«Είμαι αισιόδοξος με πείρα, άρα λίγο απαισιόδοξος» λέει ο Δημήτρης Πουλικάκος σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του το καλοκαίρι που μας πέρασε στο OneMan ακριβώς γιατί συμπληρώνονται 45 χρόνια από την κυκλοφορία του Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος, ενός από τα πιο πολύτιμα τοτέμ της ελληνικής δισκογραφίας, όπως γράφει στην εισαγωγή της η συνέντευξη.
Τα συγκεκριμένα τραγούδια γράφτηκαν από το ’69 μέχρι το ’75. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1976. Στη συνέντευξη μεταξύ άλλων αναφέρει ο Πουλικάκος:
«Τα πλαίσια είναι πιο στενά σήμερα. Η βλακεία και η διαφθορά έχουν ποτίσει περισσότερο τη χώρα. Με τη χούντα ήξερες με ποιους είχες να κάνεις. Τώρα νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με πολιτικούς. Πολιτικοί είναι δηλαδή, αλλά τι είδους; Βάλε και τη βλακεία στην εξίσωση, που είναι πάντα βασικός, ρυθμιστικός παράγοντας και από πάνω και από κάτω. Ο Zappa είπε κάποια στιγμή: «Το σύμπαν αποτελείται από 5% protons, 5% neutrons, 5% photons and 85% morons».(…)
Υπάρχει και το ψηφιακό του πράγματος. Διευκολύνει τον έλεγχο. Όσα καλά και να προσφέρει και σε εμάς τους μουσικούς η ψηφιακή τεχνολογία, πάνω απ’ όλα είναι το κοντρόλ. Το διευκολύνεις εσύ ο ίδιος, το δέχεσαι αυτομάτως όταν έχεις ένα λάπτοπ ή ένα smartphone. Όπως δεχτήκαμε και τις κάμερες που πλέον είναι σπαρμένες παντού. Άμα έλεγες πριν από καμιά τριανταριά χρόνια ότι θα ερχόταν η εποχή που βγαίνοντας από το σπίτι και μέχρι να γυρίσεις από τη δουλειά θα σε τραβούσαν 100 φωτογραφίες και βίντεο, θα σε κοιτούσαν σαν τρελό. Κι όμως, έγιναν αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Τύφλα να ‘χει ο Όργουελ.
Είμαι αισιόδοξος με πείρα, άρα λίγο απαισιόδοξος. Η φύση μου είναι αισιόδοξη. Αλλά η ελπίδα για μένα είναι κακό πράγμα. Είναι ο θάνατος της αισιοδοξίας. Με την ελπίδα περιμένεις ότι όντως κάτι θα γίνει και κάπως καταλαγιάζει το πάθος σου για ελευθερία. Η οποία ελευθερία δεν σημαίνει κάνω ό,τι θέλω. Η ελευθερία θέλει πειθαρχία, όπως θέλει και η μουσική.
Η αλητεία θέλει ευγένεια. Ειδεμή είσαι απλώς τσόγλανος. Οι παλιοί μάγκες, ας πούμε, είχαν κάποιους κανόνες. Είχαν μια ευγένεια. Η σωστή μαγκιά εμπεριέχει κάποιο πολιτισμό. Τον οποίο πολιτισμό ως γνωστόν σε αυτή τη χώρα τον εξοβελίζουμε. Ποιος δεν ξέρει, για παράδειγμα, ότι το ρεμπέτικο κυνηγήθηκε άγρια και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά; Κι ας είναι από τις πιο ισχυρές παρακαταθήκες νεοελληνικού πολιτισμού.
(…) Είναι ραγιάδικη, χατζηαβάτικη αντίληψη. Γι’ αυτό και ενστικτωδώς δεν μας αρέσει στον Καραγκιόζη ο Χατζηαβάτης, βλέπουμε τον εαυτό μας. Ο Καραγκιόζης είναι παλικάρι. Κακώς λέμε καραγκιόζηδες ορισμένους. Χατζηαβάτες έπρεπε να τους λέμε. Πάσχουμε από αυτή την αντίληψη. Φαίνεται σε όλη αυτή τη μπραβούρα που έχουμε στα τραγούδια μας και σε διάφορες εκφράσεις. Από μπλα-μπλα να φαν’ κι οι κότες.
Ο Διογένης, με τον οποίο ταυτίζομαι αρκετά γιατί είναι χιουμορίστας και σκωπτικός, έλεγε: Ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει στη ζωή του σε σωστή αναλογία και δυστυχισμένες στιγμές και ευτυχισμένες – αρκεί να υπερισχύουν λίγο, να είσαι στο 51-49%. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς στιγμές δυστυχίας στη ζωή του. Το θέμα είναι πώς τα χωνεύεις αυτά τα πράγματα, τα ζόρια(…)». (Συνέντευξη: oneman.gr)
Δύο πράγματα μου εντυπώθηκαν περισσότερο από τα όσα αποστομωτικά και με περισσή αλήθεια είπε ο Δημήτρης Πουλικάκος στην παραπάνω συνέντευξη:
Η ελευθερία θέλει πειθαρχία και η αλητεία θέλει ευγένεια…
Τοποθέτηση με ουσία ως το μεδούλι. Αυτά τα δύο αν κατανοούσαμε και ακολουθούσαμε θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Υποκλίνομαι στον μεγάλο σκωπτικό που μεγάλωσαν γενιές με τα τραγούδια του και την ασυμβίβαστη στάση του.
