Το φαινόμενο της κοινωνικής ανισότητας, της κατάστασης, δηλαδή, κατά την οποία τα αγαθά, ο πλούτος, οι υπηρεσίες και οι θέσεις χαρακτηρίζονται από άνιση προσβασιμότητα, έχει επιδεινωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Ανισότητα υπήρχε και υπάρχει σε κάθε είδος κοινωνίας, μιας και η εξουσία, ο πλούτος, η κοινωνική θέση και ο σεβασμός κατανέμονται εκ των πραγμάτων ανόμοια.
Λαμβάνοντας υπόψιν αυτήν την πραγματικότητα, ο όρος «απόσταση ισχύος» με βάση τη θεωρία του Hofstede περί διαστάσεων κουλτούρας, μπορεί να οριστεί ως το μέτρο, κατά το οποίο τα λιγότερο δυνατά μέλη μιας κοινωνίας λαμβάνουν ως δεδομένο το γεγονός ότι η εξουσία μοιράζεται με άνισο τρόπο. Ψηλά στην κατάταξη βρίσκονται οι Ασιατικές χώρες, χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες φαίνεται να αποδέχονται τις σχέσεις εξουσίας, ενώ χαμηλά βρίσκονται γερμανόφωνες χώρες, όπως η Αυστρία, η Γερμανία, οι σκανδιναβικές χώρες, οι ΗΠΑ, η Ολλανδία και άλλες. Η Ελλάδα συγκεντρώνει ένα ενδιάμεσο σκορ με μια ελαφριά τάση προς «τα πάνω»× με άλλα λόγια, πρόκειται για μία χώρα που πιστεύει ότι η ιεραρχία πρέπει να ακολουθείται και ότι η ανισότητα είναι αποδεκτή.
Οι νοητικές πληροφορίες που φέρει κάθε πολιτισμός σχετικά με την αποδοχή της εξουσίας αναδύονται, αρχικά, στον βασικό πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια. Διευρύνονται, έπειτα, στους φορείς εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης, όπως το σχολείο, ενώ στη συνέχεια υιοθετούνται στον εργασιακό χώρο αλλά και καθημερινά στην κοινωνική και πολιτική ζωή.
Tι συμβαίνει, λοιπόν, με τις χώρες που, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν υιοθετούν κάποιο σύστημα ιεραρχίας αλλά, αντιθέτως, υποστηρίζουν την ισότητα σε κάθε κοινωνική και πολιτική έκφανση; Σε χώρες που βρίσκονται χαμηλά στην κατάταξη,στόχος της οικογένειας, αρχικά, είναι να οδηγήσει το παιδί στην αυτοπραγμάτωση. Για αυτό, από νωρίς ενθαρρύνεται ο συνεχής πειραματισμός και η ανάγκη για ανεξαρτησία. Στην ιδανική οικογένεια, τα ενήλικα μέλη είναι, επίσης, ανεξάρτητα. Αργότερα στο σχολείο, ο μαθητής καλείται να ανακαλύψει τα δικά του διανοητικά μονοπάτια ενώ δε διστάζει να εκφράζει διαφωνίες και κριτική προς τον δάσκαλο. Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι κατά βάση απρόσωπη× αυτό που κυρίως μεταδίδεται είναι γεγονότα και αλήθειες. Το πιο σημαντικό είναι πως τέτοιες κοινωνίες διαθέτουν σεβαστά κονδύλια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, συνεισφέροντας, έτσι, στην ανάπτυξη της μεσαίας τάξης. Αργότερα, στον εργασιακό χώρο, τα πράγματα είναι παρόμοια× η σχέση εργοδότη και υπαλλήλου δεν είναι εξουσιαστική. Υπάρχει αποδοχή στην ιδέα πως κάποιος που σήμερα είναι υπάλληλος, αύριο είναι εργοδότης και το αντίστροφο. Σε αυτά τα κράτη, η ανισότητα θεωρείται ανεπιθύμητη και ο νόμος πρέπει να εγγυηθεί πως όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Η δύναμη, το στάτους και ο πλούτος καλύτερα να μην πηγαίνουν μαζί ενώ το σκάνδαλο σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής καριέρας του κυβερνήτη.
Γονείς, δάσκαλοι, διευθυντές και κυβερνήτες είναι όλοι παιδιά της κουλτούρας τους× κατά κάποιον τρόπο, είναι οι ακόλουθοι των ακολούθων τους και, για να κατανοήσει κανείς τη συμπεριφορά τους, πρέπει να μπορεί να κατανοήσει τη συμπεριφορά των απογόνων, των μαθητών, των υπαλλήλων και των υπηκόων τους…
Από το βιβλίο, Cultures and Organizations, Software of the mind.
