Όνομα: Γεωργία Αρωνιάδα
Ιδιότητα: Εκπαιδευτικός, πρόεδρος Συλλόγου Γυναικών Ταξιάρχη Χαλκιδικής
Τόπος καταγωγής: Λημέρι
Τόπος διαμονής: Ταξιάρχης Χαλκιδικής
ΕΠ. Πρόσφατα εκλεγήκατε πρώτη Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Ταξιάρχη Χαλκιδικής. Πώς ξεκίνησε η πρωτοβουλία ίδρυσης του Συλλόγου;
ΓΑ. Αυτός ο Σύλλογος ξεκίνησε από μία ανάγκη μεγάλη που υπήρχε στο χωριό, για κοινωνικοποίηση των γυναικών. Όταν πρωτοπήγα στο χωριό πριν από τρία χρόνια, φτιάξαμε το σπίτι μας και έμεινα εκεί ως μόνιμη κάτοικος, γνώρισα πολλές δραστήριες γυναίκες, οι οποίες όμως δεν είχανε καμία διέξοδο στην καθημερινότητά τους. Δεν υπήρχε κάποια δράση να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους, δεν υπήρχε καμία ευκαιρία κοινωνικοποίησης. Έτσι, λοιπόν πήρα την απόφαση μαζί με τη βοήθεια της εθελόντριας δικηγόρου του Συλλόγου, της κας Μαρίας Καραμούζης, που είναι συγχωριανή μας να ιδρύσουμε το Σύλλογο. Καλέσαμε πριν λίγους μήνες τις γυναίκες του χωριού στην πλατεία και έτσι δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Γυναικών Ταξιάρχη Χαλκιδικής.
ΕΠ. Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι του Συλλόγου Γυναικών Ταξιάρχη;
ΓΑ. Όπως λέμε συχνά και έχουμε γράψει και στο καταστατικό μας δε μας ενδιαφέρει να έχουμε ένα Σύλλογο που να ασχολείται μόνο με την παράδοση σαν φολ κλορ. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η ζώσα παράδοση. Δηλαδή, η παράδοση αναπλαισιωμένη στην σύγχρονη εποχή που θα μπορέσει να δώσει στις γυναίκες ένα επαγγελματικό προσόν, που θα μπορέσει να τους δώσει τη δυνατότητα να κερδίσουν τα προς το ζην στο χωριό τους χρησιμοποιώντας παλιές τέχνες. Για παράδειγμα, το χωριό μας ήταν ένα κέντρο υφαντουργίας για πολλά χρόνια στο παρελθόν. Υπάρχει μια τέχνη παλιά και ξεχασμένη που μπορεί να αναβιώσει και μπορεί να φέρει πραγματικό πλούτο στον Ταξιάρχη. Εκτός αυτού, υπάρχει και ο τουρισμός που είναι ένα πολύ-πολύ μεγάλο κομμάτι. Ο Ταξιάρχης είναι παντού γνωστός ως τουριστικός προορισμός. Πρώτοςστόχος είναι η ενδυνάμωση των γυναικών κοινωνικά, αλλά κυρίως επαγγελματικά. Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ οι γυναίκες να αποκτήσουν δεξιότητες, για να μπορούν να δημιουργήσουν δικές τους επιχειρήσεις και να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές στον εργασιακό τομέα. Για αυτό το λόγο, στραφήκαμε πάρα πολύ και προς το Δήμο και προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για να μας βοηθήσει να εισάγουμε σεμινάρια στο χωριό για γυναικεία επιχειρηματικότητα, για αγγλικά στον τουρισμό, για υπολογιστές. Δηλαδή, σεμινάρια που θα δώσουν σημαντικά προσόντα στις γυναίκες είτε για να στήσουν δικές τους επιχειρήσεις, είτε για να απασχοληθούν στον τομέα του τουρισμού.
ΕΠ. Οι γυναίκες της ορεινής Χαλκιδικής έχουν κοινά με τις Ευρυτάνισσες;
ΓΑ. Νομίζω, ναι, ότι έχουν κοινά με τις Ευρυτάνισσες. Όλη η ορεινή Χαλκιδική έχει κοινά με την Ευρυτανία και από άποψη παράδοσης, έχουμε κοινές λέξεις, έχουμε κοινή ντοπιολαλιά, αλλά και από άποψη γεωμορφολογίας. Δηλαδή, μπορεί η Χαλκιδική να είναι πιο κοντά στη θάλασσα, αλλά τα ορεινά χωριά μοιάζανε πολύ και ειδικά στο παρελθόν με τα ορεινά χωριά της Ευρυτανίας. Οι άνθρωποι στα ορεινοί είναι πολύ διαφορετικοί από τους νησιώτες ή από τους ανθρώπους που είναι κοντά στη θάλασσα. Ένα κομμάτι που μοιάζει επίσης, είναι οι τέχνες. Δηλαδή, η υφαντουργία υπήρχε και στην Ευρυτανία, υπάρχει και στην ορεινή Χαλκιδική πάρα πολύ έντονη. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι άνθρωποι και εκεί όπως και στην Ευρυτανία είναι πιο ολιγόλογοι, αλλά εάν τους γνωρίσεις καλύτερα, η επαφή μαζί τους μπορεί να σου δώσει πάρα πολλά πράγματα. Μπορεί να λένε λίγα, αλλά πράττουν πολλά όταν χρειαστεί. Επίσης οι γυναίκες βιώνουν τις ίδιες προκλήσεις στην ορεινή Ευρυτανία με την ορεινή Χαλκιδική. Έχουν έρθει από περιβάλλοντα πιο κλειστά, με λιγότερη εξωστρέφεια, είναι συχνά γυναίκες που περάσανε δύσκολα και έπρεπε να εργαστούν σκληρά. Έχουν, πιστεύω, κοινά χαρακτηριστικά, κοινά πράγματα χαραγμένα στο DNA τους αυτές οι δύο περιοχές. Και μπορεί να το δείξει και το μέλλον αυτό, γιατί δεν αποκλείεται να υπάρξει και μία συνεργασία ανάμεσα στο Σύλλογο Γυναικών Ευρυτανίας, του οποίου είμαι και μέλος πολλά χρόνια και του δικό μας.
ΕΠ. Από τη Δυτική Ευρυτανία και το Καρπενήσι μόνιμος κάτοικος στο πανέμορφο ορεινό χωριό του Ταξιάρχη Χαλκιδικής, σε μια ξεχωριστή προσωπική διαδρομή. Ποιοι είναι οι σταθμοί που ξεχωρίζετε;
ΓΑ. Νομίζω ότι είμαι η μόνη Ευρυτάνισσα που έφυγε από ένα ορεινό μέρος για να πάω σε ένα πιο ορεινό. Από τις λίγες τουλάχιστον. Όλη αυτή η διαδρομή ήταν για μένα πολύ ιδιαίτερη. Έζησα μεγάλες δυσκολίες σε αυτή τη διαδρομή, στην πορεία όλων αυτών των ετών, αλλά μπορώ να πω σίγουρα ότι σταθμοί στην πορεία μου ήταν η γέννηση των παιδιών μου, το ότι έφτιαξα το σπίτι μου στον Ταξιάρχη και αυτό φυσικά είναι σημαντικό, γιατί έβαλα τις ρίζες μου εκεί από όπου κατάγεται ο άντρας μου. Καθώς επίσης, και η ίδρυση αυτού του Συλλόγου Γυναικών είναι και αυτός ένας σημαντικός σταθμός στην πορεία μου στον Ταξιάρχη.
ΕΠ. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο κρίσιμο σημείο που μετασχηματίζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάποιος σε δύναμη προσφοράς και δράσης;
ΓΑ. Είναι πιθανότατα το να θες ο δικός σου πόνος να γίνει το φάρμακο για τον άλλον. Είναι ένας τρόπος να αντέχεις όλες τις προκλήσεις της ζωής καλύτερα. Όταν μετουσιώνεις αυτό που εσύ περνάς και αυτό που εσύ ζεις, για αυτό που παλεύεις καθημερινά, από πόνο σε δύναμη, τότε και καλύτερα το αντέχεις, αλλά και κάτι προσφέρεις στο άλλον άνθρωπο. Αυτό αρχίζει να γίνεται όταν βγαίνεις από τον εαυτό σου και κοιτάς τον άλλον, αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που αρχίζει και γίνεται. Όταν παύει να σε απασχολεί κυρίως ο εαυτός σου.
ΕΠ. Τι πιστεύετε ότι θα πρέπει να αλλάξει άμεσα από την πλευρά της Πολιτείας μας, προκειμένου να έχουμε αύριο κοινωνίες με μεγαλύτερη ευαισθησία;
ΓΑ. Πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τις ευάλωτες ομάδες και σε αυτές τις ομάδες συμπεριλαμβάνουμε τους καρκινοπαθείς. Εγώ είμαι διπλά καρκινοπαθείς, μια γυναίκα που έχω παλέψει πολλά χρόνια της ζωής μου, ενός κληρονομικού καρκίνου που έχω και εγώ και η οικογένειά μου. Πρέπει η Πολιτεία να αντιληφθεί ότι η διαφορετικότητα και η αναγνώριση ότι ο άλλος έχει ανάγκη στην κοινωνία, είναι κοινωνικό καθήκον. Αυτό είναι πολλά βήματα παραπέρα, από αυτό που βρισκόμαστε τώρα. Δηλαδή, για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να διαβάσει κανείς με προσοχή την κοινωνία, να καταλάβει τη συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, όταν καταλάβουν αυτοί που μας κυβερνούν τη διαφορετικότητα και ότι η διαφορετικότητα στην κοινωνία είναι κέρδος και όχι ζημιά, τότε τα πράγματα θα αλλάξουν. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται μεγάλη κοινωνική πίεση και χρειάζεται κοινωνική πίεση από τους φορείς, από τις κοινωνικές δράσεις, από τους συλλόγους. Το κομμάτι αυτό νομίζω ότι θα το παίξουν πολύ ενεργά στο μέλλον οι Σύλλογοι από όπου και αν προέρχονται.
