Απόγευμα στις 6 Μαρτίου παρακολουθούσα ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα με αφορμή την επέτειο θανάτου της μεγάλης μας Μελίνας Μερκούρη. Έλαβα την ώρα αυτή στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα email από μια γνωστή φίλη Ευρυτάνισσα, τακτική αναγνώστρια του άρθρου μου στον Ε.Π. γράφοντάς μου: “…Μαύρισε η ψυχή μας με τον κορωνοϊό και το μεταναστευτικό, δεν μας γράφεις κάτι για τον όλεθρο της κλιματικής αλλαγής, για κάποιους…ασυνείδητους οδηγούς που κυκλοφορούν στο δρόμο ή έστω κάτι για την γιορτή της γυναίκας που είναι και επίκαιρη. Για την Ευρυτάνισσα ξωμάχα όμως μπορεί ακόμη και να΄ναι άγνωστη..!” Φυσικά και δεν μπόρεσα να χαλάσω το χατίρι της φίλης Βιολέττας, μιας και ο απόηχος της μνήμης της Μελίνας Μερκούρη, της μεγάλης Ελληνίδας γυναίκας κράτησε στο νου μου για πολύ!
Προσωπικά δεν θεωρώ, πως η “γιορτή της γυναίκας” είναι για πανηγύρια και χαρούλες και να προσφέρονται στις γυναίκες γαρδένιες, τριαντάφυλλα και κοσμήματα. Είναι ημέρα μνήμης, ημέρα υπενθύμισης και αφύπνισης, ημέρα καταγγελίας. Είναι κραυγή αγωνίας για συναίνεση και συμπόρευση, μέσα από τον γεμάτο και πνευματικά ώριμο άνθρωπο.
Η ημερομηνία αυτή ως “γιορτή της γυναίκας” έρχεται από πολύ μακριά. Δεν κρύβεται σε κάποια γυναικεία ιστορία, αλλά καθιερώθηκε προς τιμήν των εργασιακών αγώνων, που έδωσαν οι γυναίκες στις ΗΠΑ στα μέσα του 19ου αιώνα. Όλα ξεκίνησαν από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που έδωσαν οι γυναίκες εργάτριες στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στην Ν. Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857. Τότε που οι γυναίκες δούλευαν 16 ώρες ασταμάτητα, κάτω από άσχημες συνθήκες και το μεροκάματο να είναι φανερά μικρότερο από των ανδρών. Ενάντια σ’ αυτές τις συνθήκες ξεσηκώθηκαν οι Αμερικανίδες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας, αλλά οι δυνάμεις καταστολής διέλυσαν βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών με αρκετά θύματα, τραυματισμούς και διώξεις των πρωτεργατών. Το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα οργανώθηκε το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών. Το σύνθημα που υιοθέτησαν “ψωμί και τριαντάφυλλα”, συμβολίζει, το ψωμί την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τελικά η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως “γιορτή της γυναίκας” μετά από 50 χρόνια και από τον ΟΗΕ μόλις το 1977. Η ισότητα των γυναικών με τους άνδρες δεν κατοχυρώθηκε μόνο με τους νόμους αλλά κατοχυρώθηκε και στην πράξη και μέσα στην καθημερινότητα.
Γυναίκες και από την αρχαιότητα ακόμη μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν στο διάβα του χρόνου. Είναι εκείνες που άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στο πέρασμά τους. Η Μελίνα Μερκούρη είναι μια απ’ αυτές, που παρεμπιπτόντως την 6η Μαρτίου έκλεισε 26 χρόνια βροντερής απουσίας της. Από τις σημαντικότερες Ελληνίδες και Ευρωπαίες γυναίκες του 20ου αιώνα. Φιγούρα παγκόσμιας ακτινοβολίας, καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια, πολιτικός, η Πασιονάρια της Ελλάδας, κάνοντας πάνω απ’ όλα έναν αγώνα εθνικό για την επιστροφή των Ελγίνειων μαρμάρων στην Αθήνα. Η δήλωσή της πριν νικηθεί από την επάρατη νόσο, “Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ”, συγκλονίζει και θα μείνει για πάντα..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
