Τον άρτον ημών…

20997

Τα τελευταία χρόνια που ζω και δουλεύω στα Άγραφα, έχω συναντήσει – και συνεχώς γνωρίζω καινούριους – ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου αλλά και ολόκληρης της Ευρυτανίας, οι οποίοι έχουν πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και συμπεριφορές. Ένα από αυτά που είναι κοινό τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, είναι η φιλοξενία και η γενναιοδωρία. Σε κερνάν, σε βάζουν στο σπίτι τους, σου δίνουν από αυτό το λίγο ή το πολύ που έχουν.
Πριν από 1,5 περίπου χρόνο, όμως, συνέβη κάτι που με άγγιξε στην καρδιά. Μια κυρία από διπλανό χωριό, την οποία δεν γνώριζα προσωπικά, μια μέρα μου έστειλε ένα πεσκέσι. Το ανοίγω και αντικρίζω ένα μεγάλο κομμάτι ζυμωτό και αχνιστό ψωμί! Αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι πάνω από συγκίνηση. Ήταν ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης, όχι γιατί έφαγα ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό ζυμωτό ψωμί, αλλά γιατί σε αυτή την απλή κίνηση είδα μπροστά μου όλες τις Ευρυτάνισσες. Όλες αυτές τις γυναίκες που σήκωσαν στην πλάτη τους αυτόν τον τόσο δύσκολο τόπο. Τις γυναίκες που τάισαν με τα χέρια τους γενιές και γενιές. Τις γυναίκες που τους φρόντιζαν όλους και κανείς δεν τις ρωτούσε αν αυτές ήθελαν κάτι. Τις γιαγιάδες μου, τις προγιαγιάδες μου, όλες τις γυναίκες που κράτησαν και κρατάνε ψηλά αυτά εδώ τα κακοτράχαλα βουνά.

Ο συμβολισμός μιας τέτοιας κίνησης είναι πολύ βαθύς, γιατί αυτή η γυναίκα δεν με φίλεψε απλώς με κάτι πιο ιδιαίτερο, όπως γίνεται συνήθως, μια πίτα ή ένα γλυκό, αλλά πήρε το ψωμί που μόλις είχε ψήσει για την οικογένειά της και μου έστειλε ένα τεράστιο κομμάτι. Δεν την ένοιαζε να μου στείλει το επιτηδευμένο αλλά αυτό που ήταν βασικό. Αυτό που θεωρούσε θρεπτικό. Όπως θα έκανε μια μάνα του παλιού καιρού.
FacebookTwitterE-mail

Όπως πρόσφατα διάβαζα σε ένα άρθρο, ο συμβολισμός έρχεται από την Αρχαία Ελλάδα, όπου προσέφεραν άρτους στους θεούς, στους οποίους ονόμαζαν θειαγόνους άρτους. Στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, κατά την εορτή των θεσμοφορίων, προσφερόταν στη θεά μεγάλος άρτος από τον οποίο η συγκεκριμένη γιορτή ονομαζόταν μεγαλάρτια. Ενώ στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται το θαύμα που έκανε ο Ιησούς Χριστός, που με πέντε άρτους και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους και στην προσευχή που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, υπάρχει αίτημα για τον άρτον τον επιούσιον.
Άλλωστε, για τους παραπάνω λόγους, οι παλιότεροι δείχνουν ευλάβεια απέναντι στο ψωμί που ποτέ δεν πετούν, γιατί το θεωρούν βασικό αγαθό για τη διαβίωση αλλά και τη θρησκευτική ζωή.

Όπως και να έχει η κυρία Μ., μου έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο τότε και εξακολουθεί κατά καιρούς και με φιλεύει –την τελευταία φορά το πακέτο είχε και πίτα και χλωρό τυρί- και την ευχαριστώ από καρδιάς, όπως ευχαριστώ και τις άλλες σπουδαίες κυρίες που μου στέλνουν φρέσκα αυγά, γλυκά και γιαούρτι από τα πρόβατά τους, άγρια χόρτα και λαχανικά από τον κήπο, έτσι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά για να μου δείξουν την εκτίμησή τους. Ένα ευχαριστώ κυρίως γιατί με κάνουν να πιστέψω ξανά στο μεγαλείο του ανθρώπου αλλά και του Ευρυτάνα. (Φωτο: Μνήμες Παράδοση, Cretablog.gr)

Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια