Στην προηγούμενό μου χρονογράφημα αναφέρθηκα στην επανάσταση του 1821 που δε έγινε. Για να συμπληρώσω την αναφορά μου, αισθάνομαι ότι πρέπει να πω για την επανάσταση που πρέπει να γίνει, σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο.

Επί διακόσια χρόνια κρύβουμε μέσα μας μια επανάσταση που κάθε 25 Μαρτίου την τιμούμε ιδιαίτερα. Φέτος εορτάζουμε το τέταρτο χρυσό ιωβηλαίο αυτής και μυαλό δε βάλαμε, για το τι αυτή ήταν και τι ήθελε, πράγμα που επί του πρακτέου σήμερα ουδόλως ενδιαφέρει, γιατί προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για μια νέα Επανάσταση.

Ιστορικά η -όποια- ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν δημιούργημα του πελώριου κύματος της βιομηχανικής επανάστασης, που σάρωσε τις αυτοκρατορίες των φεουδαρχών και των τσιφλικάδων και εκκοσμίκευσε το θεοκρατικό Μεσαίωνα.

Τούτο το ψηλοθόλωτο κύμα πρόσβαλλε θανάσιμα και συρρίκνωσε την Οθωμανική αυτοκρατορία. Στα κενά που άφηνε πίσω της φύτρωναν τα εθνικά βαλκανικά κράτη. Το πρώτο που απέκτησε εθνική υπόσταση ήταν η Γραικία, με πρωτεύουσα το Ναύπλιο και όχι την Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη, όπως επέβαλλε η νεοελληνική φυσιογνωμία μας και το τελευταίο είναι η Βόρεια Μακεδονία των Σκοπιανών.

Αργότερα (το 1917) τούτο το κύμα αποκεφάλισε την τσαρική τσιφλικάδικη αυτοκρατορία. Μετά από 70 χρόνια η τέως –και προσωρινή- ΕΣΣΔ, βρήκε το δρόμο στο θαυμαστό κόσμο του καπιταλισμού.

Σήμερα ένα άλλο κύμα, αυτό της ψηφιακής βιομηχανικής εποχής σαρώνει τον παλιό -πλέον- κόσμο. Η κορονοϊκή φάση, που ζούμε επιταχύνει τις διεργασίες τής οριστικής της επικράτησης. Η τηλεργασία αλλάζει τα εργασιακά δεδομένα και ακυρώνει το μεγάλο οικοδόμημα του εργατικού δικαίου, η τηλεκπαίδευση προκαλεί κι αυτή τις σεισμικές της δονήσεις, το ψηφιακό κράτος, χωρίς μανδαρίνους και περιττή γραφειοκρατία, βρίσκει το δρόμο του, η παραγωγικότητα με τα νέα ψηφιακά δεδομένα εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη, οι διάφοροι τομείς παραγωγής αναπροσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, η καθημερινότητά μας αλλάζει δραματικά και μαζί μ΄ αυτήν και μεις. Με όλα τούτα φαίνεται πως ήρθε ο καιρός για μια άλλη εθνικο-ελληνκή επανάσταση, που θα επανακαθορίσει την εθνική και πολιτιστική μας φυσιογνωμία και θα χτίσει μια γερή οικονομία.

Μια οικονομία που να στηρίζεται στην αγροτική παραγωγή και να υποστηρίζεται τεχνολογικά είτε από τις βιομηχανικές χώρες τις Δύσης (Ευρώπη κι Αμερική) είτε τις αντίστοιχες της Ανατολής (Κίνα, Ρωσία και Ιαπωνία) -όποιοι μας θέλουν-. Από κει και πέρα καλό είναι ότι αρπάξουμε από την όποια βιομηχανία μας, τον τουρισμό και τον πολιτισμό, που αναξίως κληρονομήσαμε από τους αρχαίους Έλληνες.

Αναλογικά τα ίδια θαρρώ ισχύουν και για την πολύπαθη Ευρυτανία μας, αλλιώς μοιραία θα γίνουμε βορά των άπληστων της χρηματιστικής ολιγαρχίας και βιότοπος των κουκουβαγιών. 

Νομίζω ότι προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστεί και το “αντιανεμογεννητριακό κύμα”, για να έχουν νόημα οι φωνασκίες, που χρόνια τώρα ακούμε κι ανεμογεννήτριες δεν βλέπουμε και μάλλον ούτε θα δούμε. Ίσως κάτι άλλο σχεδιάζει η άρχουσα τάξη και αυτά περί ανεμογεννητριών είναι παραπλανητικές και τροχιοδεικτικές βολές, που λέγαμε εμείς οι μπαρουτοκαπνισμένοι.