Ντίλι, ντίλι, ντίλι συνέχεια…
Ντίλι ντίλι ντίλι, ντίλι το καντήλι που έφεγγε και κένταγε, η κόρη το μαντίλι.
Και όχι μια τυχαία κόρη… Η κόρη που μπορεί να χρησιμοποιεί δημόσιο χρήμα και τη δύναμη που δίνει η εξουσία για να δημιουργεί αυτό τον φαύλο κύκλο εκδούλευσης και να κάνει τα αλισβερίσια που θα την κρατήσουν μέσα στο σύστημα… με ότι αυτό συνεπάγεται και που ξέρουμε εδώ και χρόνια σε τούτη την πραγματικότητα που ζούμε.
Είναι πολύ απλό… πιάνει μια θέση κοντά στην εξουσία ή ως δορυφόρος της για αρχή… παίρνει το know-how, πως παίζεται το παιχνίδι πάνω και κάτω από το τραπέζι, κλπ, κλπ. Είναι παράλληλα και η καλή η κόρη… πάντα εξυπηρετεί, πάντα ακούει, πάντα πρόθυμη, πάντα ανοιχτή στο διάλογο.
Και μετά έρχεται η ώρα για την κάλπη… θα μπει στα ψηφοδέλτια ως ένδειξη επιβράβευσης, αλλά και αναγκαιότητας, μιας και έχει φτιάξει ήδη τις συμπάθειες και τα προξενιά της. Και εκεί αρχίζει το ντίλι ντίλι ντίλι…
Αυτό της εξουσίας… που τη θέλουν είτε όσοι είναι από τα τζάκια της – αναγκαστικά και μη-, αλλά και όσοι θέλουν να κρύψουν τους χρόνους ψυχανάλυσης που χρειάζονται, κάτω από μια γερή καρέκλα και ένα μεστό τίτλο εξουσίας.
Η πρώτη περίοδος, ας πούμε η πρώτη τετραετία, είναι ανιχνευτική… σαν βολιδοσκόπηση του πεδίου δράσης, αλλά η δεύτερη είναι αποκαλυπτική. Η εξουσία έχει ριζώσει σαν ταραντούλα σε όλο το είναι, πάνω, κάτω, παντού στη καρέκλα.
Κρίση, αξιοπιστία, αμεροληψία και τα σχετικά… πάνε περίπατο για να βρουν… ‘τους δικούς μας’. Ποιοι είναι ‘οι δικοί μας’; Είναι οι άνθρωποι που μας λένε πάντα ‘ναι’, που τους εξαγοράζουμε με ένα ‘σακούλι φακή’, δηλαδή με ένα δρόμο, ένα γεφύρι, μια αναθεσούλα, μια εκδούλευση κλπ.
Είναι και οι άνθρωποι των επιτροπών παντός είδους, τους βρίσκεις παντού, σαν μέλη των ΔΣ, γιατί χρειάζεσαι τον πληροφοριοδότη, για να ξέρεις τι γίνεται παντού. Γιατί η εξουσία για να την κρατήσεις, πρέπει να έχεις τα μάτια του φιδιού που βλέπουν κι από πίσω…
Είναι και οι άνθρωποι της εμπιστοσύνης, δηλαδή της χαμηλής αυτοεκτίμησης, που μόνοι τους δεν μπορούν να καταφέρουν και πολλά και τα έχουν πάντα καλά μ’ αυτόν που κάθεται στη καρέκλα. Αυτοί είναι οι πιο τυχεροί και οι πιο χρήσιμοι γιατί οι απευθείας αναθέσεις θα τους βρουν άκοπα, αλλά και μπορεί η εξουσία να μοιραστεί τον πόνο της, για την αυταπάρνηση της προσφορά που κάνει, και να κυκλώσει αυτόν τον πόνο με το αζημίωτο.
Αλλά είπαμε το καντήλι της εξουσίας μια μέρα σβήνει. Ντίλι, ντίλι, ντίλι…
