Για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο οι πρόσφυγες και η προσπάθεια της κυβέρνησης να τους προωθήσει στην ενδοχώρα και όχι στα νησιά που στοιβάχτηκαν σε ‘στρατόπεδα συγκέντρωσης’ με άθλιες συνθήκες. Τα παιχνίδια της εξουσίας πολλά και οι συμφωνίες της για μια ακόμη φορά ξεπερνούν κατά πολύ τον ανθρωπισμό ή τι είναι καλύτερο για τις κοινωνίες. Οι θεωρίες πολλές, οι συζητήσεις φουντώνουν και η πραγματικότητα μας ξεπερνά.
Οι πρόσφυγες έφτασαν και στο Καρπενήσι, ίσως φτάσουν και στα Άγραφα και αυτή η εξέλιξη έσκασε σαν βόμβα στο τόσο καλά προφυλαγμένο από εξωτερικές παρεμβολές χωριό μας, που λέγεται Ευρυτανία. Είναι ζήτημα ημερών όπως φαίνεται η εγκατάσταση προσφύγων στο Καρπενήσι, τουλάχιστον για ένα διάστημα και οι συντοπίτες μας ‘εξαγριώθηκαν’.
Οι εθνικιστικές φωνές ολοένα και πληθαίνουν και γίνονται πιο άγριες και πιο παράλογες από ποτέ. Ο ρατσισμός χτυπάει κόκκινο και από την άλλη, η ‘σφαγή’ έχει αρχίσει γιατί… ‘είναι πολλά τα λεφτά…’. Την ώρα που όλοι μιλούν με τόση εμπάθεια για το πόσο θα μολυνθεί το άσπιλο και αγνό εθνικοπατριωτικό τοπίο της Ευρυτανίας που θα έρθουν και θα το μαγαρίσουν οι αλλόθρησκοι (φευ!), οι ξενοδόχοι που βλέπουν τα χιλιάρικα μπροστά τους να έρχονται και να ρεφάρουν για μια δεκαετία, κάνουν τα στραβά μάτια και διεκδικούν, κρυφά ή φανερά, τη μερίδα τους από την επιδοτούμενη πίτα του προσφυγικού.
Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όντως θα έρθουν οικογένειες προσφύγων, οι οποίοι έχουν κάνει αίτηση για άσυλο γιατί οι συνθήκες στη χώρα τους ήταν άκρως επικίνδυνες για τους ίδιους και τα παιδιά τους και που θα αφήσουν χρήματα στην τοπική κοινωνία, και όχι μεμονωμένοι μετανάστες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα παραβατικότητας. Όσο για τις τελείως ψευδείς και ανόητες ‘κορώνες’ ότι δήθεν θα πάρουν τις δουλειές μας και ότι λόγω της ανεργίας φεύγουν οι ντόπιοι για την Αθήνα, μπορώ να σκεφτώ έτσι γρήγορα τουλάχιστον 5 σοβαρές επιχειρήσεις σε Καρπενήσι και Άγραφα που ζητούν εδώ και καιρό υπαλλήλους και δεν βρίσκουν, γιατί θέλουν όλοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι…!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξύπνησαν μια μέρα και είπαν να πάρουν μια τσάντα με τα υπάρχοντά τους και τα παιδιά παραμάσκαλα, που έλεγε η μάνα μου, να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο για να έρθουν στο Καρπενήσι και να απειλήσουν το προσφιλές τρίπτυχο της Χούντας Πατρίς-Θρησκεία –Οικογένεια. Όλοι αγαπάμε την πατρίδα μας, όλοι τιμούμε τη θρησκεία μας και σίγουρα όλοι δίνουμε και τη ζωή μας για την οικογένειά μας, αλλά αδέρφια μας είναι όλοι οι άνθρωποι, όπως δίδαξε ο Χριστός. Και αν όντως υποστηρίζουμε στην ουσία του το παραπάνω τρίπτυχο και όχι σαν επίφαση, τότε θα πρέπει να βάλουμε στη θέση αυτών των ανθρώπων τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Τότε θα είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούμε με συμπόνια και ανοιχτά μυαλά και καρδιές αυτούς τους ανθρώπους στον τόπο μας, οπωσδήποτε με κανόνες και προϋποθέσεις.
Εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πώς είναι να σέρνω το μωρό μου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του και να μην μπορώ να το προστατέψω ούτε από βασικούς κινδύνους ή κακουχίες στο πουθενά κι εκεί όπου τελικά φτάνω να μας ‘λιθοβολούν’.
Και ας χτίζουμε λίγη καλοσύνη γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και αυτά που κάνουμε θα τα βρούμε μπροστά μας κάποτε. Κλείνω με τη ρήση του Μάρτιν Νιμέλερ Γερμανού πάστορα του Λουθηρανισμού που γράφτηκε ως κριτική στους γερμανούς διανοούμενους και πνευματικούς οι οποίοι έμειναν σιωπηλοί την περίοδο που ο ναζισμός ήταν σε πλήρη δράση και οι φανατικοί του χιτλερικού κόμματος καταδίωκαν όσους θεωρούσαν, ανυπάκουους, κατώτερους και γενικότερα ανεπιθύμητους από την άρια φυλή.
«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν μίλησα – Γιατί δεν ήμουν κομουνιστής. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δεν μίλησα – Γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν μίλησα – Γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για μένα – αλλά δεν υπήρχε κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
