Το δημογραφικό είναι πρόβλημα διαχρονικό για την χώρα μας και ειδικά με την ανατολή του 21ου αιώνα. Η Ελλάδα πλέον βρίσκεται σε μια δημογραφική καθίζηση, η οποία φέρνει μείωση του συνολικού πληθυσμού της. Ο καθηγητής, γιατρός, κ. Ιωάννης Καραϊτιανός, πρόεδρος της Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, δήλωσε πως «το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι κάτω των εννιά εκατομμυρίων, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα που πρέπει να πάρει η ελληνική κοινωνία και το κράτος, ούτως ώστε να έχουμε μια επιδότηση της γεννητικότητας».
Το ζήτημα της υπογεννητικότητας, μια πληγή για την ελληνική κοινωνία και σε συνδυασμό με την γήρανση του πληθυσμού διαμορφώνει μια δυσοίωνη πραγματικότητα για τη χώρα σε πολλά επίπεδα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πράγμα που εμφανίζεται πρώτη φορά, αλλά τα χρόνια της κρίσης και οι μεγάλες προσφυγικές ροές προς την Ελλάδα, το καθιστούν ως ένα ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Πολλοί Έλληνες μεταναστεύουν στο Εξωτερικό (Ευρώπη-ΗΠΑ-Αυστραλία) και είναι περισσότεροι από αυτούς που έρχονται, χωρίς να μιλάμε βέβαια για οικονομικούς πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Δυστυχώς μεταναστεύουν νέοι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και αυτό κάνει μεγαλύτερη την αιμορραγία του ελληνικού πληθυσμού από νέους οι οποίοι εγκαθίστανται μόνιμα στο εξωτερικό. Οι αλλοδαποί μετανάστες που έρχονται, ως επί το πλείστον, δεν έχουν πανεπιστημιακή ή ανώτερη μόρφωση, οπότε και αυτό έχει σημασία. Κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το πρόβλημα, ο κ. Πρωθυπουργός βρήκε την λύση, «ένταξη στην ελληνική κοινωνία των νόμιμων μεταναστών». Η θέση αυτή δημιούργησε έντονη αμηχανία ακόμα και σε υπουργούς της κυβέρνησης για τους μετανάστες από Αφρική και Ασία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που προσπάθησαν να υπερασπιστούν τη συγκεκριμένη τοποθέτηση του Πρωθυπουργού και οι περισσότεροι απλά αποφάσισαν να κάνουν ότι δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε.
Η επέκταση του ωραρίου των σχολείων και των παιδικών σταθμών μέχρι τις έξι το απόγευμα, ούτως ώστε να μένουν τα παιδιά περισσότερες ώρες εκεί και να διευκολύνονται οι εργαζόμενοι γονείς, που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, δεν λύνει το πρόβλημα. Είναι σαν να τους λέει, «μην ανησυχείτε, κάντε παιδιά και εσείς θα δουλεύετε όλη μέρα, ενώ τα παιδιά σας θα είναι κλεισμένα εκεί 10-12 ώρες». Ένα μέτρο αποξένωσης των γονιών από τα παιδιά τους, ένα μέτρο που εθίζει τα παιδιά να ζουν σε κλειστές ελεγχόμενες και με περιορισμούς δομές, επομένως και σε αντίστοιχες κοινωνίες, όταν μεγαλώσουν! Ποια νέα ζευγάρια θα αποφασίσουν να κάνουν δύο και τρία παιδιά υπό αυτές τις προϋποθέσεις; Αν δεν γίνει επικέντρωση στη μετανάστευση και τη γονιμότητα με την ευκολότερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, ανακοπή της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό, ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας, μείωση της ανεργίας και πραγματική στήριξη των νέων ζευγαριών, όχι στα λόγια μόνο, δεν θα σταματήσει ο κατήφορος!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
