Με αφορμή την συμπλήρωση εξήντα ένα χρόνων από τον θάνατο του σπουδαίου Έλληνα επιστήμονα Γεώργιου Παπανικολάου, μια σειρά από δημοσιεύματα μας θυμίζουν τη ζωή και το έργο του. Από την ομάδα ‘Φίλοι Ιστορίας Χαλκίδας’ διαβάζουμε και για τις δύσκολες εποχές που έζησε στην Ελλάδα, όταν βίωνε τις ‘αδερφοφάδες’ και τον εξοστρακισμό των άξιων, όπως συμβαίνει πάντα στον τόπο μας, σε κάθε τόπο του. Αργά ή γρήγορα όμως όποιος και ό,τι αξίζει δεν μπορούν να κρυφτούν και παίρνουν τη θέση που τους πρέπει, σε κάποιο τόπο, σε κάποιο χρόνο. Διαβάζουμε τα λόγια του και δένουμε κάθε σπασμένο φτερό, έτοιμοι για ακόμα πιο ψηλό πέταγμα…
‘‘Την πρόταση του πατέρα του να σταδιοδρομήσει σαν ιατρός ή ακόμα να εξασφαλίσει μία θέση στρατιωτικού γιατρού, απέρριψε χωρίς δισταγμό, καθώς στο ανήσυχο πνεύμα του δεν ταίριαζαν τέτοιες λύσεις. Σε γράμμα του της 31ης Δεκεμβρίου 1904 έγραφε στον πατέρα του: «όχι δεν θέλω γίνω στρατιωτικός γιατρός. Θέλω να μείνω ελεύθερος, να αισθανθώ την χαρά που δίνει ο αγών της ζωής.
‘‘Εμένα δεν με τρομάζει το πέλαγος. Θέλω την ελευθερία μου, την γλυκιά μου ελευθερία».
Στα 1913 φεύγει για την Αμερική. Ο μεγάλος γιατρός και η σύζυγός του είναι οικονομικοί μετανάστες όπως χιλιάδες άλλοι. Το πορτοφόλι τους είναι άδειο για αυτό και αναγκάζονται και οι δύο να γίνουν υπάλληλοι σε εμπορικό κατάστημα.Ο Γεώργιος Παπανικολάου πουλάει χαλιά και η Μάχη ράβει κουμπιά για 5 δολάρια την εβδομάδα. Παράλληλα δουλεύει ως δημοσιογράφος στην ελληνική εφημερίδα Ατλαντίς και παίζει βιολί τα βράδια σε μαγαζιά, μέχρι να κερδίσει μία θέση στο Εργαστήριο Ανατομικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια και αργότερα, μια θέση στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης.
“Έφυγα από την Ελλάδα με σπασμένα φτερά και νόμιζα πως δεν θα μπορούσα πια ποτέ να πετάξω. Όλοι γύρω μου με θεωρούσαν ως ένα ναυαγισμένο ιδεοπαθή ώσπου άρχισα σιγά, σιγά να το πιστεύω και εγώ ο ίδιος. Ευτυχώς εδώ βρήκα άλλο κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπορώ να πω, πως είμαι ευχαριστημένος. Έχω γύρω μου ζωή που κοιτάζει μπροστά εις το μέλλον και όχι οπίσω εις το παρελθόν. Η Ελλάς είναι ένα παμμέγιστον νεκροταφείον. Ο Αμερικανός ή ο Ευρωπαίος όταν του πω πως είμαι επιστήμων και δεν κάνω τίποτε άλλο από το να ερευνώ, με θεωρεί όχι μόνον ως χρήσιμο στοιχείο, αλλά ως κάτι ανώτερο από τους κοινούς ανθρώπους. Ο Έλλην με θεωρεί απεναντίας ως ένα άχρηστο όν και όχι μόνον άχρηστο, αλλά και επικίνδυνο, ως ένα είδος φρενοπαθούς.”
Ο Γεώργιος Παπανικολάου, δεν πούλησε ποτέ την ανακάλυψής του, το PapTest. Την προσέφερε στην ανθρωπότητα αφιλοκερδώς σώζοντας τις ζωές εκατομμυρίων γυναικών στον πλανήτη.’’
