανίας, που επίκειται ο ενταφιασμός του. Αυτούς τους επικήδειους δεν τους εκφωνούν αυτοί που αγαπούσαν και πάλεψαν για την υγεία του μεταστάντος, αλλά οι νεκροθάφτες του. Τούτοι –οι νεκροθάφτες των Κομματικών Γραφείων- δεν έχουν το φωτοστέφανο της προσφοράς των κανονικών νεκροθαφτών των Γραφείων Τελετών, οι οποίοι, όπως τα πτωματοφάγα όρνεα, συμβάλλουν στην ανακύκλωση και ανανέωση της ζωής.
Αγγελτήρια θανάτου της Ευρυτανίας, με το μαύρο πλαίσιο, μου θυμίζουν τα τσιτάτα και τα όποια προγράμματα των τοπικών –και όχι μόνον- πολιτικών μας ταγών για την κατάσταση του τόπου μας. Όλοι τους αρκούνται στην διαπίστωση ότι η πολιτική τους ήταν καλή, αλλά ο ασθενής απεβίωσε. Πρωταγωνιστές σ΄ αυτήν την σχιζοφρενική παρωδία είναι οι Βένετοι (γαλάζιοι) νεκροθάφτες, που μεταπολεμικά κυριαρχούσαν στην πολιτική μας ζωή κι από κοντά έρχονται οι Πράσινοι, που συνκυριάρχησαν μεταπολιτευτικά. Οι άθλοι των εσχάτως ενσκηψάντων Ροζέ δεν έχουν ακόμα ωριμάσει, τώρα συμπληρώνεται ο φάκελος των όποιων σκανδάλων τους.
Οι άνθρωποι των ιστορικών παρατάξεων κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να αποδιοργανώσουν και στο τέλος διαλύσουν την Ευρυτανία. Ο στόχος τους ήταν να αποσπάσουν τον αρειμάνιο τσοπάνο από το κοπάδι του και τον σακατεμένο γεωργό από το χωράφι του. Άλλο που κι αυτός δεν ήθελε. Έτσι τους έβαλε στην καρδιά του και τους ψήφιζε ακρίτως, ασυστόλως και αδιαλείπτως κι αυτοί τον τσουβάλιασαν και τον έσερναν από το μουστάκι και τον οδηγούσαν όπου ήθελαν. Τους περισσότερους τους πήγαν στην Αθήνα και σ΄ άλλα αστικά κέντρα, άλλους σε διάφορες αναπτυσσόμενες βιομηχανικές περιοχές (Αλίαρτος, Άσπρα Σπίτια και αλλού) και πάρα πολλούς τους έστειλαν μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Βέβαια η κατάσταση νομοτελειακά πήγαινε προς το κει. Η Ελλάδα έμπαινε στρεβλά και καθυστερημένα στη νέα πολιτισμική μας φάση, τη βιομηχανική. Σε κάποιες περιοχές χτίζονταν εργοστάσια και κει συγκεντρωνόντουσαν οι άνθρωποι και κάποιες άλλες ερήμωναν, όπως η δική μας, που διατελούσε σε ημιπρωτόγονο αγροτικό κοινωνικοικονομικό καθεστώς.
Όμως μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Υπήρχαν κάποια πράγματα του παλιού καθεστώτος, που μπορούσαν να επιβιώσουν και να μετασχηματιστούν στο καινούργιο. Στην κατεύθυνση αυτή τίποτα δεν έκαναν και οι πολιτικοί, όσο βέβαια τους αναλογούσε. Εφάρμοσαν μ΄ ένα σατανικό τρόπο μια πολιτική καμένης γης
