Στον απόηχο της μαύρης επετείου της 21ης Απριλίου 1967…
Πριν από 57 χρόνια (σαν προχθές) επεβλήθη στη χώρα η χούντα των Συνταγματαρχών, μια από τις πιο στυγνές δικτατορίες που γνώρισε η Ελλάδα. Μια ηρωική πράξη από την κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα, τον Αλέκο Παναγούλη ήταν η απόπειρα κατά του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Στις 07.30’ στις 13 Αυγούστου 1968, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος επιβιβάστηκε στο τεθωρακισμένο αυτοκίνητό του και αναχωρεί από την εξοχική του κατοικία στο Λαγονήσι για την Αθήνα. Μεγάλη η συνηθισμένη πομπή από συνοδευτικά αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες μπρος και πίσω. Στις 07.40’ η πομπή φτάνει στο 31ο χιλιόμετρο της διαδρομής και οι πάντες αιφνιδιάζονται. Μια τρομερή έκρηξη που σχημάτισε δυο μεγάλους κρατήρες στο οδόστρωμα, τάραξε την περιοχή. Στο σημείο δεν είχαν φτάσει ούτε οι προπομποί ακόμη. Καμία απώλεια και κανένας τραυματισμός. Ο δικτάτορας συνέχισε κανονικά το δρομολόγιό του για την Αθήνα. Στις 09.00’ θα προεδρεύσει του Υπουργικού Συμβουλίου, ψυχραιμότατος, χωρίς να αναφέρει τίποτα για την απόπειρα.
Το γεγονός θα αναφερθεί από τον υπεύθυνο της Δ/νσης Τύπου την 15.00’. Δράστης της απόπειρας ήταν ο Υπολοχαγός καταδρομέας Γιώργος Παναγούλης. Η Χούντα τα είχε εντελώς χαμένα. Ο δράστης συνελήφθη σχεδόν αμέσως κοντά στο σημείο, την ώρα που προσπαθούσε να διαφύγει και μέχρι την 15.00’ δεν γνώριζαν ότι δράστης της απόπειρας ήταν ο Αλέκος Παναγούλης κι όχι ο αδελφός του Γιώργος. Ο σκοπός του Παναγούλη όχι μόνο δεν πέτυχε, αλλά και το σχέδιο διαφυγής του απέτυχε. Ήταν με το μαγιό κρυμμένος ανάμεσα στα βράχια και μια βενζινάκατος που τον περίμενε πιο πέρα έγινε αντιληπτή απ’ τους αστυνομικούς κι αποχώρησε. Σε λίγο συνελήφθη και σιδηροδέσμιος μεταφέρθηκε στην ΕΣΑ και συγκεκριμένα στον αρχιβασανιστή Θεοφιλογιαννάκο. Παρά τα πολυήμερα και ανείπωτα βασανιστήρια ο Παναγούλης δεν αποκάλυψε τίποτα περί των συνεργών του και του σχεδίου της απόπειρας. Τα ΜΜΕ ήταν ‘’στο γύψο’’ και δεν ανακοίνωναν τίποτε περί των συνθηκών του μεγαλοσήμαντου γεγονότος και μόνο επίσημες ανακοινώσεις δημοσιεύονταν. Διατάχτηκαν λιτανείες και δοξολογίες σε όλες τις Μητροπόλεις ‘’επί τη διασώσει’’. Συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για την σωτηρία του δικτάτορα έφταναν από παντού. Μόνη παραφωνία ήταν η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου που χαρακτήρισε την απόπειρα ως ‘’πράξη πατριωτισμού’’. Από τις 4/17-11-1968 έγινε η δίκη του Παναγούλη από το Έκτακτο Στρατοδικείο και δικάστηκε δις σε θάνατο. Οι 11 συγκατηγορούμενοί του μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης ‘’Εθνική Αντίσταση’’ δικάστηκαν σε διάφορες ποινές φυλάκισης. Η εκτέλεση του Παναγούλη ματαιώθηκε μπροστά στην διεθνή κατακραυγή και κλείστηκε στις φυλακές Μπογιατίου. Με την κατάργηση του Στρατιωτικού νόμου στις 21—8 1973 αμνηστεύτηκε και αποφυλακίστηκε από το κελί απομόνωσής του. Στην πρώτη συνέντευξή του μετά την αποφυλάκιση στην δημοσιογράφο και μετέπειτα σύντροφό του δήλωνε: ‘’Δεν επεδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω. Επεδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο…’’ Αυτός ο ήρωας , ο μετέπειτα βουλευτής, την Πρωτομαγιά του 1976 σκοτώθηκε σε ένα ύποπτο τροχαίο δυστύχημα στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
