Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο Έρωτας ο ποιητής των πάντων, ορατών τε και αοράτων, τιμάται και γιορτάζεται στον πιο αντιερωτικό μήνα του χρόνου, μεσούντος του κουτσοφλέβαρου. Η Ελλάδα με μέσο γεωγραφικό πλάτος 37 μοιρών, έπρεπε να γιορτάζει τον Έρωτα τον Απρίλη ή το Μάη.
Το Απρίλη σαν τον κατ΄ εξοχήν ερωτικό μήνα του χρόνου, μας τον πιστοποιεί ο Διονύσιος Σολωμός, όταν έγραφε –για μας- τους Ελεύθερους, αλλά σκληρά Πολιορκημένους από τη φτώχεια και την κακοζωία: “Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη” ή “Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε”.
Το Μάη, πάλι, σε μας τους εν εφηβεία αγροδίαιτους, μας τον υπενθύμιζαν και τον χρωμάτιζαν ως μήνα του Έρωτα, όχι τόσο η πλημμυρίδα των ανθέων όσο τ΄ αδέλφια μας οι γάιδαροι, όταν σκλαβωμένοι στον άλυσο του μόχθου, γκάριζαν στεντορίως και λυγμικά το ασίγαστο ερωτικό πάθος, που τους κατέτρωγε τα σωθικά.
Προσωπικά βρίσκομαι σ΄ ένα τραγικό δίλημμα επιλογής. Προσωρινά ψηφίζω Απρίλη. Φέτος αρκετοί γνωστοί και φίλοι, πριν κλείσουν την έκτη δεκαετία της ζωής τους, εγκατέλειψαν τον γήινο Έρωτά τους. Ο παπάς τους μετάλαβε και τους έδωσε Σώμα και Αίμα Κυρίου, πολύτιμο εφόδιο για το μεγάλο τους ταξίδι και τους αποχαιρέτησε με τον έξοχο νεκρώσιμο παραμυθητικό λόγο. Γράφοντας για τον άρχοντα Έρωτα επιθυμώ να κάνω και γω μια αναφορά, προσφορά και επικουρία στον αθάνατο δρόμο που περπατάνε, για τον Άρχοντα του Σύμπαντος, το δρόμο του αθάνατου …Θάνατου.
Σε επίπεδο ανθρώπου ο Θάνατος …όπως κι η πείνα, αντιμάχεται τον Έρωτα και στο τέλος ο Θάνατος νικάει τον άνθρωπο. Σε επίπεδο όμως ανθρωπότητας ο Θάνατος καθαρίζει το δρόμο για να διαβεί ο θριαμβευτής Έρωτας. Η νέα και ίσως εξελιγμένη Ζωή. Ανατριχιάζω στην ιδέα της έλλειψης του Θανάτου ή μιας ανάστασης νεκρών!
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος είναι οι δυο πόλοι μιας αντίθεσης σε μια αντιφατική μεταξύ τους ενότητα. Οι φιλόσοφοι ανά τους αιώνες μας το λένε καθαρά. «Άδης τε και Διόνυσος εν και το αυτό» διακηρύσσει ο πατέρας της Διαλεκτικής ο Ηράκλειτος. «…Μόλις είν΄ έτσι δυνατός ο Έρωτας κι ο Χάρος» μας λέει ο Σολωμός. «Τι Έρωτας τι Θάνατος δεν έχεις να διαλέξεις» λέει ο λαός στο δικό του τραγούδι. «Ο Έρωτας κι ο Θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε» τραγουδάν οι Χαϊνηδες και τέλος “κραταιά ως θάνατος η αγάπη” μας λέει ο Σολομών, στο καλύτερο και αρχαιότερο ερωτικό ποίημα το Άσμα Ασμάτων.
Ο Θάνατος κι ο Έρωτας.
Όλοι μας, σοφοί και άσοφοι, θύομε και καταθέτουμε στον Έρωτα. Έτσι και γω πριν σαράντα χρόνια έκανα την πρώτη μου σοβαρή κατάθεση στην αιώνια Τράπεζα του Έρωτα. Ψυχομαχώντας και ψυχανεμιζόμενος, στους λερούς και ασήμαντους δρόμους του Βύρωνα, εν είδει οπτασίας, είδα στις κορφές των βουνών τον Έρωτα και το Θάνατο. Έτσι συνέθεσα το ανάλογο σονέτο, που η δίστιχος κατακλείδα του λέει: “Ο Έρωτας κι ο Θάνατος –ως φίλοι / κρατούν χορό με πορφυρό μαντήλι” το οποίο αποτέλεσε και το εισιτήριο να ζητήσω υπηρεσιακή μετάταξη στο εν όρεσι χοροστάσι του Έρωτα και του Θανάτου και θα… αποτελέσει το βαρύ μου πυροβολικό, ώστε να εκπορθήσω το άντρο των Μουσών!.
Όλα τούτα ας είναι μια Ερωτική Μελέτη Θανάτου.
