‘‘Κότα ήσουν και κότα θα μείνεις!’’. Τάδε έφη ο υποψήφιος δήμαρχος Λαμιέων Πανουργιάς Παπαϊωάννου, απευθυνόμενος προς τον νυν δήμαρχο Θύμιο Καραΐσκο, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εμφάνισής τους στο STAR Κεντρικής Ελλάδας. Τα ασύλληπτα που ειπώθηκαν στην εκπομπή από τους δύο υποψηφίους και τα όσα ακολούθησαν με την καταγγελία του κ. Καραΐσκου για επίθεση από τους πολιτικούς του αντιπάλους αμέσως μετά την εκπομπή, είναι επιτέλους το τέλειο σκηνικό της αποκαθήλωσης του προσχηματικού πολιτικού πολιτισμού. Σε κανέναν δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη, γιατί κατά βάση αυτά και πολλά χειρότερα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων, όχι μόνο στη Λαμία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Επιτέλους λοιπόν ήρθε η ώρα, έφτασε η εποχή, να λέμε τα πράγματα χωρίς φραγμό και comme il faut συμπεριφορές. Οι πάντες πια έχουν απασφαλίσει και ο στόχος είναι η επικράτηση με κάθε τρόπο, πάση θυσία, διαταράσσοντας ακόμα και ‘παραδοσιακά’ δυνατές φιλίες, όπως αυτή ενός δημάρχου με έναν μεγαλοεργολάβο.
Περνάμε πιθανά λοιπόν σε μια νέα εποχή που δεν χρειάζεται κανείς να περιορίζει τον χαρακτήρα του και να κρύβει την προσωπική του ζωή, για να είναι αρεστός και άρα επιλεγόμενος από τους ψηφοφόρους. Η ‘αυθεντικότητα χαρακτήρα’ ως προσόν συνδεδεμένο με την αμεσότητα και την ειλικρίνεια κατά τα πρότυπα του αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου και των σύγχρονων Παύλου Πολάκη και Άδωνη Γεωργιάδη, οδεύει να επικρατήσει. Δεν χρειάζεται ο πολιτικός πια να επιδεικνύει εγκράτεια και σωφροσύνη, αν τα λέει σταράτα και ξεσπάει για να βρει το δίκιο του. Δεν χρειάζεται να κάνει εικονικό γάμο και οικογένεια αν είναι ομοφυλόφιλος, αφού μπορεί πια να βγει δημόσια και να συστήσει τη σχέση του. Δεν χρειάζεται να ‘υποδυθεί’ κάποιο ρόλο για να έχει μια καλή κοινωνική εικόνα, σύμφωνη με τα στερεότυπα, γιατί όσο πιο realityείναι η εικόνα , τόσο πιο καλά μπορεί να συνδεθεί με τους πολίτες.
Θα μπορούσε να είναι κι αυτό στην ουσία του μια, κάποια βελτίωση της πραγματικότητας, αν λάβουμε υπόψη μας πόση ψευτιά έχει φάει ο λαός μας δεκαετίες ολόκληρες, με τους πολιτικούς της ‘αυστηρής γραβάτας’. Έχει όμως ο λαός το υπόβαθρο, έχουμε όλοι εμείς το επίπεδο, να καταλάβουμε αν αυτή η ‘αυθεντικότητα’ είναι αληθινή ή επιτηδευμένη και γίνεται για συγκεκριμένους σκοπούς. Αν κάτι τέτοιο απαιτούσε έναν λαό με κοινωνικά αντανακλαστικά, παιδεία, κριτική αντίληψη, και ένα δομημένο κράτος, τότε σίγουρα δεν είμαστε ικανοί να αξιολογήσουμε ορθά. Ό,τι μας δίνουν, ό,τι μα δείχνουν το δεχόμαστε παθητικά ή στην καλύτερη με επιδερμική κρίση, με παραίτηση και δειλία να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
