΄Μην κοιτάς την αρίδα της τη στραβή, να κοιτάς την τύχη της την ίσια’ μου έλεγε συχνά η γιαγιά μου, αν έβλεπε καμιά νύφη που δεν της γέμιζε το μάτι, αλλά έβρισκε καλό γαμπρό. Σε όλα τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας, πάντα μου έρχεται στο μυαλό αυτή της η φράση, και έτσι κάπως προσπαθώ να εμπεδώσω όλο τον παραλογισμό που ‘κυβερνάει’ την χώρα μας και τις ζωές μας. Ένας παραλογισμός μάλλον καθόλου τυχαίος σε μια χώρα που ό,τι δηλώσεις είσαι, που τα πρόσωπα που διακρίνονται, επιλέγονται σε θέσεις ισχύος, εκλέγονται και κυβερνούν, σπάνια βρίσκονται εκεί αξιοκρατικά. Που ακόμα και στην περίπτωση που έχουν τα προσόντα και τις δεξιότητες, τα κίνητρά τους σε κάθε στάση ή απόφαση που παίρνουν, μάθαμε στην χώρα μας, ότι δεν είναι και πολύ ‘καθαρά’. Μάθαμε επίσης να ζούμε με αυτή την πραγματικότητα, να την αποδεχόμαστε και έμμεσα ή άμεσα με ένα τρόπο μας τη στηρίζουμε. Κι αν το σκεπτικό φαίνεται λίγο ιδεαλιστικό, ας δούμε με ειλικρίνεια τα δεδομένα της χώρας μας και του τόπου μας.
Που βρίσκεται η ελληνική παιδεία και η ελληνική γλώσσα σήμερα; Που βρίσκονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας; Τι παράγουν οι παραγωγικοί τομείς μας; Υπάρχει κοινή στρατηγική για τα εθνικά συμφέροντα και πώς αυτή υλοποιείται; Τι πιστεύουν οι κάτοικοι της χώρας για τη συλλογικότητα των πολιτών, τη δικαιοσύνη, το κοινοβούλιο, τα κίνητρα των πολιτικών, για το μέλλον τους; Πόση ωριμότητα και αυτοσεβασμό έχουν ως πολίτες; Δυστυχώς ο καθένας μας, έστω και με την πιο αισιόδοξη ματιά, μπορεί να παραδεχτεί τη ‘στραβή αρίδα’ με την οποία προχωράμε. Για τον τόπο μας τα πράγματα είναι φοβάμαι ακόμα χειρότερα, μιας και οι λίγοι που μείναμε να στηρίζουμε την Ευρυτανία ως μόνιμοι κάτοικοι, βρισκόμαστε σε μια παρατεταμένη καθοδική πορεία. Και δεν φτάνουν τα γνωστά σε όλους προβλήματα, οφείλουμε προκειμένου να παραμείνουμε να δεχτούμε την ‘θεωρία της τύχης’ για άτομα που κυριολεκτικά από σπόντα αποφασίζουν για την τύχη αυτού του τόπου.
Αυτή λοιπόν η ‘στραβή αρίδα’ με την καλή τύχη όμως, που τους δίνει το δικαίωμα να φωτογραφίζονται συνεχώς υπερήφανοι για δρόμους, κονδύλια, εκταμιεύσεις, συναντήσεις με υπουργούς, αμφίβολο για το πόσες μέρες συνολικά εργάστηκαν μέχρι να φτάσουν στο ‘κλικ’ της φωτογραφίας που διαφημίζει και μαρτυράει την προσφορά τους στον τόπο. Το χειρότερο απ΄ όλα ότι όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε τη ‘στραβή αρίδα’, αλλά πρέπει να δεχτούμε την καλή τους τύχη και να πάρουμε απόφαση ότι έτσι είναι η ζωή. Αυτό που μετράει είναι ότι είναι ‘καλοπαντρεμένοι’ και με την ανοχή μας συνεχίζουν απτόητοι να ανταλλάσσουν ευχαριστίες, να μοιράζουν υποσχέσεις και κονδύλια. Επειδή η κατάσταση του κόσμου όμως είναι οριακή θέλει λίγη προσοχή μην σκοντάψουν εξαιτίας όχι της στραβής τους της αρίδας, αλλά της υπερβολικά μεγάλης τους τύχης.
