Την περασμένη Παρασκευή με έφερε ο δρόμος να περάσω από την Πλατεία Συντάγματος. Εκεί σε μια γωνιά, στο πλατύσκαλο του Ελληνικού κοινοβουλίου ήταν καθισμένος ο Πάνο Ρούτσι, ο χαροκαμένος πατέρας του 22χρονου Ντένις, που ‘’δολοφονήθηκε’’ στο ‘’έγκλημα’’ των Τεμπών το Φλεβάρη του 2023 μαζί με 56 άλλους συνανθρώπους μας, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, κάνοντας για 5η μέρα τότε απεργία πείνας και δίψας.
Ένας πατέρας, αποδεδειγμένα με πολλά προβλήματα υγείας, που θυσιάζει σταγόνα-σταγόνα το λάδι στο καντήλι της ζωής του, στο βωμό της Αλήθειας, της Ανθρωπιάς, της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης. Ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας, αφού δοκίμασε όλους τους γνωστούς, τους κανονικούς τρόπους, προκειμένου να πετύχει το απολύτως αυτονόητο.
Να του αναγνωριστεί από τη Δικαιοσύνη, το δικαίωμα να προβεί σε εκταφή των υπολειμμάτων του γιού του. Να διαπιστώσει κατ’ αρχάς αν στο σφραγισμένο φέρετρο ήταν μέλη από το σώμα του παιδιού του ή σάρκες και οστά από άλλους νεκρούς. Να εξεταστούν τα υπολείμματα του σώματος του Ντένις να διαπιστωθεί από ποια αιτία ακριβώς ταξίδεψε ο γιός του για τον άλλο κόσμο τόσο παράκαιρα. Δυόμισι χρόνια παλεύει μαζί με τους άλλους χαροκαμένους γονείς γι’ αυτό το αυτονόητο ο απεργός της πείνας και δίψας πατέρας, αλλά χτυπά άδικα γερά σφαλιστές πόρτες και κλειστά στόματα. Το μόνο που του απόμεινε ήταν να κάνει αυτό του κάνει στα σκαλιά της Βουλής των ‘’άμοιρων’’ Ελλήνων, παίζοντας κορώνα γράμματα την ζωή του. Με τους κυβερνώντες και τους άλλους υποτακτικούς παραδίπλα να στραβομουτσουνιάζουν επειδή τους χαλάει την αισθητική του κτιρίου και την ησυχία τους. Μόνο κάτι εκατοντάδες ευαίσθητων ανθρώπων βρίσκονται καθημερινά στο πλάι του που συρρέουν να του συμπαρασταθούν ηθικά και ψυχολογικά στον δίκαιο αγώνα του. Αυτοί που αισθάνονται και σκέφτονται ανθρώπινα να δώσουν στον πονεμένο γονιό μια αγκαλιά κουράγιου και συμπόνιας. Όλοι υπόλοιποι, οι τάχα μου δήθεν, οι ωχαδερφιστές, έχουν επιλέξει το ‘’μακριά κι αγαπημένοι’’ μηδέ εξαιρουμένων και της πλειοψηφίας των εγκάθετων δημοσιογράφων, που δυομισι χρόνια τώρα υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια τους κυβερνώντες για το ανήκουστο έγκλημα, μην και στραπατσαριστεί (η ήδη αποκαθηλωμένη) εικόνα τους.
Σύσσωμη η Αντιπολίτευση (εκ του ασφαλούς βέβαια) υποστηρίζουν τα δικαιολογημένα αιτήματα των πολύπαθων γονιών και συγγενών των θυμάτων και μέχρι εκεί. Θετική εντύπωση μου προκάλεσε η προχθεσινή ηχηρή παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά, κόντρα στον Φλωρίδη του Κυριάκου Μητσοτάκη για το θέμα: ‘’Δεν υπάρχει ηθικό έρεισμα στην επίμονη απόρριψη του αιτήματος των γονιών των θυμάτων να προχωρήσουν στην εκταφή των σορών των παιδιών τους…’’, δήλωσε ο πρώην Πρωθυπουργός.
Εμείς, εκτός από την συμπαράστασή μας στον απεργό Πάνο Ρούτσι, έχουμε να του πούμε αυτό που του έγραψε ο διαδικτυακός φίλος Μιχάλης Στρατάκης: ‘’…Και βρήκες μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό δικαιοσύνη; -Όχι σύντροφε, ακόμα. Όμως βρήκα την ελπίδα. –Ποιαν ελπίδα; -Πως μια μέρα θα ‘ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα ‘ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε’’,(Νίκος Καζαντζάκης).
