Όνομα: Κωνσταντίνος Παπαροϊδάμης
Ιδιότητα: Ελεύθερος επαγγελματίας
Τόπος κατοικίας: Λημέρι Ευρυτανίας
Τόπος καταγωγής: Λημέρι Ευρυτανίας
Αγαπημένο σημείο στην Ευρυτανία: ‘Ο Κονιαδόλακος’
Αναμφίβολα μια από τις πιο όμορφες και ουσιαστικές συζητήσεις που είχαμε σήμερα στη στήλη του Ευρυτάνα της εβδομάδας. Ο Κώστας Παπαροϊδάμης, είναι ένας νέος που επέλεξε συνειδητά να ζήσει στο χωριό του. Χωρίς περιστροφές, χωρίς ανασφάλειες μας μιλάει για αυτή του την απόφαση… που δεν ήταν μονόδρομος. Στα 40, με το αγροτικό του να μην μένει ποτέ χωρίς εργασία, χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση, εντυπωσιάζει με τον τρόπο που φτάνει και βιώνει το μεγάλο πρόβλημα της Ευρυτανίας: Τον φαύλο κύκλο ανεργία- ερήμωση των χωριών. Ο Κώστας είναι σε αυτή την στήλη, αυτή την εβδομάδα, γιατί είναι ο ίδιος η απάντηση στο ερώτημα αν τα χωριά της Ευρυτανίας, μπορούν να ξαναγεμίσουν… Μπορούν!
ΕΠ. Ποιο θεωρείς ότι είναι το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος που ζει μόνιμα σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Ευρυτανίας;
ΚΠ. Το βασικό πρόβλημα πιστεύω, όσο και να φαίνεται περίεργο, δεν είναι η ανεργία όπως θα πίστευαν οι περισσότεροι, αλλά η έλλειψη συντρόφου, και είναι πρωταρχικό θέμα πριν την εργασία. Δεν είναι εύκολο ν’ αποκτήσεις το κίνητρο να κάνεις πράγματα και μόνος σου, να δημιουργήσεις οικογένεια. Αν έχεις στο μυαλό σου να κάνεις οικογένεια θα πρέπει να μεταναστεύσεις. Ίσως πολλές γυναίκες να φεύγουν νιώθοντας ανασφάλεια κ αναζητώντας άντρες με μόνιμη κ όχι περιστασιακή δουλειά. Βέβαια η εργασία δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Οι λόγοι είναι πολλοί, ίσως η απομόνωση που βιώνει ο καθένας.
ΕΠ. Είναι πιθανό αυτή η τάση να κρύβει ουσιαστικά πάλι το πρόβλημα της ανεργίας;
ΚΠ. Δεν το πιστεύω με βεβαιότητα, μιας και υπάρχουν νέοι άνθρωποι αποκατεστημένοι εργασιακά, με μια μόνιμη θέση, που δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια και να προχωρήσουν, γιατί δεν υπάρχει ο σύντροφος. Σίγουρα πάντως ο μειωμένος πληθυσμός είναι το πρόβλημα.
ΕΠ. Δηλαδή η απομόνωση που βιώνει ο καθένας από τη στιγμή που γεννιέται σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό και θέλει όταν κάνει οικογένεια να δώσει μια ευκαιρία στη ζωή του να ξαναρχίσει και να απομακρυνθεί από ένα ‘περιοριστικό’ περιβάλλον;
ΚΠ. Ναι ίσως είναι κ αυτό, ξεκαθαρίζοντας δεν είμαι αντίθετος στο να φύγει μια κοπέλα ή ένα νέος που τελειώνει το σχολείο από το χωριό. Πρέπει να πάει να ζήσει σε μια πόλη και να δει πως είναι, και μετά να μπορεί να επιλέξει έχοντας δει και το ένα μέρος και το άλλο. Είτε είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα να δει ποιο μέρος του ταιριάζει και του αρμόζει πιο πολύ. Αυτοί που φεύγουν απ’ το χωριό συμβιβάζονται με μια κατάσταση, έχοντας μια δουλειά που αποδίδει τα προς το ζην και τίποτα παραπάνω. Δεν έχω δει περιπτώσεις να φύγει κάποιος και να πω ότι έκανε καριέρα ή μάλλον πολύ σπάνια.
ΕΠ. Σ’ ένα ιδανικό σενάριο, αν δημιουργούσες οικογένεια τι θα ήθελες να δεις στην περιοχή σου στο Δήμο Αγράφων τα επόμενα δέκα χρόνια, πώς θα ήθελες να είναι το κομμάτι της καθημερινότητάς σου;
ΚΠ. Με λίγη κρατική βοήθεια ο τόπος μας θα μπορούσε ν’ ανέβει επίπεδο. Ίσως θα μπορούσαν να βγουν θέσεις εργασίας για τους νέους, για να μη φύγουν από τον τόπο. Η λογική λέει ότι αν εργάζονται εδώ θα παραμείνουν κάνοντας οικογένεια με κάποιον νέο είτε από εδώ είτε από κάπου αλλού. Είναι κάτι που θα βοηθήσει τον πληθυσμό ν’ ανεβεί. Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι, οι υποδομές στο τέλος είναι άχρηστες.
ΕΠ. Οι σημερινές συνθήκες είναι αρκετές, είναι βιώσιμες; Π.χ. ένα παιδί μπορεί να κάνει 40 λεπτά να πάει και να γυρίσει από το σχολείο του.
ΚΠ. Σίγουρα δεν είναι καλό για τα παιδιά το να ξυπνάνε δύο ώρες πριν απ’ την έναρξη του σχολείου για να προλάβουν να είναι εκεί. Επίσης το να μην είναι πολλά παιδιά σ ένα σχολείο κι αυτό δεν είναι καλό, πρέπει να κοινωνικοποιηθούν σωστά κάνοντας παρέες. Άρα η έλλειψη πληθυσμού είναι βασικό πρόβλημα σε συνάρτηση με την έλλειψη των υποδομών. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορούν να βελτιωθούν.
ΕΠ. Σε ό,τι αφορά εσένα η απόφασή σου να μείνεις στο χωριό ήταν συνειδητή επιλογή;
ΚΠ. Η επιλογή μου ήταν απολύτως συνειδητή. Έζησα έξι χρόνια στην Αθήνα τα οποία ήταν σε καλές εποχές σε σχέση με το χρηματικό κομμάτι, απλά δεν μου άρεσε η ποιότητα ζωής σε μια πόλη. Φεύγοντας απ’ την Αθήνα μετακόμισα για έξι μήνες στο Καρπενήσι κι εκεί η περιοχή δεν με κάλυπτε καταλήγοντας στο χωριό μου γιατί αυτή η ζωή με γέμιζε.
ΕΠ. Είχες προτάσεις να μεταναστεύσεις στο εξωτερικό;
ΚΠ. Έχω συγγενείς και στην Αμερική και στην Αυστραλία που μου το έχουν προτείνει. Μέχρι και τώρα ισχύει η πρόταση βάζοντας μου τα εισιτήρια να πάω έστω και για βόλτα. Το αν θα θέλω να παραμείνω εκεί είναι άλλο θέμα. Δεν το σκέφτηκα ποτέ μέχρι τώρα όμως ότι θα μπορούσα να το κάνω.
ΕΠ. Ο τρόπος που ζει κάποιος είτε είναι στο Λημέρι Αγράφων, απέχει πολύ από το σύγχρονο μοντέλο ζωής, αλλά όχι ίσως από τον τρόπο που ζουν σε ένα ορεινό χωριό της Ελβετίας. Πιστεύεις ότι στα δεδομένα της Ελλάδας θα ταίριαζε να αναπτυχθεί ξανά το μοντέλο ζωής στην ύπαιθρο;
ΚΠ. Πιστεύω ότι θα ταίριαζε σε αρκετούς ανθρώπους, όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουν την ύπαρξη ενός τέτοιου μοντέλου. Δεν μπαίνει και το κράτος στη διαδικασία να το προωθήσει. Φτάνουμε πάλι στο αρχικό θέμα ότι αν υπήρχε περισσότερος πληθυσμός στα χωριά θα υπήρχαν περισσότερες δουλείες.
ΕΠ. Τι δεν συγκρίνεται με τίποτα με τη ζωή στο Λημέρι Ευρυτανίας;
ΚΠ. Ο ήχος των αηδονιών το σούρουπο και το ξημέρωμα στο ρέμα στη Βραγγιανίτη. Είσαι δεν είσαι καλά το χωριό σε ηρεμεί. Και η θέα από ψηλά στον Κονιαδόλακο.
Η θέα από ψηλά στον Κονιαδόλακο
‘‘Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι οι υποδομές στο τέλος είναι άχρηστες’’
‘‘Με λίγη κρατική βοήθεια ο τόπος μας θα μπορούσε ν’ ανέβει επίπεδο’’
‘‘Είσαι δεν είσαι καλά το χωριό σε ηρεμεί’’
