‘‘Παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Σερβίας μετά από εβδομάδες μαζικών διαδηλώσεων κατά της διαφθοράς, με αφορμή το δυστύχημα στο Νόβι Σαντ που κόστισε τη ζωή σε 15 ανθρώπους Ο Μίλος Βούτσεβιτς, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, δήλωσε ότι η απόφασή του αποσκοπεί στη μείωση της έντασης στη χώρα: «Απευθύνω έκκληση για ηρεμία, να κατευναστούν τα πνεύματα και να επιστρέψουμε στον διάλογο». Στις μαζικές κινητοποιήσεις, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι επιρρίπτουν ευθέως την ευθύνη για την τραγωδία στη διαφθορά του ίδιου και της κυβέρνησης.
Στην Ελλάδα, χάθηκαν 57 ζωές. Πενήντα επτά άτομα «έφυγαν» και, δύο χρόνια μετά, ο υπουργός Δικαιοσύνης δηλώνει πως ο κόσμος που διαδηλώνει δεν καταλαβαίνει πόσα έχει κάνει η κυβέρνηση και ότι «κανένα τμήμα από το υλικό από τα χώματα τα οποία πάρθηκαν από εκεί δεν εξαφανίστηκε, πήγε λίγο παραπέρα».’’
Εμείς στην Ελλάδα νομίζουμε ότι είμαστε ‘Βαλκάνια’ με την υποτιμητική χρήση της γεωγραφικής θέσης;
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι είμαστε σε πολύ χειρότερη θέση απ’ τις υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες και σήμερα ευχόμαστε να είμασταν ‘Βαλκάνια’. Η Σερβία μετά από έναν τόσο μεγάλο πόλεμο είχε τα αντανακλαστικά να αντιδράσει, η Αλβανία ‘καλπάζει’ με εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Βουλγαρία ήδη βρίσκεται πάνω από την χώρα μας στους αριθμούς του ΑΕΠ, η Ρουμανία πια έχει φτάσει ψηλά και θεωρείται ισχυρή.
Εμείς στην Ελλάδα νομίζουμε ότι υπήρχε η περίπτωση, όχι να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός μας, αλλά έστω κάποιος υπουργός;
Και όχι για λόγους ενοχής και συνευθύνης, αλλά απλά για λόγους ευθιξίας; Ούτε έγινε ποτέ από κανέναν, ούτε πρόκειται να γίνει, τουλάχιστον αν δεν δεχτεί κάποιον εσωτερικό εκβιασμό για να το κάνει. Ο λαός δεν μετράει και πολύ εδώ τελικά στην χώρα της δημοκρατίας, γιατί εμείς ο λαός είμαστε το ίδιο το πρόβλημα. Και θα αλλάξει κάτι μόνο αν αλλάξουμε εμείς βαθιά, αν καταλάβουμε ότι σε μας βρίσκεται η δύναμη μιας καλύτερης ζωής, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά για το μέλλον μας. Αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε και αξίζουμε μια καλύτερη ζωή. Και όχι καμιά ζωή ευρωπαϊκών δεδομένων. Ο στόχος πια είναι να γίνουμε ‘Βαλκάνια’. Εκεί που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, οι πολίτες έχουν συνείδηση και απαίτηση, η εξουσία πραγματική ευθύνη.
Μέχρι τότε το δικά μας παιδιά θα μπαίνουν στα τρένα, μέχρι τότε τα δικά μας παιδιά θα καίγονται ζωντανά, μέχρι τότε τα δικά μας παιδιά δεν θα έχουν οξυγόνο, μέχρι τότε θα περιμένουμε τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Μέχρι τότε θα είμαστε εμείς οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι, οι συγγενείς που θα σκεφτόμαστε πόσο χρόνο μέτρησαν μέσα σε τρία λεπτά τα παιδιά μας γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν. Η οδύνη αυτών των τριών λεπτών μακάρι να κάνει την χώρα μας ‘Βαλκάνια’.
