Παρότι αδυνατούμε να προβλέψουμε ακριβώς το μέλλον εμμένουμε να προσπαθούμε. Ο Επαμεινώνδας Χριστοφιλόπουλος (κάτοχο της Έδρας UNESCO οn Futures Research) μιλάει
στο 2045.gr για τα οφέλη που δημιουργεί η διαδικασία διερεύνησης του μέλλοντος, τα
πιθανά σενάρια μέλλοντος για τις επόμενες δεκαετίες.
‘‘Η ιστορία έχει συνέχεια παραδείγματα περιπτώσεις που προσπαθούμε να προβλέψουμε
το μέλλον και πάντα πέφταμε έξω, εκτός αν ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί. Κανένας δεν
μπορούσε να φανταστεί το 1820 στην Ελλάδα ότι σε 10 χρόνια θα ήταν ανεξάρτητη χώρα με
Βαυαρό βασιλιάς, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το 1985 ότι σε δύο-τρία χρόνια θα
υπήρχε Σοβιετική Ένωση. Άρα είναι κάτι αυτονόητο, αλλά το κομμάτι αυτό που κάνει το θέμα αυτό εξαιρετικά δύσκολο, είναι ότι οι αλλαγές είναι ταχύτατες σήμερα είναι πολύ
μεγάλες. Παλιότερα η ζωή ήταν περισσότερο σταθερή, αλλά τώρα η τεχνολογία είναι ο
μεγάλος καταλύτης που κάνει ραγδαία την αλλαγή, επομένως στον κόσμο το ΜΑΠΑ όπως λέω εγώ, δηλαδή Μεταβαλλόμενο – Ασαφή – Πολύπλοκο – Αβέβαιο, πλέον πρέπει να βρούμε άλλα εργαλεία προκειμένου να μπορέσουμε να βάλουμε σε τάξη αυτή την
αβεβαιότητα. Το κάναμε ήδη μία φορά δηλαδή κάποια στιγμή στη Βιομηχανική
Επανάσταση ανακάλυψαν την επιστήμη των Οικονομικών επειδή δεν υπήρχε και βγάλαμε
και τους δείκτες όπως του ΑΕΠ. Αυτή τη στιγμή είναι η φάση που έχει ξεκινήσει η χρήση των εργαλείων foresight, προκειμένου πλέον να μπορούμε να διευρύνουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το μέλλον και βάζουμε τάξη στην καθημερινότητα.
Ο καταλύτης της τεχνολογίας θα αλλάξει και επικοινωνία, το ήθος, άρα το πρώτο σενάριο
μας μιλάει για ένα μέλλον όπου λίγο-πολύ η συνεννόηση ανάμεσα στα κράτη, γιατί εκεί θα
ορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας- το πόσο θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, πόσο θα
καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας συλλογικά και πώς θα
καταφέρουμε να προσφέρουν κατάλληλες λύσεις στην κοινωνία. Σε αυτό το σενάριο μιλάμε για μία πραγματικότητα που θα έχουμε επιτυχίες και αποτυχίες στο κομμάτι αυτό, αλλού θα τα πηγαίνουμε καλά αλλά όχι και τόσο. Θα έχουμε πολλές περιπτώσεις όπου οι χώρες θα δοκιμάσουν, και πολλές φορές και επιτυχημένα, παραδείγματα με ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που θα παρέχουν αυτή την ελάχιστη κάλυψη της κοινωνίας. Μιλάμε για μία δύσκολη πραγματικότητα, μιλάμε για μία πραγματικότητα που θα κυριεύεται από τις
ανισορροπίες μέσα στις κοινωνίες, ανάμεσα στα κράτη, μεγάλη ένταση με διπολισμό σε
διάφορα επίπεδα, ανάμεσα στους φιλελεύθερους λιγότερο φιλελεύθερους, ανάμεσα σε αυτούς που είναι πλούσιοι και φτωχοί, αυτούς που είναι περισσότερο συντηρητικοί και λιγότερο. Μιλάμε για μία κοινωνία που θα είναι γεμάτη από τέτοιου είδους πολιτισμούς
και εντάσεις και ανισορροπίες και τέτοιου είδους προβλήματα και σε επίπεδο συνεργασίας ανάμεσα στα κράτη.’’
