Το βιβλίο ‘Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ’, των Ζωρζ Μουστακί και Ζίγκφριντ Μεϊρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ’, σε μετάφραση της Λία Βουτσοπούλου.


 Στην γερμανική μυθολογία οι Νιμπελούνγκεν, νάνοι με αμύθητους θησαυρούς στην κατοχή τους, ήταν υποτελείς στον βασιλιά Νίμπελουνγκ, τον ΓΙΟ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ, τον κύριο δηλαδή του κάτω κόσμου. Ο Ζίγκφριντ νίκησε ένα δράκοντα και λούστηκε με το αίμα του: έγινε έτσι άτρωτος. Σκότωσε τον Νίμπελουνγκ και άρπαξε τους θησαυρούς.
    Πρόκειται, για μια ιστορία δύο φίλων. Εβραίοι και οι δύο. Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Ρουμάνος. Γεννημένοι την ίδια χρονιά, με μια μέρα διαφορά. Το 1934. Όταν ο ένας αποφασίζει να μιλήσει, ο άλλος σωπαίνει κι ύστερα αρχίζει την καταγραφή. Ο Σαιντ Εξυπερύ έλεγε: Ερχόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, όπως ερχόμαστε από έναν τόπο. Εκείνος, που καταγράφει την μαρτυρία, είναι ο γνωστός σε όλο τον κόσμο Ζωρζ Μουστακί.    

Το 1951 ο Ζ.Μ. εγκαταλείπει την Αλεξάνδρεια για να γνωρίσει την Γαλλία. Περίπου, στην ηλικία των είκοσι,  παίζει πιάνο στο Μαύρο Ρόδο στις Βρυξέλλες, εκεί όπου θα γνωρίσει και τον Ζίγκφριντ. Δύο χρόνια αργότερα ο Ζ.Μ. άρχισε να καθιερώνεται ως στιχουργός και συνθέτης και η Φλοράνς Βεράν του ζητά να γράψουν τραγούδια, για έναν τραγουδιστή, που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Τ’ όνομα του; Ζαν Ζίγκφριντ. Μπορεί, το πρώτο τραγούδι, να μην το δέχτηκε ο Ζαν αλλά μια φιλία ήδη είχε αρχίσει να ανθίζει. Έτσι, μια μέρα όπως όλες οι άλλες, οι δυο φίλοι αποφασίζουν να μιλήσουν για τα παιδικά τους χρόνια και τότε ο Ζ.Μ. άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
   Ο Ζίγκφριντ αποφασίζει να διηγηθεί στον Ζ.Μ.  όσα μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν είχε αποκαλύψει σε κανέναν. Τα παιδικά του χρόνια, τα έζησε από το Άουσβιτς μέχρι το Μαουτχάουζεν. Την εικόνα του πατέρα του δεν μπορούσε να την θυμηθεί, της μητέρα του είχε αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει. Θυμόταν, μόνο τον πόνο, τους νεκρούς, την μυρωδιά των στρατοπέδων, τα βαγόνια – κελιά, την διαδρομή, κι έναν Ισπανό άντρα που τον υιοθέτησε εντός του στρατοπέδου.
   Στο τέλος σχεδόν του πολέμου, στα 1944, κατέφθασε στο Άουσβιτς ο σοβιετικός στρατός. Οι Γερμανοί προσπαθούσαν να σβήσουν τα ίχνη του στρατοπέδου. Άνοιξαν την πύλη και μας έδιωξαν προς την Αυστρία, προς το Μαουτχάουζεν.  Το Μαουτχάουζεν κράτησε ένα χρόνο. Δεν έχω σημείο αναφοράς. Ποτέ δεν είχα την περιέργεια να κοιτάξω ημερομηνίες.
   Μια αλήθεια γυμνή, δίχως μελόδραμα και στόμφο. Σκληρή. Αναπάντεχη. Η μνήμη ήταν εκεί, όσο κι αν πάλευε για χρόνια να την σκοτώσει…