«Ο πατέρας μου έχει μελίσσια.
Σήμερα πήγα να τον δω και μου έδειξε το μέλι που είχε πάρει από τις κυψέλες. Έβγαλε το καπάκι ενός δοχείου 20 λίτρων γεμάτο μέλι και πάνω στο μέλι υπήρχαν 4 μικρές μέλισσες, που αγωνίζονταν. Ήταν καλυμμένες με το κολλώδες μέλι και πνίγονταν.
Τον ρώτησα αν μπορούσαμε να τις βοηθήσουμε και είπε ότι ήταν σίγουρος ότι δεν θα επιζήσουν. Παράπλευρα θύματα της συλλογής μελιού υποθέτω.
Τον ξαναρώτησα αν μπορούσαμε τουλάχιστον να τις βγάλουμε και να τις σκοτώσουμε γρήγορα, άλλωστε ήταν αυτός που με έμαθε να βγάζω από τη δυστυχία ένα ζώο (ή ζωύφιο) που υποφέρει. Τελικά το παραδέχτηκε και έβγαλε τις μέλισσες από τον κουβά. Τις έβαλε σε ένα άδειο κεσεδάκι γιαουρτιού και έβγαλε το πλαστικό δοχείο έξω.
Επειδή είχε διαταράξει την κυψέλη με την προηγούμενη συλλογή μελιού, υπήρχαν μέλισσες που πετούσαν παντού έξω. Βάλαμε τα 4 μικρά μελισσάκια με το δοχείο σε ένα παγκάκι και τα αφήσαμε στην τύχη τους.
Ο πατέρας μου με φώναξε λίγο αργότερα για να μου δείξει τι συνέβαινε. Αυτές οι τέσσερις μικρές μέλισσες περιβάλλονταν από όλες τις αδερφές τους (όλες οι μέλισσες είναι θηλυκές) και καθάριζαν τις κολλώδεις σχεδόν νεκρές μέλισσούλες, βοηθώντας τις να βγάλουν όλο το μέλι από το σώμα τους.
Επιστρέψαμε λίγο αργότερα και είχε μείνει μόνο μια μικρή μέλισσα στο δοχείο. Την φρόντιζαν ακόμη οι αδερφές της.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, ελέγξαμε μια τελευταία φορά και οι τέσσερις μέλισσες είχαν καθαριστεί αρκετά ώστε να πετάξουν μακριά και το δοχείο ήταν άδειο.
Αυτές οι 4 μικρές μέλισσες ζούσαν επειδή ήταν περιτριγυρισμένες από οικογένεια και φίλους που δεν τα παρατούσαν, οικογένεια και φίλους που αρνήθηκαν να τις αφήσουν να πνιγούν στο δικό τους κολλώδες και αποφάσισαν να βοηθήσουν μέχρι να απελευθερωθεί και η τελευταία μικρή μέλισσα.
Όλοι θα μπορούσαμε να μάθουμε ένα ή δύο πράγματα από αυτές τις μέλισσες.
Πάντα ευγενική μέλισσα». (Πηγή: facebook Καισαριανή -Kaisariani -Greece)
Δεν επέζησαν επειδή ήταν δυνατές. Ούτε επειδή ήξεραν πώς να ξεφύγουν. Επιβίωσαν επειδή δεν ήταν μόνες. Γύρω τους υπήρχαν οι άλλοι που αρνήθηκαν να τις εγκαταλείψουν. Αυτοί οι άλλοι που αντί να φύγουν, έμειναν, αντί να κοιτάξουν αλλού, έβαλαν τον εαυτό τους σε ρίσκο. Και η κάθε μία απελευθερώθηκε, όχι μόνη, αλλά με τη συλλογική προσπάθεια όλων.
Σε έναν κόσμο που μας έχει εκπαιδεύσει να «κοιτάμε τη δουλειά μας», να «μην μπλεκόμαστε», να προσπερνάμε τον πόνο του άλλου με ένα γρήγορο scroll ή ένα αμήχανο βλέμμα, η ιστορία αυτών των τεσσάρων μελισσών είναι γροθιά στο στομάχι. Δεν ήταν καθήκον. Ήταν ενσυναίσθηση. Δεν ήταν υποχρέωση. Ήταν απόφαση.
Όλοι μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτές τις μέλισσες. Πως η επιβίωση δεν είναι ατομική υπόθεση. Πως η αλληλεγγύη δεν είναι πολυτέλεια. Πως η ευγένεια δεν είναι αδυναμία. Είναι το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να είμαστε σήμερα.
Σε έναν κόσμο που μας λέει να είμαστε σκληροί, ας επιλέξουμε —όπως εκείνες οι μικρές μέλισσες— να είμαστε πάντα ευγενικοί.
