Δεν είναι κοροϊδία, είναι χορογραφία
Το κράτος δεν κοιμάται. Χορεύει. Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο δυσλειτουργίας της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Είναι μια μεθοδική –και επαναλαμβανόμενη– αποδόμηση της εμπιστοσύνης προς το κράτος και τους θεσμούς. Το πρόβλημα δεν είναι η καθυστέρηση στις πληρωμές ή οι παρατυπίες σε διαδικασίες ανάθεσης. Είναι ο τρόπος που το σύστημα έχει μάθει να λειτουργεί: αδιαφανώς, με διαρκείς παρακάμψεις, με εικονικούς αριθμούς, με απάτες και χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης προς τους παραγωγούς, οι οποίοι περιμένουν τις ενισχύσεις για να συνεχίσουν να καλλιεργούν, να εκτρέφουν, να ζουν.
Και ενώ οι αγρότες περιμένουν απαντήσεις, η Πολιτεία δείχνει να παρακολουθεί αμήχανα, σχεδόν αδιάφορα και σε ότι αφορά την κυβέρνηση με το ‘‘αποτύχαμε’’ και την αλλαγή υπουργών και στελεχών, θεωρεί ότι θα περάσει και αυτών των ύφαλο. Το κόστος, φυσικά, δεν το πληρώνουν αυτοί που αποφασίζουν, αλλά εκείνοι που περιμένουν την επιδότηση για να ταΐσουν τα ζώα τους ή να αγοράσουν λίπασμα. Ο πρωτογενής τομέας βρίσκεται ξανά στο περιθώριο, όχι γιατί δεν έχει δυνατότητες, αλλά γιατί κανείς δεν του επιτρέπει να τις αξιοποιήσει. Και κάθε φορά που ένα σκάνδαλο ξεσπά, το σενάριο επαναλαμβάνεται: λίγο επικοινωνιακός καπνός, κάποια προσωρινά μέτρα, και στη συνέχεια… επιστροφή στην κανονικότητα της αδράνειας.
Αυτό που βλέπεις να συμβαίνει στον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι κοροϊδία. Είναι τέχνη. Είναι performance. Είναι μια καλά ενορχηστρωμένη χορογραφία, όπου ο χορός της γραφειοκρατίας συναντά το ταγκό των επιδοτήσεων. Αυτό δεν είναι κακοδιαχείριση. Είναι ένα καλά χορογραφημένο σύστημα διατήρησης της αδιαφάνειας. Δεν πρόκειται για τυχαία λάθη. Είναι διαχρονικές επιλογές. Όταν η πολιτική ηγεσία επιτρέπει σε κρίσιμους οργανισμούς να λειτουργούν χωρίς σαφείς κανόνες, χωρίς ελέγχους, χωρίς λογοδοσία, τότε δημιουργεί τις συνθήκες ώστε κάθε είδους συμφέρον να βρίσκει χώρο να ανθίσει.
Όταν οι ευρωπαϊκοί ελεγκτικοί μηχανισμοί χρειάζονται να κάνουν τη δουλειά που αρνούνται –ή αδυνατούν– να κάνουν οι ελληνικοί, τότε το πρόβλημα δεν είναι εξωτερικό. Τα πρόστιμα που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία στην Ελλάδα δεν είναι απλά «οικονομικές κυρώσεις». Είναι ψήφος δυσπιστίας προς την ικανότητα –ή τη θέληση– του ελληνικού κράτους να ελέγχει και να διαχειρίζεται τα χρήματα που λαμβάνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όσο κι αν επιχειρείται να υποβαθμιστεί η σημασία τους, πρόκειται για ηχηρό μήνυμα. Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μια απλή δυσλειτουργία. Είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος: της πολιτικής απροθυμίας να μπει ένα τέλος στην ανομία. Όχι, δεν είναι κοροϊδία. Είναι μια καλοσχεδιασμένη χορογραφία, στην οποία όμως κανείς δεν έχει το θάρρος να πατήσει το stop. Δεν είναι κοροϊδία, είναι χορογραφία Και το εισιτήριο, όπως πάντα, το πληρώνει ο λαός. Αυλαία.
